yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

erişkin filmi izlerim

susmak ve insanlardan uzaklaşmak.

bilmemeniz de, o sıra karşılaşmamamız da hayrınıza olur sanırım.. biraz nalet oluyorum muş sanırım. üzeni üzüyor muşum efem.

hemen ya uyumaya geçerim ya da birşeyler okurum.

üzüntüme savaş açıyorum. diğer değişle; üzüntümün sebebi olan insanı o an, ikinci kez düşünmeden hayatımdan çıkarıyorum.

cocukluğumdan beri kendimle alakalı şöyle bir prensip sistemi geliştirdim;

x bir olay oldu. benim alacağım aksiyon 3 aşamalıdır;

1) elinden geleni yap ( bu aşama asla vicdan azabı çekmemem ve geriye dönük keşkelerimin oluşmaması için. bu adımı atlarsam, zihnim sürekli bu argümanı önüme çıkarıyor. )

bu aşamada kurtarılacak bir şey varsa, kurtuluyor. kurtulmadı? okay 2. aşamam gelir;

2) karşındakini karakterin konusunda uyar çünkü tavırlar yumuşasa da / yersiz tavır/ trip/ ego geçse de, ben sildikten sonra bana etki etmiyor.


3) dümdüz sil ve önüne bak.

bu aşamadan sonrası tamamen sonsuza kadar ghosting. asla tanımam, mesajlarına dönmem, aramalarını açmam, yüz yüze buluşmalar olursa ve aynı ortamda olmamız gerekirse, yokmuş gibi davranırım.

bunların hiç biri bende bir duygu bazlı olmuyor bu arada. denedim ve olmadı, herkes kendi yoluna baksın diyorum. tam bu şekilde bütün kız arkadaşlarımı hayatımdan çıkardım. bir ordu seviyesindelerdi, şimdi hepsi bana yabancı. benim koyduğum mesafeyi asla aşamıyorlar çünkü aştırtmam. düğün davetiyelerini yollamalarına rağmen, gitmedim mesela. çocukları oldu ve çağırdılar. ben yine gitmedim. :)

sıfatı- yeri- bağı ne olursa olsun, ben 1 kere silerim. sadece 1 kere.
bu yüzden üzülme gibi bir durumum olmuyor - en azından uzun vade de. hayatımdan cıkarıyorum, kafamda bitiriyorum ve yoluma hiç bir şey olmamış gibi devam ediyorum.

burada şunu bilmek önem arz ediyor; insanlar bunu " inat olsun, karşımdaki pişman olsun, acı ceksin gibi" alt seviye beklentiler için yapıyorlar. ben bunları herhangi bir dönüt beklediğim için yapmam. o insanı kaybetmek istediğim için yapıyorum. yani o insanı hayatımda istemediğim için hayatımdan çıkarıyorum, inatlaşmak veya geri dönüt almak için değil. ben birini istemediğimde, yoluma devam ederim.

bu çizgiyi karıştırmamak lazım.
kız tribi/ nazı değil. en azından benim ki.. bunu doğrulayacak tonla insan bıraktım arkamda.

belli olmaz.

keyfim ne isterse.

üzülünce öfkeleniyorum.
öfkelenince gülüyorum.
çok gülünce gözlerim doluyor.
gülerken insanın gözünün dolması saçma deyip tekrar öfkeleniyorum.

hop, sar başa.

konuşmayı azaltıyorum.

çok fazla uyuyorum. *

yazmak.

neşeli bir şarkı ya da neşeli bir film.

eskiden yazdıklarıma bakıp güldüğümde oluyor tabii o da iyi geliyor bazen.

aglamak

genelde uyuyorum horul horul. uyanınca da yenilenmiş gibi oluyorum.

kimseyi rahatsız etmem.

1.5luk şarap dikip 15 saat uyumak.

ben sigara içiyorum , param varsa da bira.

(bkz: tebdil-i mekânda ferahlık vardır.)

waffle yiyorum.
beyaz çikolata, çilek ve kiraz şekeri.
duble olabilir, açlık durumuna bağlı.
yiyorum ve sonra geçiyor.
sonuçta kiraz şekerinden güzel olamazsın ki.

bir keresinde çok üzülmüştüm hatta üzüntüden sol kolum uyuştu bir ara, o gün özellikle salonda koltukta yatmak istedi canım. koltukta yatıp ağladım, ağlarken uyudum sonra bir ara uyanıp ağlamaya devam ettim. hayatımda hiç o kadar üzülmemiştim ve bundan sonra da üzüleceğimi sanmıyorum

bir defasında çok üzülmüştüm. gidip kendime sade bir kahve yaptım. mis gibi kokuyordu aslında ama çok üzgün olduğum için sadece yanında içeceğim sigaraya odaklandım ve fark edemedim . nereden biliyorsun diyecekseniz; mutlu zamanlarda da kahve içmiştim .

yine bir defasında çok üzülmüştüm. kendimi evden dışarı attım ,evin yakınlarındaki bir parka gittim. kuşlar cıvıl cıvıldı ve çimler yeni ıslanmıştı harika kokuyordu,çok güzel bir güneş ve hafif tatlı bir esinti vardı.
ama hiç hissetmedim. sadece içeceğim sigaraya odaklanmıştım. nereden bildiğimi artık biliyorsunuz.

sigara içerim .