eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

şimdiki aklım olsa daha pervasız olurdum, daha neşeli olurdum. gereksiz bir ciddiyet olurdu üstümde hep.

siyah beyaz fotoğrafların ayrı bir çekiciliği oluyor. bazen photoshop ile beğendiğim fotoğrafları grayscale'a çeviririm.

eski fotoğraflara bakarken, benim kadınlardaki estetik standartlarımın neden çok yüksek olduğunu buldum sanırım. çünkü benim bulunduğum sınıflarda güzel kız sayısı fazlaymış lan. öyle ortamda büyüyen çocuk tabii kolay kolay beğenmez. o değilde o dönemde nasıl yürümemişim dediğim kızları görüyorum lisede. harbi salakmışım, o dönem ki zevkimi s******, lan yanı başımda samimi olduğum kızları göremeyecek kadar körmüşüm biraz. gerçi lisede pek sosyal değildim, üniversitede açıldım ben. ki yine son zamanlar biraz çevreyi daralttım, çünkü bir ara gelen geçene selam veriyordum tanıdık diye, bir 50 kişi falan olmuştur.alttan ders alıyorum diye her sınıfı tanıyordum, aynı üniversite olsada başka bölüme yatay gecis yapınca fakülteler arası baya var, ondan dolayı koptum orayla. yeni fakültede sadece bizim bölümdekilerle takılıyorum, fazla insan yorucu oluyor ya, az daha iyi.

askerlik fotoğrafları beni bitiriyor. zaten sadece üç tane var.
biri nöbet dönüşü intikal sırasında bana unsur yazılan asçavuş* çekmişti biri de 30 ağustos günü karakolda manga olarak bayrak gererek çektirdiğimiz bir fotoğraf bir de komandoların kol komutanından aldığım mpt-55k ile çekildiğim fotoğraf.
lan tüm o aniden başlayan taciz atışlarını, mayın tarlasına girmem, mevziye engerek girmesi, 100 mt önümüze 3 el düşen 80'lik aydınlatma havanları, htş ile karşı karşıya gelmemiz, duvardan atlayan kimi zaman tünelden çıkan mülteci/kaçakları kovalayıp yakaladığımızda dövmemiz vs derken neler yaşadık vay be deyip uzun bir iç çekiyorum.

keşke o günlere geri dönebilsem. cidden askerlik normal hayattan daha basit. ve sivile çıktığımdan beri yaşadığım monotonluk beni içten içe depresyona sürükledi bir dönem.

eski uzun sacli ve neseli gozleri parlayan halime karsi boyle oluyorum

nankörsün sen kızım. kıymet bilmezsin. sen öyle pişkin pişkin gülerken biz burada yaşlılıkla mücadele ediyoruz kan ter içinde. bencil gülme yeter artık.

yahu yaşı tutsa aynı ben.. hani insan çift yaratılır derler ya.. aynı yer aynı çevre aynı dönemde yaşamışız.. nasıl tanışmayız anlamıyorum...!

anıların güzelliği ve özlem.

fotoğraflara bakarken her şey güzel başlıyor. bence herkes için böyle. kahkahalar eşliğinde hatırlanan anılar bir süre sonra yerini özleme bırakıyor. keşkeler peşi sıra devam eder, bir süre sonra yerini hüzüne bırakır. eski fotoğrafların yazılı olmayan kuralıdır bu.

eski fotoğraflar güzeldir. anıları canlı tutar. güzel insanları hatırlatır. hatırladıkça özler insan, özledikçe üzülür. döngüsü şaşmaz.

eskiden kalma hangi fotoğrafa baktığınıza göre değişir. özlem, kırgınlık, mutluluk, gurur, pişmanlık hepsi olabilir.

