yazarların değiştirmek istedikleri özellikleri

karamsarlığım.

bir şey kaybettiğimde daha doğrusu nereye koyduğumu hatırlamıyorum diye düşündüğümde bulmadan rahatlamamak.

(bkz: obsesyon)

yazmamak isterdim. yazmak diye bir şeyi hiç bilmemiş olmak isterdim.

bir takım delilik fikirleri

taktığım zaman takıyorum ki normal şartlarda sallamam. şartlar anormalse kötü !

insanların iyi-kötü, güzel-çirkin, doğru-yanlış yaptığı her şeyi olağan bulma hali. durgun, durağan, donuk.. artık her ne boksa o şekilde kalmak. bende bir şey uyandırmıyor olması. yüksek toleransa sahip olmak; ki bunun optimum seviyesine gelebilen kişi/olaya rastlamadım sadece illa ki bir sınırı vardır diye yüksek buluyorum. sabırlı ve anlayışlı olma haliyle başlayan henüz umursamazlık seviyesine düşmemiş bir "insanlığı kanıksama" durumu. insanları olduğu gibi kabul etmeyi, onların değişebileceğini ya da asla değişemeyeceğini kabul etmeyi sağlıyor.

ama kimse öyle değil. herkes kendine göre tutturmuş bir doğruyu-yanlışı asla esneme payı yok. çok güzel geliyor kulağa. ben de böyle keskin hatlara sahip olmak isterdim. bu şekilde devam ettikçe sabrınız, anlayışınız, empatileriniz, toleransınız vs. sizi küçük düşürecek, alay edilecek bir duruma sokuyor.

"vefalı mısın yoksa enayi misin?" gibi bir soruda iki uçta da kalabiliyorsun.

çok agresifim. duygularımı hep çok uç yaşıyorum. bu beni gerçekten çok yoruyor farkındayım ama değiştiremiyorum.

öfke. bu beni anlaşılmaz bi paradoksa sokuyor.

çok dengesiz bir ruh halim var. bir an bağırıp ağlamak isterken biraz sonra dans etmek istiyorum. bu duygu değişimleri yüzünden kendimle sohbetlerimde garipleşmeye başladı. artık adımı kullanıyorum.

fazla şüpheci ve karamsar biriyim. son zamanlarda fark ettim kendime sürekli olumsuz telkinlerde bulunuyorum ve bu durum beni çok fazla gergin depresif biri yapıyor.

kısaca malım yani. keşke daha akıllı olsaydım.

iyice aştım kendimi.
biraz daha edepsiz olursam özgüvenimi tamamlarım diye düşünüyorum.
değiştirmek istediğim özelliğim geçmişimi umursuyor oluşum.
bunu da aştık mı bitti.

insanlara karşı daha çok empati yapabileni daha anlayışlı bir insan olmak isterdim. tabiki bunu söylemem sizi yanıltmasın, her insanın ben empati yapılmayı hakettiğini sanmıyorum. fakat kurunun yanında yaşın da yanmasını doğru da bulmuyorum.

sanırım buna ön yargının etkisi de denebilir fakat günümüzde çevremdeki çoğu kötü örneğin etkisiyle insanlara gösterdiğim tahammül ve inancı minimal seviyeye indirdim. fakat bu durumdan da çok memnun değilim çünkü insanların el ele vermediği huzurlu bir dünya sağlanmadığı sürece güzel bir hayatın sağlanamayacağına da inanıyorum. bu yüzden de mevcut problemleri düzeltmek için çaba sarfetmeyi canı gönülden istiyorum.

umarım gelecekte karşıma iyi niyetli insanlar çıkar, ben de onların dertlerini düzeltmek için canı gönülden çalışırım..

herkesi anlamaya çalışıp insanların onlara davrandığım gibi bana davranmalarını beklemek.

çekingenliği silmek isterdim
ne olacağını düşünmeden herşeye balıklama atlamak

her daim iki güzel söze ve davranışa kanıcak olmam.

yükseklik korkum.

gerçekten saçma sapan şeylerde ortaya çıkıyor ve beni unutun siz devam edin triplerine giriyorum.

yo yo, o merdivenler bana göre değil.

tüm karılara "acaba" diye bakmamayı isterdim ama sanırım elvis binayı terk edene kadar dans dans dans kafasından çıkamayacağım.

sadece arada bir yazı yazan biri olmak isterdim.

daktilo olarak doğmak istemezdim. (bkz: swh)

niyetimin anlaşılmasına fazla kafa yormak istemezdim. anlam yüklediğim şeylerin zayıflığını olduğu gibi kabul etmek ve beni idrak edebilmelerinin olanaksız olduğunu kabul etmek isterdim.

keşke daha inançlı olabilsem.