üvey olduğunu öğrensen gerçek aileni arar mısın sorunsalı

beni gözden çıkarmasalar bırakmazlardı zaten diye düşünüp aramam.

ben üşenirim, aramam galiba. ama ya ultra zenginsem haberim yoksa?
yok ya, aramam. zaten annemi babamı çok seviyorum. gerek yok. zaten zenginlerin çocukları çok güzel orantılı oluyor. buna göre de üvey değilim sanırım galiba.

itiraf edeyim ona da üşenirim.

ama beni bulmaları için psişik güçlerimi kullanıp evrene mesaj gönderebilirim belki. düşündüm de onda da başım ağrıyabilir. umarım çok varlıklı bir aile değildir…

mevcut olana tahammülüm yok, bi de yenisiyle uğraşamam.

bu soruya ergür altançok güzel bir yanıt vermiş:

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
seksen yaşında ve parkinson hastası
altını değiştirirken onun, minnet ediyor bana
ve “beni bırakma” diyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
oysa ben sekiz yaşından beri biliyorum bunu
gözlerimin az gördüğünü unutup
bana kayan bir yıldızı gösteriyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
ayaklarımdaki şişliklere dokunup
ve vücudumdaki morlukları okşayarak
“iyi ki oğlumsun” diye ağlıyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
“bir kadın varmış, kekemeymiş
yatılı tedavi görüyormuş
al bir kolonya, git” diye akıl veriyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
benden bir masal anlatmamı isteyip
ona o an aklımdan geçen bir şeyler anlattığımda
la fontene selam gönderiyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
onu yıkadığım zamanlar
“ben seni daha uzun ve daha güzel yıkardım” deyip
bana on beş dakika kadar küsüyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
öldüğünde ona nasıl davranmam gerektiğimi açıklayıp
“kırkımdı, elli ikimdi ve yılımdı
mezarıma gel ve şarkılar söyle” diye fısıldıyor

annem, benim üvey oğlu olduğumu bildiğimden habersiz
“seni iyi ki doğurmuşum” diye gülümsüyor
“anne, ben evsiz çocuklarla dolduracağım evi “dediğimde
elinde değil, mahzunlaşıyor...
ergür altan

anne, baba, hala ve dayilari aramam ama, teyze ve amcalari ararim. bu gerizekalilar benim akrabam olamaz. belki de evlatlik olanlar onlardir.

aidiyetsiz bir pislik olduğumdan aramam gibi geliyor ama üvey olduğumu bilerek büyüseydim işler nasıl olurdu tam kestiremiyorum. insan genelde "istenmeyen" olduğunu düşünüyor böyle durumlarda. ben o tribe girer miydim emin değilim.

şu an bana deseler ki ailen gerçek ailen değil o an merakla sorarım gerçek ailem kim diye. neredeler nasıl insanlar diye kurcalardım da bolca. çıkıp karşılarına ben sizin oğlunuzum demem diyemem belki ama olsundu. illa görecem bilecem uzaktan da olsa bi bakacam yüzlerine.

müge anlı'ya çıkarım.

benim kadar meraklı bir insanın aramam demesi yalan olur açıkçası.
her olayın bir sonuca varmasını isteyen biriyim çünkü. ararım açıkçası, hatta bulamayacağımı bilsem dahi ararım.
şuanki ailemle mutlu veya mutsuz olmam da bir şeyi değiştirmez bu konuda. çünkü bir şekilde bu zamana kadar yaşadığım hayatın, aslında benim hayatım olmadığını düşünürüm.
ama affeder miyim, onu bilmiyorum işte. büyük ihtimalle affetmem gerçi, bensiz bir hayatı seçtilerse bensiz devam edebilirler hayatlarına.

muhtemelen arardım ama bu kendi aileme sırt çevirdiğim anlamına gelmesin lütfen çünkü alakası yok sadece merakımdan arardım nasıl bir canavar olduklarını görmek için herhalde

hiçbir şey değişmez. ben öz de olsa davranışa kafaya bakarım. köylü çomarıyla aramdaki fark bu.

aramam.
anne ve babalık, benim gözümde genetik bir şey değildir.
beni kim büyütüp, kim sevgi ile yetiştirdiyse ailem onlardır.
diğer ikisi sadece seviştikleri için dünyaya gelmeme sebep olan insanlardır.

aramam için çok sağlam bir neden olmalı. mesela üvey ailem bana "öz ailen seni çok seviyorlardi mecbur kaldılar" falan demeli. yoksa niye çocuğunu evlatlık olarak başka bir aileye veren insanlar için çabalayayım

aramam, ben ailemi kaybedeli 19 sene oldu, kısacık beraberliğimizde iyi kötü birsürü anı biriktirdim bu yaşıma kadar yaşattım onları bundan sonra da öyle devam eder.

itiraf etmeliyim ki, çocukluğumdan beri ailemle yaşadığım sorunlardan dolayı, küçükken hep "acaba üvey evlat mıyım?" diye düşünürdüm çünkü bence, gerçek bir aile, evladına bu kadar kötü davranamazdı ve bir yerlerde gerçek ailem olduğunu ve bir sebeple benden sakladıklarını düşünürdüm ve onları bulmayı ve belki de onların iyi insanlar olduklarını hayal ederdim ama artık gerçekten de üvey evlatları olduğumu itiraf etseler bile ve belki dünyanın en iyi insanları çıkacak olsalar bile, yeni bir aile ile uğraşacak mecalim yok açıkçası hiç kimseyi aramam, etmem. kırk küsur senedir yeterince aile faciası yaşadım, bir yenisi daha kaldıramam...

beni neden bıraktıklarını araştırırdım açıkçası. eğer zorunlu bir durumda evet, aradım. fakat keyfiyse asla aramam. çünkü üvey ailem, onların kanından olmama rağmen beni büyütmüş, çilemi çekmiş. onların hakkını ödeyemem. onların da yanında ayrılmam.

ben 3. kızım karadenizde. herkes üvey olur ben olamam yani.

duruma göre değişir.
başın sıkıntıdaysa işin gücün yoksa git ara.
ama herşeyin yerindeyse, üvey ailen seni sende onları benimseyip sevdiysen başını ağrıtmak istemiyorsan hiç arama otur oturduğun yerde.
öz ailen seni üvey aileye verdiyse bu durum onları aramaman için yeterli bir gerekçedir.

çok net: hayır.

ben meraksız bir insanım. bilimsel konular ve sevdiğim adamın hayatı dışında hiçbir şeyi kolay kolay merak etmem. dolayısıyla böyle bir durumda onları aramak konusunda merak duygusu benim için geçerli bir motivasyon olmayacaktır.

"şu anki" ailemden memnun olmamak başka bir motivasyon sebebi olabilirdi ama 1000 kez dünyaya gelsem yine aynı annenin kızı olmak isterdim. yani bu seçenek de iptal.

beni silen insan(lar)ı ben de hiç düşünmeden silmek konusunda harikayımdır. zamanında beni silmiş(ler)se benim için de dosya kapanmıştır.

aramama neden olabilecek başka ihtimalleri düşünüyorum ama yok, yok, yok... bir ölüm kalım meselesi olmadıkça kılımı kıpırdatmam onlar için.

üşenirim.