türkiye'de tartışma kültürü

kavgacı bir toplum olduğumuz için öyle bir kültürümüz yok maalesef.

sokak röportajlarını izleyin. hükumetin yanlışlarını eleştiren şehit çocuğuna vatan haini şerefsiz demişlerdi düşünün şehit çocuğuna !

neyin tartışmasını yapacaksın he de geç.

bugün en yakın arkadaşımla tartışamadık. sadece o söyledi sustum söyledi sustum. empati yapmayı bile bilmiyormuşum. halbuki çok kızıp sinirlendiğim kırıldığım durumlar oldu kendisine konuşupta kırılmasın arkadaşım o benim uzatmaya değmez diyordum ki kiiiii. demek ki uzatmak gerekiyormuş tartışmak için. bugün öylece kaldım. neyse ben empati neymiş nasıl oluyormuş öğrenmeye gidiyorum. o kadar kişisel gelişim kitaplarını boşa okumuşum. insanın kafa basmayınca öğrenemiyor demek ki. (dipnot;
bugün haklıydım)

okullarda yapılan münazaralarla anca bu kadar aşama kaydettik.

bu konuda kavga gürültü ederken bir kültürümüz oluştu mu cidden? hani nerede?

eğitim derecesi ne olursa olsun karşısındaki kendiyle aynı fikirde değilse direkt '' şuncu,buncu'' diye yargı yapıştırılır.

burada kimse objektif olamıyor, daha da vahimi olmamayı seçiyor.

o en doğru, diğerleri tu kaka.

kendimizi iyi hissetmek için terim olarak sıkça kullandığımız fakat sahip olmadığımız kültürdür.

olmayan birşey. kavga çıkar.

sonu kavgayla biteceğinden gerek yok, ha baktınız gözünüz kesiyor, ben bunu döverim diyebiliyorsanız tartışabilirsiniz.

içimden he he tamam diyerek olayı geçiştiriyorum.

olmayan kültür. adamla tartışmaya girince kavga edecek zannedip gardını alıyor*. bu yüzden tanımadığım insanla bir konu hakkında tartışmaya girmem.

var mı bence yok. herkes kendi ideolojisini öbürüne dikte etmeye çalışıyor. kimse kimseyi olduğu gibi kabul etmiyor. herkes kendisine demokrasi istiyor. herkese göre öbürleri vatan haini bir kendileri vatansever dindar atatürkçü milliyetçi. aslında ortalama toplumumuz hep aynı biz buyuz işte.
düşünme sorgulama yok . kurallara uymak sıfır.
naifliği kibar olmayı kötü bir şey olarak görüyorlar.

yok.

sen benim kim olduğumu biliyor musun !!! diye başlar.
bizim tartışma kültürümüz bu kadar.

bağırmaktan geçiyor ses tonu arttıkça haklı olduğunu düşünüyolar

sen kimsin lan diye başlayan küfürle devam eden ve bazılarının hastanede bazılarının karakolda nadirende sokaktan geçenler tarafından bitirildiği bir tür konuşma(!) çeşidi.

tartışma yok evet aynen yok çünkü sadece kavga var savaşmayalım sevişelim saygılar..

-yaşın kaç?
-boyun bosun kaç?
-bugüne kadar ne iş yaptın, vasfın ne?
-ben senin gibileri çok iyi tanırım.
-o zaman bacına da yapsınlar.
-g.t oldun işte sus.

yoktur demek kolay ama neden yok olduğunu da açıklamak lazım. öncelikle konu kavga etmekse iyiyiz ama ''bizde tartışma kültürü yok'' denirse onun adı tartışma değil. kast ettiğimiz şey türkçe'de kelime olarak karşılığı var mı bilmiyorum ama münazaradır. yoksa kavga vs anlaımdaki tartışma konusunda çok iyiyiz. haksızken bile kavga ederiz.

münazara yani fikirlerin tartışılması konusunda neden kötüyüz? fikirlerimizi neden savunamıyoruz? ona güvenmiyor muyuz yoksa kendimizi ifade etmekte mi sorun yaşıyoruz?

sorunu biraz geçmişte aramakta fayda var. 60lardan 1980 darbesine giden süreçte. günümüzün apolitik y kuşağına sebep olan o döneme. fikirlerin insanların ölümüne sebep olduğu o döneme.

vizontele'de nejat uygur'un meşhur olan ''olaylara karışma'' repliğine. evet, o dönemde ''olaylara karışma'' denen gençler bizlerin anne babası. günümüzüm yaşlıları, 50 yaş üstü kitlesi.

1969da çakılan kıvılcımlar 1980 darbesine kadar yangınlara dönüşmüştü ama 1980 darbesi ile büyük bir patlamaya dönüştü. yananlar, yaralananlar, etkilenenler ve en önemlisi, ''aman çocuklarımızın canı yanmasın'' diye sindirlenler. o sinenlerin çocukları olan bizler nasıl mı yetiştirildik 90larda ve 2000lerde? ergenliğe kadar hangimizin fikri vardı ülkede olup bitenlerle ilgili? hatta çoğumuzun ergenlik sonrasında bile bir fikri yoktu.


bizlere fikirlere sahip olmamamız, olsa da ifade etmememiz gerektiği öğretildi 1980 ve öncesindeki acıları yaşayan ailelerimiz. ''aman yavrum siyasi olaylara girme'' tembihi ile üniversitelere gönderilmedik mi 2000lerde?

çocukluk ve ergenlik boyunca dünyanın ve siyasetin işleyişi ile ilgili bir fikrin olmaması için yetiştirildin. hem ailen tarafından hem de devlet. 90ların renkli dönemlerini hatırlarız hep. tvlerde, radyolarda, sokaklarda hep o renkli hayatlar vardı. doğu ve güneydoğuda halkı devlete düşman etmek için yapılan zulümler, batıda hizbullah'ın infazları ve gazeteci/siyasilere düzenlenen suikastler. tvlerde göremezdiniz, gösterilse bile aileniz sizi tv başından kovardı.

biraz meraklı olup ''lan bunlar benden ne gizliyor'' dedi isen ne ala, yoksa bir fikri olmadığının farkında bile olmayan insanlar olup çıkarsınız, çıkmışsınızdır daha doğrusu. geçmiş olsun.

sonra ''tartışma'' denince aklınıza sadece kavga gelir.