eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

meraktı önceden. bu kim diye sorsam alayı patates. evdeki eski fotolarda olup şu an sağ olan kişi sayısı sözlükteki yazar sayısı kadar ya 5 ya 6. büyük kıyım ben doğduğum yıl olmuş 4 kişi vefat, tanrılar kurban istemiş benim için. bakmıyorum ben de o yüzden artık o dörtlüyü görmemek için özellikle.

duygu karmaşası.

zamanla nasıl değişiyor insan?
hangi resmime baksam, ben değilim...

cahit sıtkı tarancı.

acı.

geçip giden zaman başka ne hissettirir ki?

bunları dile getirmek bile saçma ama yazalım hathi.

-her yıl mı taş olur bir insan...

bayılıyorum kendime. 100 yaşında da çok beğeniyor olurum muhtemel kendimi.

oyy canım kendim.

sırf bunu yapmamak adına, telefon ve hafıza kartını değiştirdim. kendim balık hafızalı olduğum için fotoğraf yoksa anı da yok. finish.

insan; ne güzeldik bee, diyor. devam etse miydik diyor. sonra kaoslarım, girdaplarım, labirentlerim gözümün önünden geçiyor ve son.
eski fotoğraflar yaradır. kimine yaşlılığın anımsatır kimine yaralı aşkını. ayy ben ne güzel sevmişim bee. allah benim belamı vermiş. kendimden hiç ummazdım. valla.

durulmuyor denizim.

şimdi daha yakışıklıyım.

değişen tek şeyin görünüşüm olduğu.
hâlâ aynı hıyarım.

insan ruhu veya ruhsuzluğu işte.

şöyle bir iç çekiyor insan.



fotoğrafı filan da kalmadı zaten. görmeyeli uzun zaman oldu. en son bir yazdıydı, örtünmüş üstelik. bir dergâhtayım demişti. o da benim gibi yok yere yazık etti ömrüne, kendi başını yedi, yedi yedi bitirdi leylâ.

saçları bahtından daha siyahtır' der şiirde, en azından bahtı aydınlık olsaydı keşke.

üzülüyorum.

geçmişe özlem.
ama realist bir yaklaşım değil tabiki.
o resimdeki insanlar da aslında daha güzel bir hayatı özlüyorlardı.

'ne de çok gereksiz insan barındırmışım etrafımda" hissi getirir bende.

zamanla nasıl değişiyor insan
hangi resmime baksam, ben değilim.

t/ cahit sıtkı tarancı.

birtakım gereksiz fazlalık yapan fotoğraflar bütünüdür. hiçbir hissiyatı yoktur.

eski sevgilimi merak eden bir arkadaş için fotoğraf albümlerini çıkardım. şimdilerde fotoğrafları telefonda bulutta veya pc lerde tutuyoruz ama doksanların sonunda baskı alıyorduk bu nesil bilmez.

işte baskı aldığım fotoğrafları çıkardım ve 20 yıl önceki kendime baktım. resmen ben değilim gibi. aynaya bakınca insan değişmiyorum sanıyor ama ben resmen ölmüşüm de boş mezar arıyorum sanki.

şaka bir yana yaşlanmışım. daha kötüsü 20 yıl önce ölüp bittiğim kız şimdi bana bir yabancı.

yani yabancı biri gibi. bilmesem bu kim diyeceğim o derece. gerçekten aşk eski bir yalan ademle havvadan kalan.

bir sahaf fuarında birbuçuk sigara paketi boyunda, koyu lacivert ciltli ince bir not defteri buldum. nedir diye açtım. birisi, dolmakalemle, inci gibi bir yazıyla "2 ocak 1943" diye tarih atmış. altına yazmış sonra: "bugün yılın ilk karı yağıyor istanbul'a ve ben pencereden bakıyorum, yapayalnız"
devamını okumadım. 70 yıl geride kalmış birisinin içini dökmesi. gözlerim yaşardı.
şimdi anımsadığımda da gözlerim aynı şekilde yaşarıyor.
çoğu eski fotoğraflar bende aynı hissi uyandırıyor. oradaki insanların artık var olmadıklarını düşünüyorum. gözlerim yaşarıyor.

bazı fotoğraflarda bana meraklı ve geleceğimi soran gözlerle bakan çocukluğumla karşılaşıyorum. konuşmamızı engelleyen tüm kavramlardan kurtuluyorum ve sohbet ediyorum onunla. tüm merakını, tatlı bir tebessüme çevirecek şeyleri anlatıyorum ''meraklanma çocuk. dolu dolu bir hayat geçirdin ve geleceğinin de böyle olması için hala çabalıyorum. hissettiğin tüm şeyleri korkmadan, en yoğun şekilde yaşadın ve bu hiç bir zaman pişman olmayacağın bir şeydi. seni hep en huzurlu hissettiren şehirlerde bulundun. zararlı bir tümör gibi içten içe ve sinsice mutluluğunu öldürmek isteyen herkes birer birer gittiler. ege sahillerinde sarhoş olup en sevdiğin şarkıları söylerken danslar ettin. sana aşkla bakan kadınlar, defalarca hatırlayıp kahkahalara boğulduğun anılar ve daha bir çoğu...'' umarım tüm bu sözleri ve fazlasını yirmi bir yaşındaki fotoğrafıma bakıp anlatacak adam, aradığı şeyi bulmuştur.

bu aciz insan bir zamanlar kahramandı..

fiziken kalbinin acıdığını hissedersin. o anı, o andaki seni, o anın hislerini tekrar yaşamak ve yolunda gitmeyen neyse müdahale etmek istersin. dipnot: her ne kadar üzüntü barındıran duygular hissetmene neden olsa da bir zamanlar mutlu olduğunu görmeyi reddetmezsin.

o anları hayal ederken yüzde bir tebessüm akabinde geçmişte kalmış olduğunu akla gelmesiyle hayıflanma ve devam edip unutmak

bir abla olarak bakıyorum kendime. tuhaf bulanlar olabilir ama, henüz daha 20'lerimde olduğum için eski fotoğraflarım küçüklük fotoğraflarım oluyor haliyle. başına neler neler gelecek, ne sınavlar vereceksin, ne hatalar yapıp kendi kendinin ağzına tüküreceksin haberin yok diye geçirip diğer fotoğrafa geçiyorum.