yazarların keşke ben yazsaydım dedikleri şiir veri tabanı

(bkz: emperyal oteli)*

mihriban.

lale müldür/ destina
attila ilhan/ üçüncü şahsın şiiri
pablo neruda/ bu gece en hüzünlü şiirimi yazabilirim

pablo neruda - benimle yeniden tanış.

aysel git başımdan

geri gelen mektup sırf yazarının siyasi görüşü yüzünden hak ettiği değeri görmüyor. çoğu şiiri tokatlar geçer.

yalnız bir opera’yı yazabilmeyi dilerdim.

sessiz gemi ~ yahya kemal beyatlı

çok iyi niyetle sizleri anlamakla birlikte; kendi şiirinizi yazın o zaman.
sonuçta dünyanın en öznel edebi eseri bana göre şiirdir.
bir başkası adına gibi gelinse de; aslında kendine yazar bu sözleri şair. iç çekişmesidir. sesli söylemeye korktuğudur. bir nevi kaçışı, terapisidir. bir sırra vakıf olmak gibi onu okumak.
tamamen başkasında kopan fırtınalarda kalmak. roman gibi dolaylı da değildir. tokat gibi yüzüne gelir dizeleri. bu kadar kişiye özgü bir yazım sanatını, keşke ben yazdaydım diyemez insan o yüzden bana göre.

aziz nesin/ sen söylemeden de biliyorum


"seziyorum ki kaçacaksın..
yalvaramam koşamam
ama sesini bırak bende
biliyorum ki kopacaksın
tutamam saçlarından
ama kokunu bırak bende
anlıyorum ki ayrılacaksın
çok yıkkınım yıkılamam
ama rengini bırak bende
duyumsuyorum ki yiteceksin
en büyük acım olacak
ama ısını bırak bende
ayrımsıyorum ki unutacaksın
acı kurşun bir okyanus
ama tadını bırak bende
nasıl olsa gideceksin
hakkım yok durdurmaya
ama kendini bırak bende."

(bkz: penye ve hakikat)
(bkz: suyun ayak sesi)

"keşke yazsaydım"dan ziyade "beni yazmışlar lan" diyeceğim türden güzide bi parça

arkadaş zekai özgerin tüm şiirleri

''sen bende neleri öpüyorsun bir bilsen
herkesin perde perde çekildiği bir akşam
siyah bir su gibi yollara akan yalnızlığı öpüyorsun
ağzında eriklerin aceleci tadı
elleri bulut, gözleri ot bürümüş ekin tarlası
bir çocuğun düşlerine inen tokadı öpüyorsun.
yağmur her zaman gökkuşağını getirmiyor
aralık kapılarda bekleyişin çarpıntısı
bir kadının eksildikçe ömrüme eklenen
uzun gecelerini, solgun gövdesini öpüyorsun.
uzak dağ köylerine vuran ay ışığı
kerpiçlerden saraylar kuruyor yoksulluğa
ne suların ibrişimi ne gökyüzü ne rüzgâr
sen bende gittikçe kararan bir halkı öpüyorsun.

sakarya caddesi'nde sarhoşlar
rakıyla buğulanmış kaldırımlarına gecenin
yüksek sesle bir şeyler çiziyorlar.
yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur, diyorum
uzanıp dudağımdaki titremeyi öpüyorsun.
örseler acıyla düştüğü yeri
susarak büyüyen adamların sevgisi.
ağzında pas tadıyla bir inceliği söylemek
bir gülünç içtenliktir, gecikmiş ve ezik
sen bende yanlış bir ömrün tortusunu öpüyorsun.
insanın zamana karşı biricik şansıdır aşk
onca kapı onca duvar içinde bulur aynasını.
sen bende neleri öpüyorsun biliyor musun
herkesin simsiyah kesildiği bir akşam
yıldızlarla yedirenk gökyüzünü öpüyorsun.

sen bende, gözlerinin anne ışığıyla
bir solgunluktan doğan kocaman bir çocuğu öpüyorsun.''

şükrü erbaş

#1178164

kararmış tahta masamızda bir şişe şarap,
gecelerden bir gece bezginiz üstelik adamakıllı sarhoşuz.
ellerin ellerimde.
ispanyol meyhanesi, ümit yaşar.

ruknettin'in kalbi için kehanetler
bir kemal sayar şiiridir. ilk dinlediğimde bunu ben nasıl yazmamışım demişimdir.

çok egoist gelebilir belki de ama umurum o kadar büyük değil. sevgi duvarı / can yücel işte bu şiiri "ben yazdım ulan" demek isterdim.

istisnasız herkese böyle edebi bir şekilde laf sokabilme yeteneğim olsun çok isterdim, hepinizin yakasında bir amonyak çiçeği ile...

(bkz: of not being a jew)

bir cümlesini bile yazamayacağımı çok iyi biliyorum.

her gördüğümde yeni şiir ekleyeceğim konu;
(bkz: ahmed arif) - bu zindan bu kırgın bu can pazarı şiirini yazmış olmak isterdim ahmed arif'in cigarası olarak tanımlarım kendimi