yaşamak

güzel be, vallahi güzel.
bencilce bir tanım gibi gözükebilir ama, ben de insanım yahu, bu hayatın dibine batıp çıktık.
nasıl güzel ? yaşadığını hissettiğin zaman güzel, keyif aldığın zaman ayrı bir güzel, kendin için bir şeyler yaptığında hepten güzelleşiyor zaten.
çiçek böcek metaforuna hiç girmeyeceğim. sizlere daha geniş açıdan bakmayı önereceğim şimdi.
hayatlarımızı bölük pörçük ayırıp, sorunlarına direkt bakmaktansa, daha geniş bir çerçeveden bakmaya davet ediyorum.

ömrün dörtte birini okuyarak, kalanın yarısını çalışarak geçirip, son üç beş yılda da hala biraz kalmışsa sağlıkla emekli olmaktan ibarettir.

'aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak'
(bkz: nazım hikmet)

seçim yapmak zorunda olmadan yaşamak istiyorum

bunu öğrendim, şunu kazandım, yaşadım..
hepsi nedir, ne kadardır? nereye varır?
soruyorum da gerçekten fazla bir şey yok.
bu amaçların fazla bir anlamı yok gözümde.

müziğe devam. gerisi o kadar güzel ve manalı değil.

zor eylem. özellikle bencil insanlarla daha zor. birilerini yıkmak, mutsuz etmek, baskı altına almaktan zevk alan insanlarla daha daha zor.

bir lütuf aynı zamanda bir lanet, bir çiçek aynı zamanda bir diken. hem çok güzel hem çok kötü bir şey. yanlıış anlaşılmasın mutluyum yaşamaktan ama yani arada ne gerek vardı şimdi de olmuyor değilim. özellikle hayatını değiştirecek kararların yanlış olduğunun farkına varıp bunu değiştirme ihtimalinin de düşük olduğunu görünce.

"yaşamak şakaya gelmez. büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın.bir sincap gibi mesela.. işin gücün sadece yaşamak olacak" nazım hikmet

yaşamak için hislerini öldürmen gerekmezdi.
keşke benden nefret etmesen.
lütfen benden nefret etme.
çünkü seviyorum.

debelenir içimde

batuhan dedde - ölüm orkestrası

ölmekten daha zordur.

yaşamak güzel şey be kardeşim! şu güzel yaz akşamında balkonda hafif rüzgar esintileri ve müzik eşliğinde oturmak da yaşamaya dahil olduğuna göre cidden güzel şey!!

sadece ölü olma fiilinin tersi değildir. hissetmektir, anımsamaktır, anımsanmaktır. kısaca var olduğunun farkına varıp bundan zevk almaktır.

ümraniye çarşının girişinde bulunan giyim mağazası.

iğrenç bir eylem. her gece duamdır. bu gece son gecem olsun...

ne olduğu konusunda hiç bir fikrim yok. eğer yaşamak dedikleri, nefes almaksa, yaşıyorum. kapital bir dünya. maddiyat ön planda. böyle bir dünyada yaşamak. olsa ne yazar olmasa ne.

yaşamak... bazen o kadar ağır, bazense o kadar altı boş bir kelime. hepimiz bir şekilde nefes alıyoruz, yiyoruz, içiyoruz, konuşuyoruz... peki gerçekten yaşıyor muyuz? sizi bilemem ama ben kendimi rus roman karakterleri gibi hissediyorum. sanırsın içimde bir raskolnikov (bkz: suç ve ceza) yaşıyor sanki. evet görece sıhhatim yerinde, yiyorum içiyorum, temel hayati fonksiyonlara sahibim çok şükür. mamafih yaşıyor muyum daha doğrusu yaşamayı becerebiliyor muyum ondan çok da emin değilim. aksine yaşamayı beceremediğime inanıyorum. hiçbir zaman içinde bulunduğum çağın insanı olamadım. içinde bulunduğum çağa ayak uyduramadığım gibi etimle kemiğimle nefret etmeye başladım. ben gerçekten bu çağı bu çağın insanlarını ve insan ilişkilerini anlayamıyorum. hoş artık anlamak istiyor muyum derseniz onu da istemiyorum. zira beni anlamak istemeyen, anlamamakta direnen insanları anlamak için benim de çaba göstermeye hevesim kalmadı. bir günde ne çok şey değişiyor bu çağda. bir gün önce kol kola, diz dize sarmaş dolaş olduğun insanla ertesi gün resmi bir şekilde el sıkışıyorsun ki o da şanslıysan. sanki yaşanan hiçbir şeyin, geçirilen zamanın bir önemi yok bu çağda. hoş daha önce var mıydı, daha sonrasında olur mu onu da bilmiyorum ama bana hep olması gerekirmiş gibi geliyor. ben insanları olduğu gibi kabul etmeye, oyunu onların kurallarıyla oynamaya çalışırken onlar ben buyum, böyleyim deyip çıkıyorlar işin içinden. velhasıl kelam ben basit bir yaşam içine kışılmış basit zevkleri olan bir insandan başka bir şey değilim. kendimce hep iyi olduğuna inandığım şeyi yaptım şimdiye dek. hep sevdim. herkesi sevmeye çalıştım. mamafih bir türlü yaşamayı beceremedim. ben beceremedim, becerip de yaşayabilene ne mutlu .

insan kendi halindeliğinin bir ürünü olarak görüyor çoğu zaman fakat ittire kaktıra ilerliyor aslında ve epey de zorlaşıyor. gerçekleştirirken ayrı vazgeçişler için ayrı tereddütler barındırıyor. bazen hissediliyor bazense anlamadan geçip gidiyor. bomboş bir hal alınca ise vazgeçişteki tereddütlere isyan ettiriyor.

mükemmelmiş mükemmel mükemmel *
yarı baygın halde yazıyorum belki de şarkının güzelliğinden vefat ediyorumdur. bunlar son satırlarım, dinlemenizi öneriri...*
haramiler - yaşamak

yaşarken ölmek, sürünmek.