yaşamak

iğrenç bir eylem. her gece duamdır. bu gece son gecem olsun...

ne olduğu konusunda hiç bir fikrim yok. eğer yaşamak dedikleri, nefes almaksa, yaşıyorum. kapital bir dünya. maddiyat ön planda. böyle bir dünyada yaşamak. olsa ne yazar olmasa ne.

yaşamak... bazen o kadar ağır, bazense o kadar altı boş bir kelime. hepimiz bir şekilde nefes alıyoruz, yiyoruz, içiyoruz, konuşuyoruz... peki gerçekten yaşıyor muyuz? sizi bilemem ama ben kendimi rus roman karakterleri gibi hissediyorum. sanırsın içimde bir raskolnikov (bkz: suç ve ceza) yaşıyor sanki. evet görece sıhhatim yerinde, yiyorum içiyorum, temel hayati fonksiyonlara sahibim çok şükür. mamafih yaşıyor muyum daha doğrusu yaşamayı becerebiliyor muyum ondan çok da emin değilim. aksine yaşamayı beceremediğime inanıyorum. hiçbir zaman içinde bulunduğum çağın insanı olamadım. içinde bulunduğum çağa ayak uyduramadığım gibi etimle kemiğimle nefret etmeye başladım. ben gerçekten bu çağı bu çağın insanlarını ve insan ilişkilerini anlayamıyorum. hoş artık anlamak istiyor muyum derseniz onu da istemiyorum. zira beni anlamak istemeyen, anlamamakta direnen insanları anlamak için benim de çaba göstermeye hevesim kalmadı. bir günde ne çok şey değişiyor bu çağda. bir gün önce kol kola, diz dize sarmaş dolaş olduğun insanla ertesi gün resmi bir şekilde el sıkışıyorsun ki o da şanslıysan. sanki yaşanan hiçbir şeyin, geçirilen zamanın bir önemi yok bu çağda. hoş daha önce var mıydı, daha sonrasında olur mu onu da bilmiyorum ama bana hep olması gerekirmiş gibi geliyor. ben insanları olduğu gibi kabul etmeye, oyunu onların kurallarıyla oynamaya çalışırken onlar ben buyum, böyleyim deyip çıkıyorlar işin içinden. velhasıl kelam ben basit bir yaşam içine kışılmış basit zevkleri olan bir insandan başka bir şey değilim. kendimce hep iyi olduğuna inandığım şeyi yaptım şimdiye dek. hep sevdim. herkesi sevmeye çalıştım. mamafih bir türlü yaşamayı beceremedim. ben beceremedim, becerip de yaşayabilene ne mutlu .

insan kendi halindeliğinin bir ürünü olarak görüyor çoğu zaman fakat ittire kaktıra ilerliyor aslında ve epey de zorlaşıyor. gerçekleştirirken ayrı vazgeçişler için ayrı tereddütler barındırıyor. bazen hissediliyor bazense anlamadan geçip gidiyor. bomboş bir hal alınca ise vazgeçişteki tereddütlere isyan ettiriyor.

en zor fiil.

sigaradan çekilen ilk nefestir yaşamak.

çok pahalıdır.

mükemmelmiş mükemmel mükemmel *
yarı baygın halde yazıyorum belki de şarkının güzelliğinden vefat ediyorumdur. bunlar son satırlarım, dinlemenizi öneriri...*
haramiler - yaşamak

hiç bitmez sanılan bir tünel.

dünyanın en değerli şeyiymiş.

ölene kadar ölüme inanamamaktır.

güzeldir, bu yüzden de kısa sürer...

yaşarken ölmek, sürünmek.

şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşanmalıdır.

korkuyla ve kaygıyla. alıp başımı köye gideceğim desem öyle bir yer yok. hepimiz korkarak nasıl yaşayacağız, hayat nasıl devam edecek böyle? yaşanılanları görmek okumak koca bir korku filmi iken nasıl başaracağız kalbimiz ağzımızda hayatta kalmayı? yapabildiğim tek şey tüm canlılara ve derneklere destek olmak iyilik yapmaya çalışmak. iyilik enerjisi koruyucu olsun diye dua etmek. insan kafayı yememek için zor duruyor eminim.

direnmektir.

martı kanadında rüzgar taşımaktır diye tanımlamış, hasret gültekin.

yarının bizim için planladıklarını uygulamak.

bu ülkede ölmeyi beklemektir.

bir nehir gibi çaresiz ve yorgun
umarsız yol almaktır *

türkiye tek yürek yardım kampanyasını seyredene kadar yaşadığımı sanıyordum. bağışlanan paraların miktarını duyunca boşa yaşadığımı anladım. milyon, milyar kaç para bilmediğimi fark ettim. bu nasıl bir eşitsizlik bu nasıl bir uçurum? aynı gemideymişiz yersen!!!