yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

evden bir şekilde çıkmanın yolunu bulup, kalabalık göreceğim bir yerde tek başına saatlerce oturmak ve her şeyi orada düşünüp kalkmak.

beni yaralayan, çok üzen her şeyde yapıyorum bunu. kuğulu park mesela mükemmel bir yer bunun için. ya da güvenpark. hatta ilkokulum...

küçükken mesela kaçacak yerim olmazdı. zaten evimle okul karşılıklıydı. bir de kabak gibi kapıya bakardı evin en büyük penceresi. bahçedeki her şey evden görünürdü, en küçük otlar bile. komşular görür de anneme haber verir diye okulun arka kapısından çıkardım. kapının açıldığı o minicik alanın, otları bile biçmezlerdi. yıllar sonra kpss çalışırken adının sığırkuyruğu olduğunu öğrendiğim, benim boyumda* otlarla kaplıydı. orada bir taşa oturur, okulun yavaşça boşalmasını beklerdim. en son ben çıkardım hep. o kaosun sonunda okulun sessizliği, terk edilmişlik hissi garip bir huzur verirdi bana. kaç kere hizmetlilerin üzerime okulu kilitlemelerini kıl payıyla kurtardım bilemiyorum.

sanırım hâlâ öyle bir şansım olsa boş okulda oturmak isterim, hiçbir şey yapmadan.

çalışmak. arbeit macht frei. çalışmak özgürleştirir.

kulaklığımı takıp saatlerce yürümektir.

kimseye bir şey yapmam.

sol frame'de salça olmak.

uçuk-kaçık extension, mallware, framework gibi saçma sapan şeyler üretmek. en son yaptığım bir killer usb idi, bilin bakalım ne oldu; eski bilgisayarımı çöp ettim, duman kalkıyordu garibimden. ya da google'da ziyaret ettiğim sitelerdeki en fazla geçen kelimelerin listesi gibi, adını da "kelimeci" koymuştum*. bu da şeye benzedi, ı'm walking around everytime i get horny. now ı'm 888 miles far away from homeland, promise me, mother.*

ya da gitarı göğsüme basmak gibi. *

çok üzgünsem uyuyorum, biraz üzgünsem de film izliyorum ya da oyun oynuyorum. çok az üzgünsem kitap okuyorum. komik.

düşünmek.

yazmak, müzik dinlemek, etkileyici dizi/film sahneleri izlemek, kitap okumak ve tümünün üzerinden yeniden düşünmek.

acıyı sevebilecek, hatta kaybolduğunda özleyecek kadar düşünmek...

uyumak. ölüyormuşçasına uyumak. üzgün olduğumda insanlardan "bayıldın sandım, hiç uyanmayacaksın sandım" gibi cümleleri sıkça duyarım. ve konuşamamak. anlatamamak. gerçekten üzülmüşsem anlatamam, beni üzen kişiye bile anlatamam derdimi öyle cenin pozisyonunda uykuya dalar ölümü beklerim.

uyumak.

uyanmak. çünkü hüzün insanı uyandırır. aynen devam.

yemek yemek. antidepresan etkisidir güzel yemek ve güzel tatlılar.

türk halk müziği dinleyip temiz havada yürüyüş yapmak= terapi

kitap okurum. düşüncelerimi susturmanın daha doğrusu içimdeki sesi meşgul etmenin en güvenilir yolu budur. içimdeki o ses benimle konuşmayı kessin ve beni bi rahat bıraksın isterim. bu arada düşüncelerim bir sıraya girer, kategorize olur, önceliklerime karar veririm ve sakinleşirim. sonra okumayı bırakır üzüntüme sebep olan şeye odaklanır ve sonuna kadar üzüntümü yaşarım. yaşamadığımız her duygu sonunda canımıza okuyor çünkü. sonrası uyku, uyanış, kahve, dost sohbeti, güzel bir yemek üstüne bir de güneşli bir havaya denk geldiysek tamam. sekans tamamlandı.

yürümek

daha da üzülmek için çabalamak.

ağlamak.

şu an üzüldüğümü sevindiğimi pek algılamıyorum. iyi bir şey aslında.

gelecekteki kendime mektup yazmak.

geziyorum. (bkz: müteferric)