sözlük yazarlarını hayata bağlayan şey

atatürk'ün ölümsüz ruhu

şu an kahve hazırlıyorum kendime. tutuyor yav.

yaşama devam etme zorunluluğu. çok müthiş bir bağ.

inan ki hiç bilmiyorum

öyle bir şey mi varmış?

bugüne dek neden haberim olmadı!

valla uyanıyoruz işte yoksa benimde gözümde değil yaşamak.

çok net bir biçimde yaşamayı seviyorum ya. ekstra bir şey yok.

öyle şudur budur diyemem. yani bisküvi ya da müzik dinlemek falan değil. direkt yaşamayı seviyorum ben. genel anlamda hayatı seviyorum. elimdeki imkanlar dahilinde hayattan zevk almaya çalışıyorum.

kendimden başka beni hayata bağlayacak bir şey olduğunu düşünmüyorum. o da tamamen şu anlık. elbet "yaşamayı sevdiğim" gibi "yaşarken sevdiğim" biri de olacak. umarım beni hayata daha çok bağlar. bağlamazsa burnunu ısırırım onun.

çay

yine evin-ortalığın dağıtıp monak*muştur, ama olsun, temizleriz. işimiz bu*

insana ve insanlığa değer katma arayışı

hislerim, hislerime sebep olan şeyler ve biriciğim.

çok gelgitli, heyheyleri olan bir insanım ben özümde. şöyle bir bakıyorum da, kendimi şu ana kadar nasıl büyüttüğüme dair ufak kırıntılar aradığım zaman gerçekten bazı spesifik anlardan fazla bir şey göremiyorum. zaten ben yaşamaya 19'umda başladım. gerisini hatırlama gereksinimi duymuyorum.

işte, bu 19 dolaylarıma kadar beni hayatta tutan şey nasıl olduysa hayatıma olan inancımdan çıkıvermiş sayılabilir aslına bakılırsa. çok net hatırlıyorum, ölmeme ramak kala "ben hislerim için yaşayacağım" demiştim. çünkü duygularımı ilk defa birilerine bir şey hissettim zannederken keşfetmiştim. meğer içimdeki boşluğun yarısını dolduracak olan o şey, buymuş.

o gelgitler, heyheyler hep bundan işte. ruhum o eski harabenin semalarında süzülüyorken ettiğim o cümle. bir gün bir şey hissetmezsem, o hisler eski haline dönerse... işte o zaman biterim, sönerim.

tabii yorulur zihnim. ben travmalarını, geçmişini deşmeyi seven biriyim. artık anılar değil, anlarla dolu benim zihnim.
inşa ettiğim şu hayata, alabildiğim en büyük riski alarak aşık olduğum kişi ile huzurlu bir yaşama adım atmak için o anları tekrar zikredenim, acısını hatırlayıp kendimi iyileştirenim.

başlık nerede kaldı, ben nereye ulaştım...

sözgelimi, ben o yaşam için ayaktayım. beni hayata bağlayan şeyi çok da sorgulamamak lazım. kimsenin ğzerine sorumluluk, yük bindirmemek lazım.

bana bahşedilen hayatın yaşamaya değer olduğu bilincinde olmamdan kaynaklıdır.

zira yaşamın bağlantı kaynağım, canlı cansız herhangi birine ve nesneye bağlı değildir.

şampiyonlar ligi barcelona napoli maçı

ölmeye üşenmek

(bkz: o kendini biliyor)

sevgim. yaşamın kendini seviyorum. göğü, suyu, çiçeği, bebeği. güzeli gören gözlerimi. şükür sebepleri devşiren aklımı, gönlümün zenginliğini, özgürlüğümü, ciğerlerime dolan temiz havayı, sandalağacı kokumu, manolyalı kremimi, dağların yüceliğini, suyun enginliğini, sevebilme ihtimallerimi, sevginin kendini. sevmek beni hayatta kılıyor. sevmesem ölürmüşüm.

bizi hayata bağladığını iddia ettiğimiz şeyleri kaybettiğimizde evrendeki yolculuğumuza (ya da sürünmecelere) devam ederiz aslında. hayata bağlama dediğimiz olaya fazla anlam yüklediğimizden de olabilir. bir nevi plasebo yani. anlam yüklediğimiz eşyayı, kişiyi (ya da her neyse) kaybettiğimizde derin boşluklara düşmek kaçınılmazdır ama nihayetinde hayat her türlü devam eder. ister boşluktan çıkarsınız isterseniz boşluğa alışırsınız.