yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

bir duş ve suya kötü enerjileri aktarma ardından da anneme sarılır yatarım. çünkü o zmn her seyden korundugumu hissediyorum.

kesinlikle her şeyden soyutlamak, telefonu bir kenara bırakıp depresif muzikler eşliğinde neden üzüldüğümü sorgulayıp hiçbir yere varamamak.

siz siz olun, ufak şeylere üzülmeyin ama ufak şeylere mutlu olmayı öğrenin. yoksa bu dünya cehennem gibi oluyo

şişeye oturuyom

takıyorum kulaklığı. açıyorum hareketli bir şarkı veya oyun havası ağlamaya başlıyorum. bir yerden sonra durumun ironikliği ve komikliği dank ediyor. oturduğum yerden şarkıya eşlik eden omuzlarımda bir hareketlenme oluyor. ritim tutuyor pezemenkler. sonra bir bakmışım yüzümdeki gözyaşlarımın aksine dudaklarımda bir gülümse... üzüntüden eser kalmamış. sonrası gülme krizi... delirdim galiba hissi ve dom dom kurşunu.

şiir yazmak nedense ilkokuldan beri bunu yapıyorum onlarca sayfa eskittim bu yüzden

sahile iniyor ve deniz kabuğu arıyorum...
aslında çok kabuk var.. milyonlarca! ama ben sadece tek bir türünü arıyorum..
üzülünce öyle!
diğer deniz kabuklarının ilgimi çekmesi için, çok keyifli olmam gerekiyor...


ilk gördüğüm o an var ya, anlatılamaz.. orada durmuş beni bekliyor sanki... hüzün kovan deniz kabuklarım benim..


toplar yanıma alırım sonra.. birkaç saat oynarım onlarla..
üzgünsem eğer birilerine hediye ederim mutlaka...
üzgün değilsem şayet, katarım koleksiyona;

kabuğuma çekiliyorum sessiz sessiz bi müddet oturuyorum. genelde duvar yada hava iyiyse gökyüzünü seyrediyorum.

bir çocuk parkına gidip saatlerce otururum. bazen bomboş salıncakları izlerim bazen de kalabalığı. saatlerce. çok üzgünsem bir şeyler de yerim. cips abur cubur vs. bazen de mutlu eden karşılaşmaları yaşadığım sokaklarda gezinirim anısı olan yerlere giderim. tek başıma bütün şehri gezedebilirim. vapura binerim inerim tramvaya binerim yürürüm tekrar vapura binerim. tek amacım kendimi yormak olur. üzgünken kendimi paralamak gibi bir ruh halim oluyor.

hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum, aslında hiçbir şey olmamış olsa bile birşeyler olmuş oluyor ama olsun. odada ki fili görmemeyi tercih ediyorum.

gta san andreas açıp hile yazıyorum.

uzumymw
rocketman
hesoyam
baguvix

daha üzecek ne kadar şarkı varsa açıp öylece dinlemek ve yaptığım ne kadar salaklık varsa hepsini düşünmek ... zira en dibe inmeden çıkış olmuyor mutsuzluktan ...

üzüldüğüm için daha çok üzülmek

müzik dinlemek ve mehmeti aramak. (best friendim)

daha da üzülmek, kahrolmak.

evden bir şekilde çıkmanın yolunu bulup, kalabalık göreceğim bir yerde tek başına saatlerce oturmak ve her şeyi orada düşünüp kalkmak.

beni yaralayan, çok üzen her şeyde yapıyorum bunu. kuğulu park mesela mükemmel bir yer bunun için. ya da güvenpark. hatta ilkokulum...

küçükken mesela kaçacak yerim olmazdı. zaten evimle okul karşılıklıydı. bir de kabak gibi kapıya bakardı evin en büyük penceresi. bahçedeki her şey evden görünürdü, en küçük otlar bile. komşular görür de anneme haber verir diye okulun arka kapısından çıkardım. kapının açıldığı o minicik alanın, otları bile biçmezlerdi. yıllar sonra kpss çalışırken adının sığırkuyruğu olduğunu öğrendiğim, benim boyumda* otlarla kaplıydı. orada bir taşa oturur, okulun yavaşça boşalmasını beklerdim. en son ben çıkardım hep. o kaosun sonunda okulun sessizliği, terk edilmişlik hissi garip bir huzur verirdi bana. kaç kere hizmetlilerin üzerime okulu kilitlemelerini kıl payıyla kurtardım bilemiyorum.

sanırım hâlâ öyle bir şansım olsa boş okulda oturmak isterim, hiçbir şey yapmadan.

çalışmak. arbeit macht frei. çalışmak özgürleştirir.

kulaklığımı takıp saatlerce yürümektir.

kimseye bir şey yapmam.

uçuk-kaçık extension, mallware, framework gibi saçma sapan şeyler üretmek. en son yaptığım bir killer usb idi, bilin bakalım ne oldu; eski bilgisayarımı çöp ettim, duman kalkıyordu garibimden. ya da google'da ziyaret ettiğim sitelerdeki en fazla geçen kelimelerin listesi gibi, adını da "kelimeci" koymuştum*. bu da şeye benzedi, ı'm walking around everytime i get horny. now ı'm 888 miles far away from homeland, promise me, mother.*

ya da gitarı göğsüme basmak gibi. *

çok üzgünsem uyuyorum, biraz üzgünsem de film izliyorum ya da oyun oynuyorum. çok az üzgünsem kitap okuyorum. komik.