kendini öldürmeyi düşünmek

imanı zayıf insanın yapacağı iştir. gerçek bir müslüman karşısına çıkan sorunlarla daima mücadele eder ve her şeyin allah’tan olduğunu bilir.

hz. yusuf’u örnek alın.

ben bunu girdap gibi görüyorum.

denizcilikte falan girdabın o en dıştaki halkasının bi ismi var mı bilmiyorum ama ona asla kapılmamak gerekiyor. girdap nasıl yavaşça içine doğru çekiyorsa bu düşünce de insanın içini kaplamaya başlıyor.

yaşamayan insanların anlamadığı nokta şu: bu düşünce insana hiç sağlıksız gelmiyor(eskiden bana da çok saçma gelirdi). polyanna tayfanın zırvalarını bir kenara bırakırsak profesyonel destek almakla beraber en doğru şey insanın kendisini bu fikrin sağlıksız olduğuna ikna etmesi. belki de kendini manipüle etmesi.

çevremdeki insanlara böyle bir travma yaşatmaya hakkım yok fikri de kimi bünyelerde işe yarayabiliyor*.

hayat güzeldir çiçektir böcektir dangalıklarından sıyrılıp insan neye ne kadar tutunabiliyorsa ona o kadar tutunması bu durumu * kontrol altına alabiliyor.

"intiharı düşündüğüm zamanlarda kendime hep şunu sorarım: eğer ölmeyi bu kadar istiyorsam, o zaman her şeyi kaybetmeyi de göze alabilirim, değil mi? o halde neden önce başka bir hayatı denemeyeyim? nasıl olsa kaybedecek bir şeyim yok."

(bkz: i'm thinking of ending things)

bir iple salıncak da kurabilirsiniz, kendinizi de asabilirsiniz. bu mottodan baktığınızda hayat daha basit görünebiliyor.
dini ve vicdani kavramları bir yana bırakırsak, neden düşünmeyelim ki.
dini açıdan bakarsak intihar etmek günah. peki kişi inanmıyorsa, inançlara bakışı farklıysa.
vicdani açıdan düşünürsek, geride kalanlar üzülür ailene seni sevenlere bunu nasıl yaparsın, pis aciz sorumluluklarından mı kaçıyorsun denilir.
peki ya geriye kalan kimse yoksa.
varsa bile umrunda değilse.
herkesin değer yargıları aynı tip olmak zorunda mı. doğarken bize tembihlenen ne olursa olsun yaşamaya mecbursun kalıplarina uymak zorunda mıyız ve neden.

bu gezegende beni bir sabah daha yaşamaya ikna edecek hiç bir neden yokken
kalmak bana acizlik geliyorsa eğer pek tabi kendimi öldürmeyi düşünebilirim.
ve bu düşünce biçimi cok da dramatize bir duygu durum bozukluğu değil bana göre.
genel kanının aksine bu düşünce biçimini arabesk ve dramatik görmüyorum. olsa olsa bir seçenek olur.
neden ötanazi yasal değil yaşadığımız ülkede bunu sorgularım. yasal olan ülkeleri araştırırım. gidemezsem illegal yollarla hayatıma kendi tercih ettiğim gibi son vermeyi isterim.
bunu hastalıklı bir düşünce biçimi olarak görmüyorum. görmüyor oluşum da bir hastalık olabilir. bilemem. ve bu kısım cok da ilgilendirmiyor beni.
üstüne çalışıldı. haybeden sallamıyorum. bu yeryüzünde insanı yaşamaya teşvik edecek unsurlar ve duygular var elbette bunun da bilincindeyim. fakat bünyemde barınmıyor malesef. böyle insanlar da var bilin istedim.
başka bir örnek, bir arkadaşım vardı 19 yıl önce kendi isteğiyle bu dünyadan gitti.
kimyagerdi, ve kendince bir çok deneyleri oldu.
onunla hep konuşurduk, bulduğu formülü benimle paylaşacağına söz vermişti.
yeni bir formül üstünde çalışıyordu, bir sabah haberi geldi o artık gitmişti. bilgisayarının yanındaki notta yarım kalan bir formül ve sana kıyamadım yazıyordu.
konudan cok dağıldım.
tanım: alternatif bir düşünce biçimi.

herkesin kendi kararı.

ama sorunlardan kaçmak için intiharı düşünüyosan hata yapıyosun. en korkunç senaryolarda bile, her şeyin çözümü var şu hayatta.

sen yeter ki mücadeleye gönüllü ol.

başkalarını da öldürmüş oluyorsun. tüfekle kendini vuran arkadaşımdan sonra aynı yerden bir arkadaşım kalp krizinden gitti 2 ay sonra. raslantı değil tetikliyor.

