ölümü kabullenmek

ölüm kabullenilir mi bilmiyorum. birinin yokluğuna alışılır mı? biri bir başkasının boşluğunu doldurabilir mi. kabullenmekten ziyade başa gelen çekilir gibi bir durum yaşanan benim fikrime göre. bir gün bir yerde okumuştum. ölüm haberini aldığım her an aklıma o cümleler geliyor. şuna benzer şeyler yazıyordu. kalanlar ölenin arkasından ağlamazlar. kalanlar en çok kendilerine ağlarlar. onsuz nasıl yaşayacaklarını bilmedikleri, onu çok özlemeye dayanamayacakları için ağlarlar. birinin annesi öldüğünde kendi annelerinin kaybı düşüncesi ile ağlarlar. ölenin arkasından değil aslında bencilce kendilerine ağlarlar.

kabullenmekten ziyade istiyorum, sıklıkla ölüme özlem duyuyorum. normalde de depresif bir karakterim ancak bu aralar sanırım ağır bir depresyon geçiriyorum. zira yataktan dahi kalkabildiğimi söyleyemeyeceğim. lavabodan çıkınca ellerimi bile yıkamaya üşeniyorum. ölümü düşünüyorum sürekli. ölmek istiyorum. hatta kafamda kendimi öldürme planları da var. eğer bazı şeyler yoluna girmezse bitirmek isterim belki. bilmiyorum. ahiretten de korkuyorum ancak yaşamaya da pek dayanamıyorum sanırım. aldığım antidepresanlar da şu sıralar bana etki etmiyor. bakalım, göreceğiz neler olacak...

(bkz: yasın beş aşaması)

zaten ne kadar vaktim kaldı ki?

kendini kandırıyorsun, gözümü boyamak için attığın her taklada girdiğin her sıkıntıda benim hic mi hic sikimde değilken hala bana bi şeyleri kanıtlamaya çalıştığında, alışmışsınız, alışmışlar laf ebesi olmaya, birbirlerine sırf gösteriş yapmak için bak ben istediğimi elde edebiliyorum diyebilmek için takıldıkları her kıza aynı aşk palavralarını sıkmaya. alışmışsınız. hiç usanmıyorsunuz. nefretim büyürken beni yiyip bitiriyor da aynı zaman da. nasıl bi hayata mideye sahipsiniz ayıkamıyorum hiç yorulmuyosunuz da öyle bi haliniz var. kendini kandırdığını bildiğin halde nasıl öyle değilmiş gibi davranabiliyosun? gözünü aç artık ,nolur gözünüzü açın artık kendinizi başkalarına kanıtlamak zorunda değilsiniz ya da başkaları için değilse bile bunu kendinize yapmanızın ne size ne çevrenize bi faydası var hele ki yakın çevrenizden biriysem beni cok yıpratıyor halbuki olaylara dahil bile değilim. keşke böyle olmasa. keşke şahit olmak zorunda kalmasam. keşke keşke demesem.

yapılması gerekendir, başka da çare yoktur.

başta yıkım etkisi yaratsa da insanın zamanla kabullendiği gerçeğidir.

biyolojik bir sondan ibaret olan bu süreci kabullenmenin tek zorluğu; yarım kalan hayalleri telafi etmek için bir daha böyle bir şans verilmeyecek olması.

büyüdüğüm ev aile kabristanına yakın olmasından dolayı çocukluğum hep cenaze merasimleri ve mevlitlerle gecti. tahmini 5 yılda 9 cenaze verdik. ve araliklarla devam etti.
kendim de defalarca ölümle burun buruna geldim. büyük 99 depremi, bir yangın, bir boğulma tecrubesi, bir de intihar teşebbüsü atlattim.
bu yüzden ölümü kabullenmek en kolay benim içindi.
bana asıl anormal gelen, bir çok insanın hiç olmeyecekmis gibi yaşamaları.

kabullenmemek nasıl var olan bir şeyi inkar etmeye, duygusal çöküşe sebep oluyorsa kabul etmek de o olgunluğa ermek aslında. bu zor bir şey olduğu gerçeğini o an için değiştirmez tabi ama kabullenmenin hafifliğini de inkar edilemez bir gerçek kılar.

gereksizdir. insan için ölüm yoktur. insanlar ölmez hayvanlar ölür.

kendi ölümünü bir nebze kabullenirsin, içinden geçerken her şey uzaktan göründüğünden daha kolaydır. ama sevdiğini seni seveni kaybetmek o gitti bir daha dönmeyecek düşüncesi hissi berbat. ne kadar ömrümüzün kaldığını bilmediğimiz şu yaşam yolculuğunda ne kadar onsuz onlarsız kalacağız ve biz gidene kadar daha kimleri uğurlayacağız ne acılar birikecek heybemizde bu kabullenmesi çok zor. inanan için ölüm bir son değil ahirette kavuşacağız belki ama gidene kadar yürek zor dayanıyor.

başka çareniz varsa kabullenmeyin. oturup ölümün gelmesini bekleyin ve deyin ki; ben, ölümü kabul etmiyorum. dünya üzerinde varlığı o kadar tartışılmaz ve su götürmez bir şey ki. varsa imkânınız, kabul etmeyin. tercih, sizin.*

belli bir yaştan sonra insanın doğal gelişim çizgisi içerisinde kaçınılmaz bir şekilde yaşadığı durum.

onunla arkadaş olursanız rahat edersiniz.
bir hayat size eşlik eder ama zarar vermez.

bu konu üzerine tonla youtube videosu izliyorum terminally ill insanlara bakıyorum tecrübelerine bakıyorum. şu sıra ilgilendiğim bir şey yine.