eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

o her yanı tozlu, solup sararmış, üzerinden anların ağırlığı geçmiş, açılmamaktan yapışmış sayfaların arasında belki, genellikle kağıda aktarılmış, belki bilgisayar ekranında, uğranmayan klasörlerden birinde ve çözünürlüğü sınırlı megabaytlarıyla doğru orantılı olarak düşük, yitik, anı hapseden kareler. zaman, anılar, insanlar, hisler ve enerji; fotoğraflardan bu yana yitip giden o denli çok şey var. kimin kaleminden çıkmışsa bu çizgiler, hikaye tamamlanmayı beklemekte. kelamı ya sizin elinizde ya da kabullenmek istenmeyende. o var, o yok, onun eseri, ya da hepsi senin beyninin oyunu. umutlar gibi. düşler gibi. zaman gibi. bir parçası hep orada, eski fotoğraflarda.

bu dünya için çok ümitli biriymişim.

artık öbür dünya için çok ümitliyim.

'lan büyüdük he'

valla geçenlerde biraraya geldik birkaçımız, rakılarken biri getirilen fotograflara biraz baktıktan sonra " lan biz nası bu kadar yaşlandık oğlum." dedi şaşkınlıkla.. cümlemizin hissiyatına tercüman olmuş olmalı ki, hep birlikte kaldırdık kadehleri..

mutluymuşum. bi habermişim dünyadan.
daha zayıfmışım. ve gözlerimin için gülüyormuş.

çok zalimmiş yıllar, anlayamadım.

şu entry'i 4 sene önce girmişim. sanki dün gece girmişim gibi geliyor. su gibi geçti zaman.

burası dünya, burada her şey yarım kalır !

vay be...

yalan mı? inkar etmek en kolayı zaten. (bu kesite hâlâ gülüyorum. hatta geberiyorum.)

artık anlatmaktan usanmış zamanla dili söylemeye varmayan kulakları işitmelere doymuş biri olarak büyümenin bu acımasızlığı karşısında hissettiğim elbette hüzün.
bir de yetişmeyen onca şey karşısında aceleciliğimle zamanın beni dinlendire dinlendire dövmesi adeta markette kakaolu sütü almış da annesi tarafından fark edilip azarlanarak bambaşka bir reyona bırakıp arkasından ağlamış gibiyim. halen çekiştiriliyorum hem de.
hiç bitmiyor...

sözlüğe anasını babasını abisini şusunu busunu koyan bir insan olarak...
kalbimden bir pencere açılıyor, o pencereden atlayıp oradan çıkmayasım geliyor...

ölmüşlerimi de koydum buraya, en net halimle olmaya çalıştım ama, ne bileyim...

nasıl o kadar mutlu olabildiğimi düşünüyorum.

vay be o zamanlar çocuktum, hiçbir şeyin farkında değildim. ne güzeldi be, mutlu olduğumu zannediyordum en azından. keşke hiç büyümeseydim.
her baktığımda böyle düşünüyorum.

her eski karede ülkemin geriye gidişatının topluma yansımasını görüyorum.

keşke hiç fotoğraf cekilmeseydim diyorum. o eski hallerimi unuturdum.

yaşlanıyoruz

(bkz: gözyaşım pıt)