geç kalmışlık hissi

bir söz vardı: “geç kalmadın, erken de değil. kendi zamanındasın” diye. o kadar doğru ki. hep bir yerlere koşmanın peşindeyiz. durakta durmanın ve durup dinlenmenin de koşmak olduğunu göremiyoruz. eğer bir şeyi gerçekten ister ve bunun için çabalarsak o şey tam da zamanında gerçek olur. buna kimisi kader der, kimisi enerji, kimi başka bir şey ama her güzel şeyin de bir zamanı olduğu, olgunlaştığını ve sizin de ona daha hazır olduğunuzu düşünmek biraz da inanmayla alakalı gibi sanki. inanmak başarmanın yarısıdır sözü de o kapıya çıkıyor. güzel enerjiler yaymak, istemek..

bu his bana pek gelmiyor. yahut gelirse de şöyle seyrediyor:
ona şuna buna geç mi kaldım? hmm.. belki de geç kaldım. öyleyse hadi bakalım geçelim bunları çünkü bunlara geç kaldım. bizden geçtiii gittii, üzerimden yük kalktı oh ne biçim de güzel geç kaldım.
böyle derdi eppur, öyle buyurduğu için zerdüşt.

ileri gittiğimiz bir yer yok o yüzden alıştık be aman bizde geç gidelim ne yapalım
zaten ne demişler hızlı giden atın boku seyrek düşermiş bu atasözü bununla bir alakalı alakasız kaldı emin olamadım amann neyse

hayatin belirli noktalarinda, ozellikle toplumun veya kendimizin belirledigi belirli "zaman cizelgeri"ne uymadigimizi dusunebiliriz. bu gayet dogal. her insan yasiyordur bunu. ancak hepimizin hayat yolculugu benzersiz ve herkes kendi hizinda ilerliyor.

hayat, siki zaman sinirlarina bagli bir dizi kutu isaretleme egzersizi degil, ogrenme, buyume, deneyimleme ve kendi benzersiz hikayemizi olusturma surecidir.

birazcik motivasyonal bir konusma gibi oldu, kimseye de "pismanliklarin yerine su anki firsatlara odaklan" gibi bir sey demek degildi amacim ama oyle anlasilabilir.

kisacasi demek istedigim milletin belirledigi zaman cizelgelerine uymamak her zaman anlasilabilir ve normal bir seydir.

son bir senedir her dakika hissettiğim duygu . aşka , işe , yaşamaya , okumaya her şeye çok geç kalmış hissediyorum. koşsam yetişemem , dursam içim rahat etmez. yine bunların içinden en kötüsü de bir insana geç kalmak.

zaman zaman hissedilen bir duygudur. özellikle şu şarkıyı dinlerken.

"sen bana yangın ol efendim, ben sana rüzgâr
tutuşsun gün, yansın geceler, zamanımız dar
sen bana geç geldin, ben sana erken"

buradan

aslında herkesin her yaşta ve statüde, kimi anlar yaşadığı, yaşlandıkça da daha sık yaşayayacağı insani bir duygu. bir duyarlık belirtisi. başarısızlıklarının özgüven ve cesaret eksiğinin bir savunusu ve nedeni olarak görme ve kabul boyutunda hastalıklı hal almadığı sürece, sorun olarak da görülmemeli.. yaşam bu, mutlaka gün olacak birşeylere gerçekten geç kalacağız veya kalmamış olsak bile öyle hissedebileceğiz..

bu başlık üzerine destan yazardım lakin çok yorgunum o yüzden "çoook kötü bir his" demekle yetineceğim.

geçmişim keşkelerle dolu, bunu inkar edecek değilim. baktığım zaman geçmişime hep '' daha önce daha farklı olabilirdi '' sonucuna vardığım bir sürü anım, pişmanlığım var. defter çok kabarık anlayacağınız. ama ne yazık ki vakit geriye doğru işletilemiyor. o '' keşkeler '' hep sırtıma yükleniyor.

geç kalmışlık hissi bende, '' keşkeler '' başladığında bir kar topuydu. şimdiyse altında son nefesimi vermek için beklediğim bir çığ.
bundan çıkış yok, bundan kaçış yok, unutmak yok...