instagram

keşke silebilsem, birkaç kişi hariç konuştuğum birileri yoktur.

uzun zamandır kullanmamak suretiyle arındığım platform. geri dönmeyi de düşünmüyorum. youtube shorts belasından da kurtulursam harika olacak. sözlüğü en çok bu nedenle seviyorum. kaydırmaktansa bir şeyler karalamak daha sağlıklı bir süreç.

insanların kendilerini muhteşem hissettiği * bir uygulama.

çünkü her şey mükemmel, harika, estetik biçimden çok güzel. güzel mekanlar, güzel kıyafetler, güzel pozlar. ve bu insanı bir süre sonra sadece "sosyal medya" için yaşamaya ve sahte bir imaj yaratmaya sevk ediyor. bunları gören normal insan da "ben niye böyle şeyler yaşayamıyorum" diyerek bu durumdan olumsuz etkileniyor hatta depresyonvari bir duruma düşüyor.

dm'den gelen 2 burç övme/gömme reels'ı beğendim diye bütün algoritmamı burçlar üzerine oturtmuş sosyal medya uygulaması.

"ulan ben burçlara inanmıyorum bile hıyar ağası, bana hayatım burçlardan ibaretmiş gibi içerikler gösterip durma" diyebileceğim bir departmanlarının olmaması büyük sıkıntı.

sosyal medyanın özeti.
hiçbir şey göründüğü gibi değil...

hesap acsam iyi olcak ama useniyorum

(bkz: antisocial network)

bi türlü fenomen olamadığım uygulama.
bu da sizin ayıbınız.

diğer sosyal medyalar gibi insanı sonsuz bir kaydırma bataklığına saplayarak beyin hücrelerini tek tek imha etme düsturuna hizmet eder.

dipnot: kendinizi gerizekalı hissederseniz veya biri bunu beyan ederse derhal sosyal medyalarınızı silin.

bazı paylaşımlar erotizmi geçti pornografiye kaydı, işin kötü yanı bu paylaşımlar 10 yaş grubu çocukların da beklemedikleri bir anda algoritma saçmalığı nedeniyle karşılarına çıkabiliyor. az önce bir tane videoda ablanın teki makyaj malzemelerinin arasından memesini gösteriyordu ve tag olarak warcraft yazılmış. umarım anlatabilmişimdir.

kullanmıyorum, kullanılmasını da önermiyorum. 2014’te en kaymak yerinde bıraktık. insanlar instagramla bütünleşmiş.

sahte insanimsilari bir catida toplayip akillarini ve iclerini bosaltan populer ust akil enstrumani.

hep "kapatacağım" diye düşünüp hiç kapatmadığım hesabıma ev sahipliği yapan uygulama.
bir de bir tane hesap var. yıllardır hiç cevap almadığı halde arada sadece "hav hav hav" yazıyor. hav hav bağımlısı mı oldum acaba? yazmadığı gün öldüğünü düşüneceğim. garip insanlar var.

takribi 1 yıl önce bıraktığım uygulama.

keşfetim uçaklarla doluydu.

ışığı hep aynı yerden yakalayan kadınların kimyasal gülüşlerine bakıyorum sırayla, beğeni sayısı arttıkça gülüşü soyunmaya başlayan kadınlar. herkes birbirine benziyor, yumurta viyoli içine dizilmiş pırıl pırıl bedenler, arabesk bir repçinin ucuza yalıtılmış çatı katında gülümsüyorlar. gülümsemeyeli ne çok oldu sahi şöyle içten, güzellikleri bir örtü gibi görmeye başlayalı kaç yıl oldu. üzeri çarşaflarla örtülen kırık dökük mobilyalarla dolu bir eve benziyor instagram. sevdiği kadının tarak üzerinde kopmuş saçlarını seven bir adamı görüyorum, örtüyü kaldırdığımda pubik tüyler dökülüyor yerlere, oysa dökülen kirpikler olsa türküler yakılırdı düşüşlerine.

kendi bedenimizi hızla dönüştürüyoruz parlak, pürüzsüz, kusursuz tenler yaratıyoruz kendimize. filtreli aynalara ihtiyacımız var her sabah kendimizden nefret etmememiz için. pirendello çağında yaşıyoruz; biri, hiçbiri, binlercesiyiz. her sabah filtresiz aynaya bakıyorum, ışığı doğru yerden yakalamaya çalışıyorum tuvaletin küçük penceresinden, yüzümde olmaması gereken yerde yaşam alanı kurmuş tüyleri izliyorum. bir cımbız beni topluma ait hissettiriyor, lavabonun beyaz zemini üzerine düşün mülteci tüylerimi klorlu bir denize döküyorum, kıyıya vuran yine benden parçalar.

balkonda geçirdim bugün günümün uzun bir kısmını, erken boşaldığım her an yaptığım gibi dikkati başka bir yere çekmek için konuyu değiştirdim kendi zihnimde. artaud tiyatrosu hakkında düşünmek istedim ya da deleuz'un uzun tırnaklarını. tırnakları uzun olan kadınların üzerimdeki hegemonyasını hatırlıyorum, tırnaklarının uçlarını beyaza boyayan kadınlar, dudaklarını, gözlerini, saçlarını, yanaklarını boyuyorlar. boyama defterinin dışına taşalı çok oldu, artık çizimin ilk halini kimse bilmiyor, bir kadın mıydı, bir fil ya da şapka.

ilk kez bir kadını sevdiğimde çantamda boyama defteri vardı, şimdi boya defterleri arasında sevdiğim o kadını geri bulmaya çalışıyorum. cenevre protokolü etkisini yitirdi parmak uçlarım simlerin, dudaklarım ringa balığının pullarının saldırısı altında kalarak ilerliyorum. silahım ağırlığını çoktan kaybetti, beyaz bayrağın üzerine kırık bir göz kalemi ile lütfen yazıyorum. kibarca teslim oluyorum. lütfen.

tüm günümü balkonda geçirdim bugün, yağmur yağdı, bir kızın makyajı aktı tanıdık bir yüz gördüm şemsiyenin arasından, hala umut var asker.

güvenlik konusunda sınıfta kalmış, 145 milyon tane güvenlik önlemi almama rağmen hesabımı kitletmiş uygulama. destek için yazdığınızda da rezillikler diz boyu devam etmekte.