gerçeklik algısı

zaman zaman yanılsamalar yaşanabilecek algı. kişiden kişiye de değişiyor olabilir. kimin, bilinçaltında ne biriktirdiğiyle yakından alakalı bir mevzu. çok da şey yapmamak lazım.

gerçekler (göze gerçek görünenler) aslında toplumsal ya da kültürel öğretilerle bize gerçek olduğu aşılanan, belki de zorla kabul ettirilen unsurlar. bazen kendimizi öylesine kaptırıyoruz ki bu öğretilere, her şeye farklı bir gözle bakmayı, alıştığımızdan daha değişik bir bakış açısıyla yorumlamayı unutuyoruz. halbuki güpegündüz de her şeyi daha farklı görmek mümkün. bu noktada kaçınılmaz bir biçimde neyin gerçek, neyin yanılsama ya da öğretilmiş olduğunu sorgulamamız gerek.

eminim ki her birimiz bu sorgulama işini öyle ya da böyle yapmışızdır. yapmamış olanlarsa, er ya da geç yapacaklardır. tek bir günümüzü her şeyi farklı bir biçimde algılamak için kullanabilsek, kim bilir başımıza neler gelir. belki bir türlü üstesinden gelemediğimiz sorunlar çözülür, belki zihnimizde tuhaf tuhaf başka sorular peyda olur. insanın yaşadığı yere, alıştığı şeylere, sorgulamadan kabullendiği meselelere yabancılaşması, acaba ne getirir, ne götürür? koca evrende mini minnacık bir organizma olarak büyük bir mücadele veriyoruz elbette, ancak kendimizi dapdaracık kutulara yerleştirip, her şeye bir etiket yapıştırıp, kolumuza duvarımıza astığımız saatlerin de kölesi haline gelmiyor muyuz? gece olduğunda, renkler ölüyor ama uykuyla uyanıklık arasında aslında başka başka renkler hayata gelmiyor mu? gelmese, nasıl gözlerimiz kapalı kendimiz hakkında bir şeyler okuyabiliyoruz?

hepimizin hayatı milyon tane eğretilemeden ibaret. işin tuhaf yanı, çoğu zaman bunun farkında dahi değiliz.

bu sabah pencereden dışarı baktığımda, bana gerçek olarak sunulan dünyayı başka gözle görmeye çalıştım. bunu bir alışkanlık haline getirmek istediğimi fark ettim. çünkü bunu hemen başarmak biraz güç. her geçen gün, gözlerimin önüne inen/indirilen perdeyi biraz daha çekmek istiyorum kenara.

eh, perdeler ağır, ama yerinden oynamayacak gibi de değil. ben sadece kendimi sıkıştığım yerden azıcık çıkarmak istiyorum, o kadar. çifter çifter yataklarımıza çekildiğimizde, ceza odasına gidip rahatladığımızda, yağmur yağdığında, televizyonun karşısına geçtiğimizde, hayali bir gerçekliğe kapılmayalım istiyorum, o kadar. yağmur sonrası oluşan aydınlığa değil, kendi yarattığımız aydınlığa bakalım istiyorum, o kadar. yok canım, çok şey istemiyorum…

gündüz uyuyunca kırılan algıdır.(bkz: swh)
gerçeklik dediğimiz şey zamandan ibaretse eğer.

insan bedeni neyin gerçek neyin sahte olduğunu ayırt edecek bilinç düzeyine ulaşmamıştır,
belki de asla ulaşamayacaktır.
insan sinyal alan ve bu sinyallere reaksiyon veren bir canlıdır.
insan için gerçeklik, onun çevrede olan bitenleri algıladığı kadar gerçektir.
yani ölçebildiğimiz ve hissedebildiğimiz ölçüdeki algıları gerçek kabul ediyoruz.

fakat gerçeklik algılarından, zamandan ve mekandan bağımsızdır.
şu an senin etrafında senin göremediğin, hissedemediğin ve hatta ölçemediğin,
yani bilmediğin bambaşka bir gerçeklik var.
tam da şu anda seni çevreleyen bambaşka bir dünya var.
tam da şu anda modem ve bilgisayarın arasında senin şahit olmadığın,
duvarların içinden geçen bir iletişim var mesela.
(bkz: radyo dalgaları)

gerçekliği bir televizyona benzetecek olursak,
senin gerçeklik algın orada yayınlanan tek bir "kanal"dan ibaret.
sen o tek bir kanalın içindesin.
senin algılayabildiğin, ölçebildiğin yani bildiğin tüm gerçeklik, zaman ve mekan o kanalda olan bitenden ibaret.
o kanalda oynayanlar frekansı değişmediği müddetçe
başka bir kanala zıplayamazlar, kanalı değiştiremezler de.

başka bir kanala tanık olamasan bile teorik olarak varlığını düşünebilirsin. (bkz: ruhlar alemi)
peki düşündüğün zaman,
başka bir kanalın var olmama ihtimali nedir?
bu yayınların frekans aralığı olur da kesişirse
işte o zaman gerçeklik algısı yerle bir olur.

bana göre dinlerin tamamı bu şekilde meydana gelmiştir.

bir de boyut kavramı var. dokuzuncu onuncu boyuttan bahsediyorlar.
(bkz: michio kaku)