insan

kendi türüne saygısını yitirdiğinden dünyayı yaşanılmaz hale getirmeye çalışandır. aynı zamanda hırsları yüzünden yine kendi türünün yaşama hakkını elinden alandır.

sahsimin da cinsinden oldugu canli.

insan bu, yapar. şaşırmıyorum ama iğreniyorum.

mabel matiz şöyle demiştir:
“insan bu, alışır… dualar değişir.”

ben. evet.

insan, mutlaklara doğru çabalayan cinselleştirilmiş bir protoplazmik yaratıktır

allah'a şeytan'dan önce ilk ihanet eden varlıktir...
şeytan allah'ı çok sevdiği için, insana verdiği değere isyan etmiş, ancak insan bunun kıymetini anlayamayarak, üstelik cennette yaşarken allah'a ihanet etmiştir..

insan o kadar kötüdür ki, allah insanlara indirdiği kitabinda bile, şeytana değil insana nasihat etmekte ve insanı en ağır şekilde aşağılamaktayken, insanlar yaptıkları kötülükleri bile şeytana bağlamışlardır..

allah'ın halifesidir. yaptığı eylemlerle, sahip olduğu yeteneklerle vs bu ünvan kendisine verilmedi. insan halife olarak yaratıldı. insan ihanet etmez. edemez. insanın eylemleri hakkın bizzat kendisidir çünkü. insanın her eylemini hakk üstlenmiştir, kefil olmuştur, vekil olmuştur. insana, sadece insana açık çek verildi. insan tüm yaratılmışların efendisidir. ortada bir ihanet varsa bu insanadır. melekler şaşırdı, şeytan isyan etti bu sınırsız yetkiye. çünkü insanı tanımıyorlardı, bilmiyorlardı. insanda gizli olan hakikati göremiyorlardı.

her şeyi tam. her işi yarım.

ilk düşünen, tasarlayan için bir 'hayal' idi

sonra gerçekleşti 'rüya' gibi

bir gün ölüp gitti 'insan' gibi

az zaman geçince hatırlayan kalmaz 'gölgeydi' sanki

zamanı unutup,nihai yere doğru gidendir.

yalnızdır. kendi türümüz dışında bizi anlayan herhangi bir canlı yok. iletişimi kıtalar arası boyuta çekebildik. ama gezegenler, hatta sistemler seviyesine çekebilmemiz, kolay olmayacak.

benimdir. baska kimse insan degil. evet.

allahutala der ki kuranda ben seni hayvandan farkli yarattim, sen akli olan, iradesi olan, muhakeme gucu olan insansin.
ona yarasir davranmak odevimiz.

gelişiminin çok erken bir safhasında doğmak zorundadır. bu yüzden insan yavrusu anneye muhtaçtır ve hemen yürüyemez.

insan olması gerektiği gibi olsaydı dünya acıyla değil neşeyle dolardı. biz insanı en güzel fıtrat üzere yarattık buyuruyor allah. başka şeyi değil şunu baz alsa insan ve o çocukluk masumiyetini korusa, hep çocuk kalsa yeterdi.

ama yetmedi birilerine. en fazla 70 sene yaşayacağı dünyaya kazık çakmaya kalktı. önüne geleni de itti kaktı, vurdu kırdı. hem dünyayı, dünyasını hem ahiretini berbat etti.

davranislarinin sorumlulugunu almasi gereken.
ınsanlar istiyor ki saysin dovsun sovsun, ozur dilesin, pamuk olalim.
her kelamimizin, her davranisimizin, her sususumuzun ya da konusmamizin birbirimiz ustunde cok etkisi var ve sonuclari da ona gore oluyor.

ben o kadar dikkat ederim ki insanlara en ufak kirici soz soylememeye, bagirmamaya. cunku bana cok kirici soz soyluyorlar ve cok bagiriyorlar hayatta. ne kadar kirici ve uzucu oldugunin ben farkindayim.

tek insan tanırım;

(bkz: insan olun biraz). *

bir gün öleceğini, bir gün bu hayattan ebediyen göçüp gideceğini bilebilen şu hayattaki tek varlık. diğer hayvanlar bir gün öleceği gerçeğinin farkında değil, çünkü sadece içgüdüleriyle hareket ediyorlar. yani sadece beyinlerinin "neo korteks" loblarını kullanabiliyorlar.

insanı farklı yapan şey de beyinlerimizi daha farklı bir şekilde kullanabiliyor oluşumuz zaten. bizde de neo korteks lob içgüdülerimizi yaşatırken, mantık gerektiren tüm becerileri de beynimizin "frontal slob"u sayesinde gerçekleştiriyoruz. halbuki bizler de hayvanız, belki bizler de sadece içgüdüsel olarak hayat sürebilirdik hiçbir şeyin farkında olmadan. bir gün öleceğini bilmek her insanı öyle ya da böyle korkutan bir şey. şunun farkında olacağıma, geberene kadar neo korteksimle yaşamayı tercih ederdim.

en azından bırakın da ölene kadar frontal lobum sayesinde yazı yazayım. ölüm hep kapıda. ama ölene kadar biz neler yaptık bu hayatta? belki bir hiçtir, belki de evrenin varlığı kadar değerli ve anlamlı bir şeydir. farkındalık? sende.