yaşamak

sekiz saatlik uykunun hafiflettiği on altı saatlik bir acıdır.

gün geçtikçe giderek daha da yavaşlayan eylem. son 12 ay tam 1000 yıl geçmiş gibi hissettiriyor. sanki kırklareli'de o geçirdiğim müthiş huzurlu günler milenyum kadar uzakta kalmış.

olduğu haliyle kutsanacak bir şey değildir olsa olsa senin o hale getirmenle mümkün olur ya da neresinden bakmak istersen o hale gelir yaşam
'insanın yaşamının anlamı...'*
yaşam senin yaşamından bahsettiğimiz sürece anlamından bahsedebildiğimiz bir şeydir.
benim bildiklerim bu,yarın yanlışmış derim yarının önemi olmamalı

yıllardır direndiğim şeyleri o küçük dünyama girip renklerimi soldurmak suretiyle bozan bir yaşam engeli vardı bende.
her şeye rağmen yamalamış ve devam etmiştim
hani derler ya tanrı aşık olduğun insanı yollar... ama bu da bir sınavdır.
sonra sonne giriyor değil mi? tatatata tammm eins hier kommt die sonne..
ama yok hayır. şaka maka beni zar zor sürükleyerek de olsa fanustan çıkardı.
balon patladı
ariel sudan çıktı
e ne oldu şimdi.
prens eric gitti
sesimi kaybettim. yolumu kaybettim.
denizdeki yaşamımdan oldum.
ben de deniz köpüğü olup öleyim o zaman.

şu dünya o kadar aptal o kadar gri ki.
niye getirdin beni buraya neden soktun aralarına
birini uçurumdan atıp düşerken üzülemezsin.
neden yaptın ki bunu?
keşke hiç sevmeselerdi onlar beni ama sen sevseydin diye düşünürdüm hep.
tam da onlar gibi yapınca feleğim şaştı bu doğru.
ilk defa çok şaşırttı işte bu beni.
ne kadar kötü insanlar var
ve keşke ama keşke o zehirli aşklarıyla benim ışığını söndürmeselerdi.
benim duygularım bile kurtarmaya yetmedi bataklıktaki nilüferi.

şimdi kararımı iyice düşünmem lazım.
çünkü dönüşü yok.
ama bu yaşamak...yaşamak bu değil.
kendi elçiliğimi yapayım
al benden de o kadar*

ele güzel ele xoş ele qarışık ele boş

yavaş yavaş ölmektir..

her sabah genel olarak tavrım.

ölmek de zor yaşamak da.

allah bilir çektiğimi.

hayattan hak ettiklerini alamadığında insanın içi nasıl sızlar bilirim. bilirim sızıyı saklamayı, saklanmayı, acıyı yok saymayı. hiçbir şey kalıcı değil bilirim vedalar da yangınlar da sonsuzca değil.

bazen yürürken sokaklarda ayak bastığım her adımda bir nota duyarım. aklım beş karış asılı kalır bazen havada. bakmayın şikayetçi değilim, tadını çıkarmak lazım. zemin ne kadar kaygansa da yürümek işinde uzmanlaşmak lazım.

düşe kalka yürünür elbet, düştüğümüzde dizimizde aynı yer farklı biçimde kanar durur, ötekine benzemez, bir önceki gibi değil, her düşüş yeni bir tecrübedir.
kabuk bağlasa da yine aynı merheme gider ellerimiz, başkasını pek bilmeyiz.
her düşüşte farklı biçimde kendimize şifalar dileriz.

hep yeniden öğreniriz.
hiçbir zaman zamanı okumayı tam sökemeyiz.
iyi sandığın harf kedere çıkar bazen, kötü bildiğin mutluluğa. hayır da şer de bizim içindir ama kim doğru kim değil biz tam bilemeyiz.

güzelliği şansa, kötülüğü cezaya yormak kolay gelse de yaşam ne tesadüf ne de kefarettir.

bildiğim tek şey var ki, yaprakça savrulsak da bir an kuşça uçarız. yağmurca ağlasak da baharca güleriz.

hem hiç'iz hem çok şeyiz. buruşan duygularla bir gün bir yüreğe değsek de, önünde sonunda yürüyeceğimiz bu yolda bi tek kendimiziz.