eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

zamanın nasıl da yitip gittiği, anıların köhneleştiği. pek fotoğraf çekilmeyen ve eski fotoğrafları da silme huyu olan ben için daha yoğun oluyor tabii bu hisler. geçenlerde arkadaşım lisede 6'lı grubumuzun fotoğrafını attı çok yakındık o zamanlar. ne kadar da küçükmüşüz ne kadar da tatlıymışız. zaman ne kadar da çabuk geçmiş.

heleki eski dostlarınızın fotoğrafıysa, bu duyguyu tarif edecek kelimeleri ben henüz keşfetmedim. fakat şu kadarını diyebilirim her halde.

tamamen bir nostalji, özlem ve acı.

bakmak gereksizdir anı yaşamalıyız.

ben fotoğraf çektiren bir insan değilim. özellikle ergenlik dönemimden hiç fotoğrafım yok. ilkokul 3 gibi fotoğraf konusunu kapattım. 18 yaşından beri de her doğum günümde bir fotoğraf çekiyorum yalnızca. ara ara çekilen bazı fotoğrafları da siliyorum. geçenlerde 1000 fotoğraf sildim, çoğu liseden... geçmiş, hatırlamak istemediğim anıları taşıyor çoğunlukla.

tam buraya huzur, mutluluk gibi güzel şeyler yazacaktım ki eski tanımımı gördüm #858660. beni güzel bulan biri görecek diye korkuyormuşum*. arsızlığımı da alıp gidiyorum ben.

#2452799

çok hızlı aktığını düşündüğüm zamanın kısa bir süreliğine de olsa durduğunu hissediyorum. felaketin içerisine doğmuş ufak bir güzellik gibi geliyor. iyi veya kötü, ben bir zamanlar yaşadım. şimdi nefes bile almayayım ki bu ihtimal bozulmasın.
gelecek var mı yok mu boşver, bir zamanlar yaşamışsın.
bak o gömleği hatırlar mısın? onu sana hediye etmişlerdi, çanakkale gezisinden döndüklerinde getirmişlerdi. önce çok sevmiş, zamanla hoşlanmamıştın. şimdi evin bir yerinde duruyor.
bak o pantolonu hatırladın mı? ananen dikmişti onu. başta sevmemiştin, sen o zamanlar hiçbir şeyi sevmezdin-hatırladın değil mi?
bak o insanı hatırladın mı? zihninde neler vardı? neden fotoğrafta güldüğünü sanıyor ancak gülmüyor bunu görebiliyor musun? bunu görebiliyorsun. bunun değişeceğini düşündün bir süre sonra ancak o zaman imkansız gelmişti değil mi? hardal renkli şalın da etkisi var fakat her şeyin her şeye etkisi yok mu?
şuan nelerin sana etkisi var desem kaç kalem sayarsın bana, biliyorum seni biliyorum. tanıyor ve yanılıyorum ancak az buçuk kestirebiliyorum. en azından ihtimallerine hakimim... yok değilim, ona da değilim.
yahu sen kimsin?
*

"çok güzel yaşadım be" hissi.
güzel insanlar tanıdım, güzel ilişkiler kurdum.
hepsine tekrar teşekkür ediyorum.

ne çabuk geçtin be zaman. en güzel zamanlar olduğunu bilseydim her bir karesini daha çok kaçırdım hafızama. her anına değmiş o günlerin. acısıyla tatlısıyla.

ne çabuk geçtin be zaman? iyice yaşlanmışım.

ben fotoğrafların genelde ne zaman çekildiğini bile hatırlamam. zaten fotoğraf sevmiyorum ki. ne işim var burda.

yaşlandığımı hissediyorum...*

erol evgin' in dediği gibi:
hani eski bir resme bakarken, hani yılları sayar da insan, hani gözleri dolar ya birden. işte öyle bişey.

yaşlandık be yaaa..

ne kadar da bizmişiz di mi?

bazı fotoğraflarda ismi unutulmuş silüetler görünce kötü hissettiriyor.bir de artık geri döndüremediğimiz insanlar...

eski fotoğrafta kendime bakarken 'kim bu insan?' diye soruyorum kendi kendime.

beden olarak dış görünüşüm belki biraz değişmiş; zayıflamışım, çökmüşüm, yaşlanmışım belki ama yine de o benim bedenim.

ancak ruhum, hissettiklerim fotoğraftakinden o kadar farklı ki sanki o kişi ben değilim.

sanki geçen zamanda ruhum bedenimden ayrılmış yerine başkasının ruhu gelmiş gibi.

bir insan nasıl bu kadar değişir. neden eskisi gibi değilsin. bu zamanlarda olup şimdi olmayan şey ne? diye soruyorum kendime.

az önce hamileyken çekilmiş bir fotoğrafıma baktım. aman tanrım adeta bir balonmuşum. 43 numara terlikle dolaşsam da o zamanın da tadı başkaydı. hamile olmak muhteşem bir şey ya. maalesef ki her istediğimizde yaşayamıyoruz. sonucunda doğum olmasa güzel şey.

(bkz: bu saç ne amk)

sadece bu.

eski fotoğrafları silince ortadan kalkan histir. sadece silince biraz.. neyse