türkiye'de tartışma kültürü

genellikle beyin değil egolar savaşır

herkes bilgi sahibi olmadığı konularda fikir sahibidir

öyle bir kültür türkiye’de yoktur.en tartışılabilir ( konuşulabilir) insanımız bile sıra bana gelse diyerek susup devamlı kafa sallar dinlediğinden ya da karşı bir argüman oluşturacağından değil.

piyanosu olmayan evlerde büyümenin sonucudur.
"tatava yapma"diye bitirilir.
bitirmişliğim vardır.

ülkemiz tartışma kulübüdür.kültür mültür yok anlamayız öyle şeylerden.

karşıdaki kişiye göre değişir.dinleyen,saygı gösteren bir kişiyse tatlı, kazançlı bir tartışma olurken; eğer anlayışsız,bağnaz ise dinleyin ancak fazla görüş belirtmeyin çünkü en çok siz üzüntüsünüz.

dinleme, anlama ve çözme amacı gütmeden sırf konuşmaya cevap vermeye baskın cikmaya çalışmaya dayanır.

karşılıklı olarak ad hominem yapılarak gerçekleştirilir. çünkü fikir, bilgi gibi karşı tarafın fikirlerini çürütecek herhangi bir doneye sahip olmayınca ortaya çıkan bu. olsa bile bunu kelimelere dökecek yeti yok. sonra başlasın saçın kısa, kıçın büyük, abdülhamit’i savundun, şeriat geliyor, bunlar kasetçi falan fıstık.

tartışma doğruya ulaşma amacıyla yapılan bir şeydir. herkes kendi doğrusunu doktrin olarak kabul edip, bu doğruyu da kabul etmeyeni, konunun muhteviyatı ve ehemmiyeti ne olursa olsun vatan haini ilan ediyorsa böyle bir kültürden bahsetmek oldukça gereksiz.

kemalizm karşıtı olsan " vatan haini"

mezhep karşıtı olsan " mürted" kabul edileceğin için malesef insanlık dışıdır, kırıcıdır, husumet doğurur.

aklımızı kullansak, bu değerlerin arkasındaki vesayeti ve rantı göreceğiz; lakin yıllardır savunduğumuz şeylerin yanlış alduğunu kavramak işimize gelmez. olur mu yani, yılların aydını, alimi ben, yanlış yolda koşmuşum!

yanlış yerde koşmuşuz kardeşim işte. bizden başka varlık içinde yokluk çeken, cennet vatanında cehennemi yaşayan ve dini ve milli duygularla uyutulan başka bir millet var mı?

“gerçeklere inanmayanlarla tartışmak yararsızdır; çünkü onlar insan değil, taştır” der epictetos.
hazırlık sınıfında oxford üniversitesi mezunu ingiliz hoca, ingilizce bir deyimin anlamını açıklarken ukala bir öğrenci o deyimin o anlama gelmediğini söyler.
hoca açıklamayı yapar ama öğrenci yanlış bildiğini savunmakta ısrar eder.
ingiliz hoca ertesi gün kaynakları da sınıfa getirip açıklama yapar. bizzat oxford’taki dilbilimcilere de danıştığını anlatır.
ama ukala öğrenci “onlar yanlış biliyor, ben bilirim, doğrusu bu” diye ısrarını sürdürünce diğer öğrenciler gülmeye başlar.

oxford üniversitesi’nin 1096 senesinde kurulmuş ve ingilizce konuşulan dünyanın en eski üniversitesi olduğunu da hatırlatayım.
ingiliz hoca türkiye’de ders vermeden önce türkçe’yi de çok iyi öğrenmiştir. bilal’e anlatır gibi anlatır ama karşıdakinin anlama kapasitesi olmayınca ne yapsan boş. tutturmuş "ben bilirim" diye.
cahil bir adamı tartışarak yenmek asla mümkün olmamıştır.

bir baronun düzenlediği konferansta daire başkanı konuşmasını yaparken yeni mezun biri “konuşmanızda …. dediniz. yanlış biliyorsunuz “ der.
daire başkanı: “dediğimin yanlış olduğunu hangi kaynağa dayanarak iddia ediyorsunuz” diye sorar.
yeni mezun: “bir kitapta okumuştum”.
daire başkanı: “kitabın ismi ve yazarını söyler misiniz?”
yeni mezun: “unuttum”.
daire başkanı: “üniversite kütüphanesinde mi o kitap?”
yeni mezun: “hayır. bir arkadaşımın kitabı idi”.
daire başkanı: “arkadaşınıza sorup o kitabın ismini ve yazarını sonra bana iletir misiniz?”
yeni mezun: “arkadaşımla irtibatı kestim. o yüzden soramam ama dediğinizin yanlış olduğunu biliyorum.”
daire başkanı da babacan biri. anlattığı konuda kitap yazan sadece birkaç hukukçu var, bir tanesi kendisi, diğerleri de tanıdıkları.
gene de yeni mezunu küçük düşürmek istemez. başka konuya geçmek ister ama yeni mezun ısrarla iddiasını sürdürür. salonda gülüşmeler çoğalır.

