ölümü kabullenmek

sadece bir kapı, başka boyuta açılan.

kabullenmek güzel, hem bu dünyayı daha cesurca ve özgürce yaşayabiliyoruz doyasıya.

ölümü kabullenmek biraz saçma geldi sanki ölüm peşimizde koşan ayaklarımıza kapanan biriymiş de sonunda usanıp kabullenmişiz.
unutmayın ölüm bize gelmiyor biz ölüme gidiyoruz. (bkz: haspam) ölümü çok düşünürseniz yaşayamazsınız ölürken de yaşayamadım diye iç geçirmek istemiyorsanız:buradan

kabullenmiş olsan bile her an çıkıp gelecekmiş gibi hissediyor insan.
yanı başındaki musalla taşında yatıyor ama sen ona konduramıyorsun.
hayır olamaz bu bir kabus olmalı desende üstüne toprak atarken gerçeği farkediyorsun.
hele o taziye muhabbeti bitipte evdeki kalabalık dağılarak her şey eski düzenine dönünce asıl acı süreç orada başlıyor.
odasına giriyorsun yatak boş,
salonda oturuyorsun her zaman oturduğu koltuk boş.
baktığın gördüğün her şeyi onunla pekiştiriyorsun ya ölüm bile ölümsüz oluyor işte o zaman.
öldü biliyorsun ama yine de kabullenemiyorsun!

özgürleşmektir. en büyük korkularımızın ipleri ölüme bağlıdır. ölüm korkusuna ve hayatta pek çok kaygı ,stres, mutsuzluğu ölümü kabullenmediğimiz için vurucu etkilerle yaşarız. zaten kabullenmek hangi alanda olursa olsun ipleri salmaktır. özgürleşmektir. işte ölümü kabullenmek de iplerin en kalınını salıp kendimizi sadece yaşamaya ayırmak anlamına gelir.

ölmekten daha zordur. dünyanın en büyük ruhsal acılarından biridir.

kaç sene oldu hayata geleli,daha yaşamayı kabullenemedim.

kendi ölümünü kabullenemeyecek birşey yok. ardında kalanların bunu kabullenmesi gerekir. yoksa senin fiş çekilince siyah ekran veriyorsun.

yaşamayı kabullenen için ölüm vız gelir tırıs gider.

her insan öleceğini bilir ama ölümü kabullenemez. ölümü kabul etmek bence ölümü bilmekten çok daha farklı bir durumdur. öleceğinizi zaman zaman hatırlıyorsanız ve tüyleriniz ürperiyorsa siz öleceğinizi biliyorsunuz demektir ama ölümü kabullenmek bunu her gün hatırlamakla birlikte ölümden korkmamaktır.

zor bir eylem.
kendi ölümünüz için, nereye gideceğinizi bilmediğiniz bir yere gideceğinize emin olma ürpertisi vardır.
bir başkasının ölümü için, ölümünü kabul ettiğinizi zanneder fakat aslında unutmuş olursunuz. hatırladığınızda tekrar tekrar yakar içinizi. kabullenmek yoktur bana göre. mutlak ölüm vardır. hislerin ölümü. o eski hisleriniz de ölünce geriye acı çekmenizi sağlayacak bir duygu kalmaz.

şahsen (bkz: pes etmek) veya (bkz: ötenazi) kavramlarıyla eş anlamlı olduğunu düşündüğümdür.

31. ent e katılmıyorum, ölümü kabullenmekle ölümü arzulamak farklı şeyler.
tabi burda yazım eksikliği de söz konusu ölümü kabullenmek derken yakında öleceğini bilmek anlamında mı yoksa elbet bir gün öleceğini bilmek anlamında mı yazılmış?
ikinci anlama yorarsak insanın artık gerçekten dünyanın geçici olduğunu ve sadece burası için çalışmayacağı anlamına gelir ve bunun bir üst evresi dervişliktir.
bütün insanlar bir dervişe telefonun çok önemli birşey olduğunu anlatmaya kalksa derviş bütün herkese s.tiri çeker, derviş bu yüzden derviştir maddi şeylere değer biçmez.
birinci anlama gelecek olursak zaten o insan psikolojik olarak kendini öldürmüş olacaktır o andan sonra hayatta olmasının bi anlamı olmaz.

bir gün bu dünyadan silinip gideceğim fikri beni yaşamaya daha çok bağlıyor. oysa ölüme teslim ettiğim ne çok sevdiğim var. bundan dolayı ölümü sevmem gerekirken ölümle geç karşılaşma isteği akıl kârı değil.
ölümden kaçamayacağımız gerceği ve de ölümün ne zaman geleceğine dair belirsizlik...

güç verir.

öleceğini bilmenin verdiği sonsuz korku ve ölerek ölümden kurtulma çelişkisi ölümüne yarışır.

ben varken ölüm yok , ölüm varken ben yokum. kimin sözü unuttum benim değil ama.

sabah sekizde biraz saçma ve zor.

bir şeyi ancak ona yaklaşınca kabul edebiliyoruz.
ayrıca önce yaşamı kabul edelim, o daha güzel...

ölümü kabullenmek kolaydır, zor olan sevdiklerinin ölümünü kabullenmektir.

eninde sonunda kendimi öldürme fikrine yenik düşeceğimi kabullendiğim tarzda bir ölümü kabulleniş oldu bu aralar.

kabullenmezsen içindeki hortkuluk ölmez. kabullen.

kendi irademiz dışında gelişen bir olayın kabullenilmesi durumu. zaten başka çaren yok onun odasına giriyorsun hep oturduğu koltuk yerinde duruyor ama kendisi yok, çekmeceyi karıştırırken patiğini buluyorsun sahibi yok. ona ait olanlar duruyor ama kendisi yok kabul etmesen de bu gerçek hep yüzüne çarpıyor.