insan

güzel bir bülent ecevit şiiridir,

kul tarafından bükülmüş tanrı parçacığı.

ölümü haklı kılabilir olan tek varlık alanı.

insan nisyandan (*) gelen varlık.

____
(*) nisyan: unutma özelliğiyle yaşayan.

en sonunda en başa geri dönüyorsunuz ama en başta ki insan olmuyorsunuz insan böyledir işte.

bir taşa sormuşlar kaç köşen, kaç kenarın var diye. cevap vermiş; yuvarlandıkça kalmadı, ne kenarım, ne köşem.

insan acizidir hayatının. geçse de üzerinden olanın bitenin, aynada gördüğü, aynı baş, aynı kol, aynı kalp.

yaşlandığımı kıssadan hisse hikaye yazmaya başladığım şu an, yani 15 :43'de anlamış bulunuyorum.

insan, dik yürüyüşlü ve akıllı hayvandır.
insan olmak bizatihi sansasyoneldir.

bilinçli veya bilinçsiz olarak özüne ulaşmaya çalışan ruh ve beden bütünü.

kıyamet kopmadan öldü insanlık
insanlık namına
insan eliyle
kazılmış çukurlarda kaldı insanlık

kusursuz alemin kusuru insan
kusura bakmadan övünen insan
kendi kusurundan hiç utanmadan
bıktığı ne varsa sebebi insan

özlemek
bir yoldur
kavuşmaya

yürüyorum
...

insan politikacı bir hayvandır.

doğduğuna doğacağına pişman olan bir varlık..

insanlar tehlikeli bir biçimde deli ve hastalıklı bir türdür. bu bir yargı değil, bir olgudur.

çok gariptir, çok tuhaftır.
yahu ne sevilmeye gelir ne övülmeye ne gömülmeye.
kadınlar değil de ben en çok insan ne ister diye bazı bazı merak ederim.
sonra bazı bazı diyorum ki,
daha kendimin ne istediğini keşfedememişim
kaldı ki insanı keşfedeceğim.
sal beni sayın sorularım,
sevgili meraklarım
salın beni.
merak duygusu da istemiyor bünyem,
cümle diğer duyguları da
hatta ve hatta hiç bir şey istemiyor.
kırıntılara dönüşen ruhumu yapıştırmaya
ne takat kaldı ne heves.
benden çok var ne de olsa,
çok var ben gibilerden.
ben gibi kadın,
ben gibi insan
ve ben gibi 'eh bu olmazsa sıradakine geçeriz' türünden müsveddeler.
ama ben müsveddeleştim diye,
zorla sıradanlaştırıldım diye
kızmayacağım hiç
iyi ki yaptınız, iyi ki beni yıprattınız.
yoksa nereden bilecektim
insan denen mahlukun
sınırlarının olmayışını,
kendini tatmin etme uğruna
kendi türünü tükedişini.
sırrına ermişim gibi görünse de
aslında ben hala azıcık da olsa
insan denen bilinmeze dair
umut taşıdığım için
ve kendimden feragat etmeye bile
evet kendimden feraget etmeye bile
yeltendiğim için
hala yıpranabiliyorum.

evini arayan bir yaratılış biçimidir.

analitik bir beyine sahip olup aynı zamanda da bu beyinin içerisindeki kimyasallar sebebi ile duyguları da barındıran basit olduğu kadar karmaşık da bir varlıktır.

kelimenin kökeni niyas, çoğulu ise nas dır.unutan,hatırlamayan demektir.ruhlar aleminde verilen sözün unutulması ve bunun üzerine rabbimizden yüz çevirmemiz sebebiyle insan adıyla isimlendirilmişizdir. insan duygularında ,acılarında unutanıdır zamanla alışılan duygular gene zaman içinde kaybolur gider bir de insan için derler ya;” her ne yaparsan yap unutulacaksın!unutulduğun bile unutulacak”dünyaya gelişinin asıl amacına yönel işte o zaman hakikatin ışığında bulacaksın kendini..

insan toplumsal bir hayvandır.
insan alışkanlıklarının çocuğudur.

her ideolojide ve dinde yeniden tanımalan, hep aranan ama hiç bulunamayan ilkeleriyle biyolojik bir tanımın ötesine geçmesi gerekendir.
bencillik ve saldırganlıkla kavrandığını gördüğümde delirmenin kıyılarında dolaşıyorum

gereksiz varlık. boş varlık. bencil varlık. kibirli varlık. gezegeni cehenneme çeviren varlık. (bkz: biz bu gezegenden değiliz) nerdeniz onu da bilmiyorum. şimdi okurken dedin ki sanki sen çok şeysin çok iyisin. evet ben çok şeyim çok iyiyim ne geldiyse başıma bundan geldi. *