yazarların hayattaki şansı

annem sanırım. canım benim, yegane çiçeğim. anne-evlat ilişkisinden ziyade arkadaş gibi olan o tiplemelerden olmadık hiçbir zaman. beni düşündüğü zamanlar ve hakkımda her anne gibi iyilimi istemesiyle beraber göstermiş olduğu korumacı tavrı zaman zaman baskıy evrilebilse de ne olursa olsun arkamda olacak olmasının getirdiği güveni, bana verdiği desteği ve iyi kötü yalnız bir kadın olarak beni bu zamanlara; bu yaşlarıma kadar getirdiği için minnettarım ona. çocukken sevdiğimiz çizgi filmlerde herkesin bir süper kahramanı varken bana sorduklarında hep annem gelirdi aklıma. bir daha seçebilme şansım da olsaydı yine onu seçerdim annem olarak .

aldığım 2. el arabanın arka camında “bedel” yazıyor.

eski keko sahibi yapıştırmış, sonra zamanla güneş sayesinde cam filmini yakmış. yazıyı söktük ama film yandığı için hiçbir şey yapamıyorum, filmi sök diyeceksin ama öyle bir şey yaparsam cam rezistansları babalara gelecek. kaldık böyle.

trafikte yazıyı görenler muhtemelen tas kafa saç tıraşlı, adidas tişörtlü, elinde tespihli kavruk tenli bir keko olduğumu sanıyordur.

ailem, yakın arkadaşlarım, sevdiğim işi yapıyor olmam*, adana*, ailemin yaşlanmaya karşı dirençli genleri*, özgürlüğüm falan filan.

istanbul gibi bir yerde,
pazar gününün en kalabalık saatlerinde,
avm otoparkında,
kapıya yakın yer bulmak :)

türkiyede doğdum
ve uzun bir adamın iktidarlığını yıllarca sürdüreceği bir türkiyede.
şansım yok yani.

salak olmamak.

köken ailem ve çekirdek ailem.

başlıktaki pek çok durumun şanstan ziyade tercih olduğunu düşünüyorum. şansla karşılaştığımız bir durumu, tercih ederek kabul ettiğimizde şansın oyundan çıkıyor ver tercih giriyor. aslında hayatta en sık yaptığımız şeylerden biri kontrol edemediklerimizle uzlaşmak ama bunun da tercih olduğunu bilip sorumluluğu kendimizde tutmamız lazım diye düşünüyorum.

arada bir kumardan iki bin üç bin çekerim onuda yasaklı şeylere verir vurur başımı yastığa yatarım .

maşallah dedirtecek kadar.

teşekkürler tanrım ben de seni çok seviyorum.

negativity.