şu sıralar sık sık düşünüyorum. eğer beni seven bir ailem ve dostlarım olmasaydı muhtemelen şu an çoktan yapmıştım bile ama şimdilik duruyorum durduğum yerde.

ben açıkçası ölümün bu kadar dramatize edilmesine karşıyım. yani ne bileyim ne olursa olsun hayatta kal, mücadele et falan bunlar biraz boş laflar. yani kardeşim hayatımla ne yapacağımı sana mı soracağım? intiharı düşünen herkese kurtarılması gereken, ruhu bozuk kişiler olduğuna ben katılmıyorum.

benim de kendimce sebeplerim var, yaşamak yahut yaşamamak için. şu anlık yaşamak için sahip olduğum sebepler daha fazla. o yüzden devam ediyorum ben de.

açıkçası şu anda kendimi öldürmemi düşündüren tek bir sebep var o da hiç gerçekten sevilmemiş olmak. eğer 30 lu yaşlarıma geldiğimde de hala bu şekilde devam ederse sanırım her şeyi bitireceğim. çevremdekilere bakıyorum; birçoğunun yıllar boyu devam eden ilişkileri, çok sevenleri var. onlar adına mutluyum tabii, tanrı bozmasın. ama insan kendi için de istemiyor değil tabii.

yani sorarsanız bana, sevilmeden yaşayamaz mıyım? yaşarım tabii yaşamasına. dayanamayacağım bir şey değil sanıyorum. buradaki asıl kritik soru: “ istiyor muyum?” ben şahsen istemem. zaten dinim imanım da yok materyalist herifin tekiyim. ne zaman ki bana çok koymaya başladı, hayattan artık çok zevk almamaya başladım o zaman bay bay.

her ne kadar üzerinde düşünmek istemediğim bir konu olsa da üzerinde düşünmek istemediğim her şey bir süre sonra bütün hücrelerimi kaplıyor.
o yüzden açık ve net bir şekilde düşüncelerimi bir kalıba oturtmam lazım her şeyden önce.

bugün uygun zaman değil, benim için uygun bir saat dilimi de değil. o yüzden bu konudan kaçarak başka bir zamana erteliyorum.

ama şundan eminim ki hayatın getirebileceği olasılıklar ve olasılıkların bu kadar belirsiz olması ölümden daha korkunç.
her ne kadar zor olan her şeyden kaçan korkak biri olsam da şu anlık için hayata dair bir şeyleri deneyimlemeye merakım var.
en büyük acının hangi acı olduğunu tatmam lazım, daha fazla dibi görmem lazım, hayata dair her şeyden daha fazla korkmam lazım.
iflah olmaz bir gerizekalı olduğumdan bahsetmiş miydim ?

bir de ölmeyi hak edecek kadar acı çektiğimi düşünmüyorum pek.
mazoşistliğimden değil, merak sadece.

hayatın beni merak duygusundan , dünyaya olan küçük çaplı öfkemden, kırgınlıklıklarımdan mahrum bırakıp boşlukta sürüklemesi de hayvan gibi korktuğum olasılıklardan biri mesela.
ya bir sabah uyandığımda güne küfredecek başlamaktansa hiçbir şey hissedemeden başlarsam, daha korkunç gibi. belki de değildir.

bahsetmeyeceğim dedim ama yine bahsetmiş bulundum anlık düşüncelerimden.
korkak birisi olmamın işe yaradığı ve aynı zamanda da işe yaramadığı tek nokta da burası.

ıntihar düşünmek doğal gibi, ama aksiyona dökmek dünyada yapılabilecek en bencilce şeylerden biri.

bazen bencil olmak meşru olabilir, ama bu konu özelinde oldukça kararsızım.

sayesinde yaşama tutunmanızı sağlayan düşünce.

ne kadar kötü devam ederse etsin istediğin zaman bitirebileceğini bilmek daha huzurlu hissettirip yaşama motivasyonunu arttırıyor insanın.