bu tür örnekleri günümüzde o kadar çok sık görürüz ki…hele televizyonda horoz dövüşüne dönen tartışmaları.
boş insanlar, boş konuşmalar, her konuda uzman kesilenler, karşısındakini dinlemeden konuşanlar…küfür kavga da peşi sıra. tartışmayı bilmedikleri için anca kavga ederler.

“münazarayı, kendisinden istifade edilmesi umulan âlimlerle yapılmalıdır” der imam gazali.

sen abdülhamit'i savundun videosu sözlükte defalarca yer aldığından;
eski medyumlardan memiş ile keto şiddet içerikli + 18 videosunu yurdumun tartışma kültürünün tipik bir örneği olarak bırakıyorum.
tartışmanın nedeni ise en büyük medyum kim konusudur.
videonun sonunda konunun tartışmaya kapalı olduğunu görürüz.

sen kimsin
asıl sen kimsin...

karşı taraftan bilgi alamadığın konuşma tartışma değildir. daha çok dikleşmedir. dikleşmeye girmem.

(bkz: 404 not found)

insanların hiç olmadığını düşündüğü aslında var olan fakat bilinmeyen bir durumdur. televizyonlarda gördüklerimiz tartışma kültürü değil sadece şovlardır. karşıt görüşlü kafatasçıları adam yerine koyup karşı karşıya oturtursan tabi ki kavga ederler. barutla ateş bir olur mu. elit, kültürlü ve entelektüel insanlar karşısındakinin söylediği yanlış dahi olsa toplum içerisinde karşısındakilerin imajlarını ve saygınlıklarını zedelememek için susarlar. bu eğitimli insanların yapabileceği bir şeydir çünkü eğitimli insanlar biri ne kadar kültürlü olursa olsun hataların var olabileceğini, yanlış öğrenimin mümkün olduğunun farkındadırlar. konferanslara gittiğinizde önlere yakın oturan şu prof bir tane yanlış konuşsun da rezil edeyim rezilliği ile fırsat kollayan av köpeklerini görürüz. bu insanlar yaşamlarındaki başaramamışlık ezikliğini başarılı insanları kendi düzeylerine çekerek daha mutlu olabileceklerini sanan orangutanlardır. bu tip ve buna benzer insanları dikkate alarak türkiye'de tartışma kültürünün olmadığını düşünmek yanlıştır. vardır fakat gökkuşağının bittiği yer kadar enderdir.

körü körüne kendi fikrini savunmak. yeter ki muhalif olayım dercesine saçma cümleler. ve haklısın diyememek. hiç mi böylesi çıkmaz?
bi tartışmada sen haklı çıkarsan gurura girme ihtimalin var. karşı taraf haklı çıkarsa yeni bir şey öğrenmiş oluyorsun. tabi nerede böyle düşünecek insan.. bulmak lazım.

mevcut olmayan kültürdür

öğrenciye şimdi bu konuyu tartışacağız dediğimde geriliyorlar resmen. oysa bir sürü tartışma teknikleri öğrenmiştik. tartışmanın aslında fikir alışverişi olduğunu, her zaman tek gerçek olmadığını hiçbir zaman öğrenemeyeceğiz.

tartışmanın sonuna doğru tarafların kimlik öğrenme ve kimlik bildirme meraklarını içeren kültürdür.
*sen kimsin yıa?
* sen benim kim olduğumu biliyor musun?
gibi.

öyle bir kültür yoktur. sonu ya kavga ile biter ya da büyük ihtimalle birisinin cesedinin yere serilmesiyle. her şeyi öğrendik ama seviyeli tartışmayı öğrenemedik, kendi fikri diye herkes onu kabul etmek zorunda sanıyor insanlar. bu çoğu insan için geçerli maalesef insanlarda gram saygı kalmamış. tartışma dediğimiz zaten kendini aşmış evrime ayak uydurmuş insanların becerebildiği bir şey evrimi tamamlayamayanların pekte beceremediği bir olay.