konuşacak kimsenin kalmaması

berbat bir durumdur ancak insanın kendisinin de bunda etkisi olduğunu düşünüyorum.
herkesin bir dönem hayatına birden fazla insanın girdiği olmuştur. bu zamanlarda aç gözlü davranıp kıymetini bilmezseniz hayatınıza giren kıymetli insanların, sonra herkes gidince yalnız kalırsınız. fırsatların iyi değerlendirilmesi gerektiğini düşünüyorum.

etrafında kimsenin olmaması yada etrafında çok insan olsa bile seni anlayabileceğini düşündüğün birilerinin olmamasıdır. sonra insan susmaya alışır zamanla, kendiyle konuşur yeri gelir, bazen kağıda döker içini. bir süre sonra konuşacak insan bulmaktan çok kendinde birilerine bir şeyler anlatma hevesi ve isteği bulmak zor gelir artık.

konusulacak konuya gore degisir o. bos yapacaksaniz yokum. ama bir kuantum mekanigidir bir atomalti metaryallerdir bir ne olacak bu nötrinolarin halidir ben varim.

konuşulacak şeyler, edilecek sözler sabit bence. azalmıyorlar. çevremizde birçok insan varken bunları her birine pay etmek kolay ve keyifli. çünkü bir o kadar geri dönüş ve konuşacak tonlarca yeni şey..

ama ne zaman ki sayı azalıyor, azalıyor ve 1'e kadar düşüyor. işte o "1" insanın kendisi. başlıyor düşünüp durmaya. devamlı aynı kişiden benzer cevaplar duymaya. muhabbet tıkanıyor ama bir şekilde akıyor da. sadece çerçevesi biraz dar. işte! işte şimdi detaylandırma vakti! düşün de düşün. içinden çıkılmayacak bir sürü çetrefilli konu seni bekliyor.

eee ne dedik? konuşacaklarımız azalmıyor ki. sadece paylaştıracak kimse kalmıyor. kendinden de kaçamıyorsun. böyle uyku öncesi, çok yorgun bir günün sonunda parmak uçlarında yükselerek giriyorsun odaya. ışığı bile açmıyorsun belki. "amaan şunun da muhabbeti hiç çekilmiyor" diyorsun. evet kendin için diyorsun bunu. başını yastığa koyup sadece uyumak istiyorsun ama olmuyor. ilişiveriyor yatağının kenarına. "dinle beni" diyor.

dinle bakalım. dinlerken de uyursun.
ı ıh. o kadar kolay değil. öyle şeyler söylüyor ki bir noktada konuşacaksın. karşı çıkacak ya da kabul edeceksin ama konuşacaksın. uykusuz kalacak, uyumadıkça kalan vaktini konuşarak harcayacaksın.

"bu böyle olmaz" deyip ertesi gün hiç sevmediğin birine hâlini hatrını soracaksın sonra. "memleket nereydi" diyeceksin. güzel konu, buralarda revaçta. eşek değil ya, o da sana soracak. işte! anlatacaksın. eve gittiğinde fark edeceksin ki daha kolay uyuyorsun. ertesi gün iki kişiye daha soracaksın aynı soruyu. lütfen hafife almayın. "memleket nere" bizim kırmızı çizgimizdir.

insan başına gelmemesini temenni edilesi durumdur. konuşacak kimsesi kalmayan insanın, yalnızlıktan beyni dönüyordur. her şeyi içinde yaşıyordur, alakalı alakasız her şey onu "şişiriyordur" bunalıyordur etrafında neşelidir ama içinde ölüyordur. fakat ölüyorum ben diyecek bile kimsesi yoktur.

bir realitedir. amma velakin kardesler 1 dm kadar uzaginizdayim. her zaman gelip derdinizi serinizi falan benimle paylasip arkadaslik kurabilirsiniz. sohbet iyidir.

hakkaten o niye öyle oldu ya :/

vardiyalı çalışma sistemine geçtikten sonra başıma gelen elim hadise. niye aramiyorsunuz arkadaşım diye sorduğumda "kardeşim ne zaman calisiyorsun ne zaman uyuyorsun bilmiyoruz ki arayalım"diyorlar. haklılar mı yoksa dravdan mı böyle bilemiyorum. neyse, aramasinlar. böyle daha iyiymiş.

insan kendisiyle bile muhabbeti kesince bir başkasına ihtiyaç duymuyor. en güzeli dua etmek, seni senden daha iyi tanıyan bir varlığa inanınca kendine söylemekten imtina ettiklerinin ağırlığından kurtuluyorsun.

yüreğimi acıtacak kimsenin kalmamasıdır benim için.

insanlara olan güvenimin sarsılmasıyla yaşadığım durumdur.

dinlememekten dolayı olabilir.

---! alıntı !---

gökyüzünde otağ kurdum oturdum
yeryüzünde hayat başka, ruh başka

---! alıntı !---



ferdi özbeğen - kaderimde hep güzeli aradım ( 1986 )