eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

hayatın anlamsızlığı.

ben önce bi "vay bee!" çekiyorum.
nası mutluymuşum. ne kadar küçük dertlerim vardı o zamanlar, diyorum sonra. ne güzel günlerdi, diyorum. o an dertli olduğumuz bi fotoğraf karesi de olsa önümdeki, derim bunu. hepsi geride kalınca sanki şimdikinden daha kolay dertlermiş gibi geliyo bir zamanlar yaşadıklarım.

ve güzel günlerdi. şimdi geçmişe bakınca en utandığım, en kötü günüm bile güzel günlerdi.

göz açıp kapayıncaya kadar geçen zamanın farkına varmak.

“ohaaa! ne zaman geçti bu beş yıl?”

zaman çok acımasız. hayatın gözlerinin önünden 5x hızla akıyor. işte o fotoğrafa bakıyorsun ya o an. hayat orada duruyor ve sana geçmişe kısa bir yolculuk yapmana izin veriyor. kısa bir süre hatıralar dönüyor aklında. sonra tekrar ana dönüp kaldığı yerden devam ediyor, hayat işte.

fotoğraflarda aradan ayrılan aile bireyleri ve dostlar varsa duygu durumunun tavan yaptığı bir his yaşatır.belirtileri , yutkunmada zorlanma ve gözden akmayan içine akıttığın yaştır.

nasıl olmuş bunların gerçek yüzünü o zaman görememişim dediğim onlarca fotoğraf vardı

bazen dolup taşan öfke ve kandırılmışlık hissi, bazen ise kalbe ılık ılık akan hüzün ve mutluluk karışımıdır benim hissettiklerim.

ve geri gelmeyecek yaşların, düşlerin huzursuzluğu...

bazen bazı fotoğraflar çıkar karşınıza, içinizden bakmak gelir ama bakmamak için direnirsiniz. açıklanamayan bir histir.

bazı zamanlar yalnızca hayal kırıklığı . geçmişte bana ait olan bir şeyin üzüntüsünü ve hasretini çekmeyi ne çok isterdim aslında. oysa her zaman eksikmiş bende bir şeyler , içimde bir yerde asla yokmuş hissiyatı yıpratıyor insanı. keşke yitirdiğim bir şeye özlem duyabilseydim ama bunu yapabilmem için önce ona sahip olmuş olmam gerekirdi.

önceden beyazlarını saydığım kafada ve sakalda,artık siyah saç ve sakalları saymam geliyor aklıma.birde kömür sobasının telli borularında kurutulan merdaneli çamaşır makinesinde yıkanmış kirliler... güzel başlık...

en çok yaşlanmışlık hissettiriyor bana. sonrasında aynanın karşısına geçiş ve gözümdeki yorgunluk...

of be ne yakışıklı adammış.

aile fotoğraflarına bakarken göğsün ortasına bir fil gibi oturan "her şey çok daha güzel olabilirdi" hissi ve hatalar, daha az hatanın yol açabileceği ihtimaller üzerine derin bir acı.

bakılan fotoğrafın hangi zamana ait olduğu ve fotoğrafta kimlerin olduğuna göre değişen hislerdir. bazıları vardır ki gözlerinizden birkaç damla yaşın akıp çenenizin altına doğru süzülmesine engel olamazsınız , bazıları da vardır ki şükür sebebidir. yine de eski fotoğraflar kişiye yazarı olduğu kitabın önceki sayfalarını tekrar okuyabilme imkanı tanır. yolculuğunu hatırlatır, daha güzellerini o sayfalara işleyebilmek için ilham verir. umarım herkesin hikayesi mutlu sonla biter .

fotoğrafla aramızda zaman bariyeri olduğundan mutlu anılarımızı bir daha yaşayamayacağımız için üzülerek mutsuz anılarımızı ise geride kaldıkları için gülerek anmamıza sebep olan duygu dönüştürücü faaliyet.

dün gibi hatırlarım bu anı. zaman ne çabuk geçiyor, ne ara yaşlandım bu kadar.

çok belirgin bir hüzün.

maskesiz, mesafesiz, sevdiğimiz insanlara sarıldığımız fotoğraflara özellikle büyük bir özlemle..

eski ben'den özür diliyorum. her seferinde.

mutluluk, hüzün, tüm karmaşık duygular. bazen o anları yaşayan ben miydim, buradaki ben miyim diye garip hissettiğim oluyor. sanki kendime değil de başkasının fotoğraflarına bakıyorum.
eski fotoğraflara bakmamanın daha iyi olacağını anlıyorum

pilli bebek-fotoğraf
bir siyah beyaz fotoğrafım ben
tozlu raflardayım eski albümlerde
yağmurlu günlerde
alçak gönüllü bir su birikintisiyim

şehrin karanlık sokaklarında
donu düşük çocukların yaptığı
kağıttan bir gemiyim
yüzüyorum, yüzüyor muyum
bilmiyorum, bilmiyorum

bir günbatımıyım güneyde
bir akşam vaktiyim

ucuz bir şarabın şişesiyim denizde
yüzüyorum, yüzüyor muyum

biliyor musun,
bir gün bir yağmur sonrası
siyah beyaz bir fotoğraf
bulacaksın yerlerde

işte o an,
bir kıpırtıyım yüreğinde
ve iki damla yaş olacağım
güneşli gözlerinde, gözlerinde