yaş ilerledikçe katlanılması zor şeyler

acılara gülmek veya tiye almak, bir başka deyişle "deliliğe vurmak" gibi şeylere tahammül eşiğim iyice düştü. ha 10 yaşındayken de sevmezdim orası ayrı.

bak şimdi bak akla bak. şahsın hayatı kaymış, depresiflikten dolayı parmağını kaldıracak hali yok. ruhu felç geçiriyor. ama neymiş? "düşünmüyormuş." her şeye gülüp geçiyormuş. kardeşim... bu nasıl bir avunma psikolojisidir? eğer ki bok gibiysen oturup bok gibilik üzerine düşüneceksin. çözebildiğin kadarını çözeceksin.

öyle bokun içindeyim ama mutlu olmayı öğrendim falan gibi lakayıtlıkları "güç" sanmak da çağımız modası. sen özünde hiçbir meselesini çözememiş zayıf ve güçsüz birisin. bir de bunu allayıp pulluyor, meselelere eğilen insanları da lakayıtlığına ortak etmeye çalışıyorsun. her canlı problemlere mazhardır ve bunlardan kaçmak gibi bir lüksü yoktur. hele ki bu kaçışını "ben ciddiye almıyorum yeaa" triplerine girerek yüceltmek hiç haddi değildir.

- ayol ne yapalım oturup bütün gün derdimizi düşünüp canımızı mı sıkalım?
+ evet.

şunu yapacaksın, böyle olacaksın, öyle davranacaksın ve hatta böyle düşüneceksin! * diyen insanlara katlanmak zor değil ama sivrisinek gibi terliği yapıştırıp susturmak başımızı dinlemiz için kafa rahatlığı sağlıyor. ruh hastaları ya.

vasıfsızlığa katlanamıyorum.

öyle lanet bir durum ki yaşlılık hiçbir şeye katlanamıyorsunuz..

bir tek elbise katlamasına dayanabileceğim zamanlar geliyor kapıda.
tahammülsüzlük şimdiden bile had safhada..

lüzumsuz ve devamlı eleştiri.

ağzınızdan hayırlı bir şey çıkmayacaksa,
hiçbir şey çıkmasın.
ağzı olan herkes konuşmak zorunda değil.

sahte insanlar ve bot davranislari.

iş, çalışmak. ben pas tutmak istiyorum ya. isildamak istemiyorum.
akşam 20.30 da işe gidip sabahın yedisinde eve dönmek istemiyorum artık.

yaşı ilerlediği halde oidipus kompleksinden çıkamamış cihangir daryalakları.
hayırlı forumlar.

(bkz: insan)

kendim.

çarşaflar falan. yani eğilerek katlanılmaları gerekiyorsa. bel falan işte. yaş ilerledikçe zor olur, malum.

çocuk ağlaması
kadın dırdırı
ergen inadı

insanlardır. kalabalıklar, aptala tahammül seviyesi düşer. kimseyi istemezsin ama istersin de. sen istediğinde görüşmeye başlarsın. e sonra zaten geberip gidiliyor diye biliyorum ben.

yaşın ilerlemesi.

bana ko’muyor gerçi amma gözlemimce genel vaziyet böyle.

yaş ilerledikçe aşama aşama her şeyin kullanılması zorlaşır. (evet hayatın bile..!)

#3569872
fikrim değişmedi.
özetle vazifesiz insanların tüm sözlerini çöpe atıyorum. üslupsuz insana tahammülüm yok. buna bir mecburiyetimiz de yok yaşınız küçükse de etmeyin tahammül. def edin hayatınızdan.

yaşım o kadar ilerlemedi henüz ama saygısız insana tahammülüm yok. önümdeki adam, servisin koltuğunu öyle bir yatırmış ki, utanmasa koltuğu ağzıma sokacak. insanlar empati yoksunu, bencil.

baba çocuk sesi ya.

haftada birkaç gün gittiğim bir kahveci var, şimdi gitsem "her zamankinden alayım bir tane hehehe" desem şak diye fındıklı ice lattemi verirler öyle düşün. neyse adamlar mantıklı düşünerek demiş ki sigara içilebilen açık alanın yanına bir de çocuk oyun parkı yapalım, kahve içmeye gelenler yandaki parkta çocuklarını izlesin falan filan. kağıt üstünde ya da entryde ne kadar mantıklı di mi? bence de.

ama pratikte o kadar sıkıntılı ki o parkın yanında kahveni içerken aynı şekilde hissetmiyorsun. o veletler weeooouuuuww weeeeuuuuww bağırdıkça hayattan soğuyorsun. bunu baba olmak isteyen bir kardeşiniz olarak yazıyorum. çocuklarınızı eğitin, topluma açık yerlerde bağırmasınlar.

(bkz: siyasal islam)
(bkz: mesai)