kabullenildiğinde olgunlaştıran acı gerçekler

hayatınıza giren her insanın bir figüran olduğu ve görevini tamamladıktan sonra hayatınızdan ve sizden gideceği gerçeği.

istediğin her şeyi başarmaya muktedir olmadığın.

çok fazla işe yarayan biri değilim. ama bunu isteyerek yapmıyorum. üşengeç olmamdan kaynaklanmıyor.

hayatımın belirli bölümünde cehennemi yaşadım. sonra cehennem kavramının olmadığını aklettim.
kendimin bir kısmı benim elimde idi.
tam olarak hakim olamadım bana. ne tam fizyolojik, ne de tam psikolojik bir kabustum.

hiç bitmeyen bir korku filmi ruhuma yuva kurdu sanmıştım. seneler geçerken, algılarımı hayatımın kendisi oyalamıştı. psikolojik bir engelli gibi devam ediyordum hayatıma. ama rahatsızlığımın son 10 yılı her gün stabil geçiyordu. kalk, yemek ye, toplum içine karışmaya zorla kendini, bu süreçte hiçbir şey kafana girmesin, sonra da yat.

aklım hep izlendiğim konusunda spekülasyonlar uyduruyor, paranoyalar içinde küçülüp yok oluyordum. bugün de bitse, yarın da bitse..

derken günün birinde sağlığım geri dönmüştü. özgüvenim yerinde, izlendme hissiyatım aşağılarda, toplum içine karışabilen ben geri dönmüştü. ona sarılmaktan başka çarem yoktu. onu çok özlemiştim. o benim eksik yanımdı. iyi ki gelmişti. bütün hislerim üzerine yemin ederim ki, hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım. bir gün iki gün, üç gün derken her gün iyi hissediyordum.

bir zaman sonra artık hayatım için çabalamam gerektiğini anlamıştım. ben de tekrar yaşamaya karar verdim.

önemli olan dış görünüştür.

ağzımla kuş tutsam da insanlara yaranamayacağımı anladığım gün olgunlaştım. biraz erken olsa da, olsundu.
emeklerim ziyan oluyor ona üzülüyorum, kendimden verecek kadar gücümü harcıyorum..

en azından aşk bakımından hiç sevilmediğimi ve sevilmeyeceğimi anladım. benimle yola çıkacak kusurlarımı bile sevecek bir insanın olmadığını kabul edince önce acı çektim sonra rahatladım.

evet acıyı kabullendiginde daha bı olgunlaştığı ve daha güçlendiğini farkediyosun .bu his inanılmaz bence

hayatta hiçbir şey kalıcı değildir

emek vermeden ekmek olmaz.

para ve imkanın her zaman genç yaşta olması gerektiğidir. 20 yaşında ev sahibi olmak ile 60 yaşında ev sahibi olmak arasında dağlar vardır. 80 yaşında zengin olduğunuzu düşünün ? amaçsız. yani 40'ızı geçtiyseniz bazı şeylerin çok önemi yok.

ihanetin en yakınlarından gelmesi her sezar’ın brütüs’ünü yanına kendisinin yükseltmesi.

hayatta her şey bizim için. her şey kutupları ile birlikte var. gece-gündüz, siyah-beyaz, iyi-kötü, yin-yang.
ve tabi ki bütün duygular. olumsuz duygular da olumlu duygular gibi gereklidir. zaman zaman mutsuz, zaman zaman ankisyeteli olabiliriz.

ailemi asla değiştiremeyeceğim gerçeği. daha sıcak bir aile ortamı düşünemezdim çok şükür ama kapasitelerini asla kullanamayan insanlardan oluşan bir ailem var. harcanmış yetenekler ve zeka cennetidir bizim evimiz. bende yarısı olsa neler yapardım diyeceğim yetenekler, onlar için önemsiz detaylar. varsa yoksa para para para.
uzun süre destek olmaya çalıştım. yönlendirmeye çabaladım. bıraktığım anda başladıkları yere döndüler. onları değiştiremeyeceğimi kabullendim. çok acı veriyor ama herkes sanırım seçimlerini yaşıyor.

1- annenin ve babanın ölümü.
2- sevdiklerinin ölümü.
3- ölümün "onsuz yapamam" demenizin tersine alıştırma gerçeği.
4- sorguladıktan sonra tanrı'nın var olmasını anlamanızdır. geçmiş pişmanlıklar için çok büyük ızdırap ve acı verir.
5- "o"nun ölmemesi ve her gün yaşadığını bilmek.
6- zamanın asla geri dönüşünün olmaması.
7- işbu entry'i okumaktır.

öperim sizi. acı çekin, acımadan olgunluk yok. emeksiz yemek olmadığı gibi.

hem size bir sır vereyim. ağlamasını bilmeyenin, kahkahasından da bir bok olmaz.

birileri gider, birileri kalır; kimsenin varlığıyla hayatta kalmadığımız gibi, kimsenin yokluğuyla da ölmeyiz. hayat bu; ne getirip ne götüreceği belli olmaz. bugün ağladığımıza yarın gülmek var. ola ki çok üzdü; çiçek koklamak, hayvan sevmek, kitap okumak daha iç açıcı değil mi?

avaz avaz bağırınca deli derler. o yüzden içime içime bağırmam gerekiyormuş.

mazi geride kaldı, artık hiç birşey eskisi gibi olmayacak.

ne kadar çalışırsanız çalışın rekor derecede zengin olamayacağınız gerçeğini anladığınız anda.
ya da
ne kadar severseniz sevin, sevilmediğinizi gerçeğine uyandığınız anda.

ikincisinde , bi vazgeçme denklemine giriyorsunuz. ancak siz tam vazgeçtiğiniz anda karşı taraf sizi sevmeye başlıyor, siz hakikaten vazgeçmiş oluyorsunuz. bu evre, harika bir denklem sunuyor, en azından yaşam standartlarınız değişiyor ve siz, ruhen büyüyor, olgunlaşıyorsunuz.

sakallara düşen aklar.