pizza

sadece taş fırında pişirilirse güzel olan italyan lahmacunu.

artık gereksiz seviyede pahalı olması sebebiyle, evde keyifle yaptığım yiyecek. yapmaya yapmaya unutmuşum ama daha 2. denemede efsane bir eser ortaya çıkardım, kendimle gurur duyuyorum. bugün, sırada 3. var.

favorim: ton balığı, mantar ve halka ya da doğranmış mor soğan ile olan pizza.

italya ile özdeşleşmiş yiyecektir.
sucuk, peynir, mısır, zeytin gibi malzemeler ile yapılır.
pizza yapan bir kişi pizzaiolo olarak bilinir.

dünya üzerinde en sevdiğim yemek.

bugün pizza yiyenler +1
eğer sizlerde pizza yediyseniz beğen tuşuna basıp abone olmayı unutmayın.

lahmacunu çalıp süslemişler gibi geliyor bana.

lahmacuna rağbet edeceğim bir seçenek. sanki şu ülkede lahmacunu sevmeyen tek kişi gibi hissediyorum kendimi. afiyet bal şeker olsun herkese, damak zevkim tartışmaya kapalı djsjjsbn

en popüler fast food türlerinden biri.

olsa da olur olmasa da olur, türk mutfağının yanında pek aramam.

sen bir aşksın, her gece rüyalarımdasın..

uzun zamandır yemiyorum bu aralar çok karşıma çıkıyor acaba neden ne yakın zamanda hatta şimdi, olmaz geç oldu sabah gün içinde olsun o zaman hemen yiyecem:)))

en sevdiğim yemek olmasına rağmen uzun zamandır fiyat kaynaklı yememiştim. geçen cafede yemiştim ve beklemediğim şekilde pizzacılara taş çıkartacak bir pizza geldi.
mısırı ve mantarı biraz daha fazla olsa ve sucuk yerine sosis olsa daha iyi olurdu onun dışında eksiksizdi.
gece canı çeken olursa diye spoilera aldım, canı çekecek olan açmasın. böyle de düşünceli bir insanım işte.

kavurmalı tercihim. veresiye yapmak yüzünden en son kardeş atlatiko madride bağladı.

ortaokuldayken babamın yapmasıyla tanıştığım ve ilk tanışmada aşk yaşadığım yemek olur kendileri. :))
4-5 çeşit yapmıştı ve sonra hiç yapmadı. "babaa, lütfen bir kere daha yapar mısın? çok yapmana da gerek yok bir çeşit yeter." demiştim ama babamın tepkisi - çocukken anlamamışım ama şu an daha net görüyorum- "ya sen ne diyorsun, anlamıyorum ben hiçbir şey, hatta seni tanımıyorum bile..." der gibiymiş. -_-
o zamanlar aşçı beyimiz arabistan'a gidiyordu ve de bize yeni tatlar denettiriyordu işte arada ama bu ilk ve son olan tek şey sanırım.
bir ara bu yüzden ona küstüğümü bile hatırlıyorum: kollarım önümde bağlı ve ona "bir kere güzel bir şey yaptın sonra hiç yapmadın. senden çok istedim ama yapmamak için bahane ürettin. beni akılsız mı sanıyorsun, niye beni kandırmaya çalıştın? bir daha istemeyeceğim işte. ayrıca tadı çok berbattı ama üzülme diye demedim ama şu an beni gayet üzerken sen de üzülebilirsin hıh." deyip ona dik dik bakıp giderken o gülüp popoma vurmuştu. "madem üzülmemişsin seni üzmek için ben de başka şeyler yaparım ne olacak ki." demiştim.
sonra ben 2-3 öğün yemedim. "pizza yapacak ama ben yemeyeceğim." demiştim anneme. o ise inanmıyor ve yemek yemem için ısrar ediyordu. dövse bile ya da açlıktan ölecek olsam bile yemedim. ciddiyetimi görünce yapmışlardı. çünkü ben 4-5' e gitsem de inadım inattı. istemediğim şeyde canımı alacak kadar zorla yine yok yani.
neyse işte babam yaptı ama küsüm diye cidden yemedim ve "iyyy birisi pizza yapmış sanırım ne berbat bir koku." diye yaptıran ben değilmiş gibi davrandım ve bakışlardan sonra "tamam ilkte kendim için istiyordum ama isteğimi gerçekleştirmediniz. abiler ısrarcı olmadı o kadar ama çok sevdiklerini biliyorum, onlar yesin en azından. merak etmeyin, boşa gitmeyecek." gibi bir şeyler deyince kızmakla kızmamak arasında kalmışlardı sonra ben yemeyince karar verip annem tarafından popoma terlikle vurulmuştu. nefsi terbiye etme olayım daha 7-8 yaşındayken olmuştu. bu yine zorladı ama kendi lafımı çiğneyeceğim kadar değildi. kendimi tam zorlamak adına yemekte onlarla kaldım. oturup izledim evet. ve yemek istememe olayım da gerçekten istediğim için yapılmamıştı. bir anlamı veya değeri yoktu yani. ve küsmüşüm, küsken küstüğüm kişiye veririm ama hayatta bir şey almam veya elinden yemem. seni küsmüşsem az ötede durman gerekiyor, ne bu samimiyet? senden bir şey alacağım ya da yaptığını yiyeceğim kadar samimi değiliz. bu kimde olursa olsun bu şekilde. çok zor küserim ama küsünce de tam küserim.
sonra pizzayı kendim devraldım lise başlarındaydı sanırım, hep kendim yaptım ve şu ana kadar da evde benden başka kimse yapmaz. sevmedikleri için değil; uğraştırıcı ve el lezzetleri benimki kadar iyi değil diye. tabi babamı katmıyorum çünkü yaptığının tadını hatırlamıyorum. ve sonra hiç hatırlatmadı. (:
baklavayı bile 2-3 kez yaptı ki bu pizzayı 2-3'e katlar uğraştırıcılık konusunda. ama can istemeyince istemiyor yani. pire de deve duruyor ne yapalım...

orta asya'dan beri yaptığım şey.

tepsim dikdörtgen ama kalbim yuvarlak.
daha doğrusu uçsuz bucaksız.

her an gece gece kalkıp yapımına girişebileceğim italyan işi. evde mayalı hamur var olm hazır.

ben sanırım bugün bayağı acıktım, tatlı, yemek falan ne varsa başlıkları görüp görüp tanımlıyorum.

pizzayı çok seviyorum, ama böyle üzerinde çok karışık malzeme sevmiyorum. sucuk, peynir ve mısır. bu üçlü benim için idealdir. bana göre tadı da gayet çok güzel olur. olsa da yesem.

iftara neredeyse 30 dakika kaldı, dayan (bkz: otobüsteuyuyanbal).

arz / rica ederim.

feci derecede sevdiğim yiyecek. şöyle sınırsız olacak şimdi. yedikçe yiyeceksin gece mece dinlemeden.

üzerine ekler gömeceksin birkaç tane de. sonra da balkona çıkıp şu esintide uyuyup kalacaksın yıldızları izleyerek.

uff! çok canım çekti ama ya! :üzgün

maç ile bütünleştirdiğim yiyecektir. lakin zeytinsiz.

o değil de 90'larda hakikaten pizza hut'larda sınırsız pizza vardı ya. okuldan çıkar giderdik, çatlayana kadar yerdik. fiyatı da öyle uçuk değildi. hatta tezgahta sarımsaklı ekmek, spagetti ve çorba da bulunurdu. ne günlerdi be.