zamanın nasıl bir enerjiyle akmaya devam ettiğini ve ömrün, yunus emre'nin dediği gibi bir pencere olup herkesin o pencereye bakıp da geçtiğini, biz yaşamda yol alırken sevdiklerimizden nasıl da eksilip yoksunlaştığımızı bizlere bir günün aydınlığı ya da gecenin karanlığı kadar basit ama mutlak bir vurguyla bu geçiciliği her eski fotoğraf müjdeliyor. ama diğer yandan geçici olduğunu kabul etsek de hala bu dünyada yaşıyor muyuz ve bir zamanlar yaşamış mıydık kuşkularını da ortadan kaldırıyor. aldığımız nefes hangi fotoğrafın zamanında daha temizdi, hüzün ve acı hangisinde çehremizi ve ruhumuzu ele geçirmişti ve hangi anımızda yaşam sevincimiz ve mutluluklar simalarımızı aydınlatıyordu gibi soru ve merakların cevap ve karşılığını bir parça eski fotoğraflarda buluruz. hayat ile kurduğumuz iletişimin renklerini eski fotoğraflarda görürüz. ve sevdiklerimizin eski hallerinin hayalimizdeki karşılığını fotoğraflardaki varlıklarıyla güncellemiş oluruz.

öncelikle tabiki burukluk duygusu,kendi açından o zamanlarda daha mutlu olduğunu ve güzel zamanlar olduğunu düşünüyorsun.

onun dışında fotoğraflara bakınca kalite görüyorum.annemin babamın gençlik fotoğraflarına ve çocukluk fotoğraflarımıza bakıyorum,şu anla kıyaslarsam daha hoş duruyor o kısıtlı pozlara daha çok duygular empoze edilmiş adeta fotoğrafların dili olsa konuşacakmış gibi duruyor,kıyafetlerle pozlar bunu da destekler nitelikte,çok elit bir havası var günümüzde daha fazla imkan olmasına rağmen fotoğraflarda o tat pek yok gibi.

bi skim hissetmiyorum. o zaman da maldık şimdi de.

hüzün ve sonra gelen sinir.

orda da güzelim burda da güzelim şurda da güzelim.

çoğunlukla buruk bir hüzün oluşuyor. bazı fotoğraflar da yeniden kahkaha atmama sebep oluyor, zaman yolculuğuna çıkmak gibi biraz. o fotoğraftaki insanların yaşayacaklarından haberleri olmadan aynı kareye sığma çabaları, gülüşmeler...

hangi eski fotolara baktığına göre değişir. mesela ben annemin her fotosuna bakıp evde olan çeşitli yerlerdekileri görünce, bayılacak gibi oluyorum. çünkü onu çok özledim.

bu bir eskiden sevdiğiniz kişi için de geçerli. mesela, ayrıldığıniz sevdiceğinizi hala seviyorsanız, her baktığınızda içiniz cız eder. belki de koşmak, sarılmak istersiniz.

ammavelakin, nefret ettiğiniz bir eski sevgiliniz varsa, ayrildiginizda sadece fotoya tukurursunuz.

huzunleniyor tabiki insan. gençlik fotoğrafları bana eski güzel günleri hatırlatıyor. eski güzel mutlu ve huzurlu günler. yüzümde istemsizce bir tebessüm oluşuyor her seferinde.

fotoğraflar anıları hatırlatmak konusunda fazlasıyla yetenekli. bu yüzden pek çok an'ı fotoğraflayıp kendime bir arşiv bırakmaya gayret ediyorum. geçmişe dönüp baktığımda fotoğrafını çektiğim pek çok karede adeta bir zaman makinesindeymişcesine seyahat ediyorum.
ailem, kardeşlerim, iki çocuğum, çocukluğum, ilk gençlik yıllarım, okul anılarım, arkadaşlarım, tüm sevdiklerim, artık sevmediklerim, var olanlar, şimdi toprak altında olanlar derken eski fotoğraflara bakarken beni dönüştüren ve değiştiren diğer şeylere bir de bugünkü gözle bakmaya gayret ediyorum ve tüm bu hisleri anlarken maziyi geçiştirmiyor hiç de küçümsemiyorum.
bilakis zamanın hızı ve nobranca dönüşümünü anlamlı buluyor ve fırsatları kaçırmak istemiyorum.
bu yüzden eski fotoğraflar benim nezdimde oldukça önemli. acı tatlı pek çok anıya eşlik etmenin hazzını yaşatıyor ve tüm ponçikliğimle gelmişimi geçmişimi sevgiyle kucaklatıyor. *