yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

ağlamak yada ağlayamamak işte bütün mesele budur.

o an, o üzüntünün hakkını veririm. ertelemem, başka bir şey yaparak kaçmaya çalışmam.

üzülmemde kendi payım oranında değişen bir takım şeyler.
eğer pay büyükse kendime kaçıyorum.
konuşuyorum, kavga ediyorum, özür diliyorum, seviyorum... bunların hepsi benim. canım kendim. bize bizden iyi gelebilecek başka bir şey var mı? yok. kendimi en iyi ben tanıyorum.

üzülünce kalbimde bir yumru olur. sıkışır orada. kalbim, ne çok şeyi taşıyabiliyor. hayret.

üzülünce bir kısır döngüye giriyorum; kendimi suçlama, izah, ikna, özür ve kapanış. her defasında kendimden özür diliyorum. eğer özür dileyemeyecek kadar kızgınsam, başkalarına sarıp onların da moralini bozuyorum. bu çok kötü bir şey. sonunda özür dilemem gereken kişi sayısı ikiye çıkıyor; biri kendim biri moralini bozduğum kişi. bu çok ağır oluyor.

başka çözüm bulmak lazım belki. kendime bu kadar yüklenmek yerine başka bir çözüm...

uyumak.

bir köşeye oturup sıgaramı yakarım. sonra sıgaramın külü ile beni üzeni gömer, yoluma devam ederim. hayat çok kısa fazla düşünmemeli.

çok ağlarım, müzik dinlerim, kendime çekilirim, temizlik yapmaya başlarım, çok düşünürüm, ağlamaktan burnumun akmasını durduramaz ve çok ağlayınca kusarım biraz sakinleşince gözlerim acımaya başlar ve bedenim solduğundan her şeyi uyuyup atlatmak istediğim için gözlerimi kapatırım. gözlerim acıdığı ve bu halden memnun olmadığım için ağlarken uyuyakalırım.klasik

ders çalışmak.

anlık.

kahve ve sigara tabi ki. çünkü diyetteyim.
*

normal sözlüke girip daha fazla üzülmek..

ya ben çok güzel filmler diziler izledim tek başıma konuşacağım biri de yok.
oyun oynamak istiyorum oynayacak biri yok.
ne bileyim çok komik şeyler var birlikte güleceğim kimse yok.
ya bak bu çok komik bunu izleyelim mi diye de aranmaz ki şimdi durduk yere. of be!

ana baba evine geldim. giderken yanıma çocukken tuttuğum günlükleri de alacağım. böyle moralimin düşük olduğu anlarda açıp açıp okuyayım diyorum. nitekim öz kardeşimi nasıl da kayserili küçük esnaf gibi dolandırdığımı ballandıra ballandıra anlattığım bir günü okumak nasıl default moralimi en az üç puan yükseltmez, aklım almıyor.

hiçbir şey.

üzülmeyeceğim günleri bir umut beklemeye başlamak.

(bkz: umut fakirin ekmeği)

müziklerin melankoliyi en iyi yansıtan ve yaşatan şeyler olduğuna o kadar inanırım ki tamı tamına neye üzüldüğüme göre ne dinleyeceğimi bildiğim bir listem var. kimi zaman gelecek kaygısı, kimi zaman özel hayat problemleri vs. velhasıl müzik dinlerken tüttürürüm.

kendime önemsiz olduğumu hatırlatmak

müzik dinliyorum, yemek yiyorum, depresyona giriyorum, film dizi falan izliyorum.
olmadı duygusal birkaç video izler ağlarım sonra kendime gelirim.

ağlanır mı yoksa umursamayıp kahkaha mı atılır bilemediğim durumdur. ben çok üzülünce hafif ateşte başım ağrır, canım hiçbir şey yapmak istemez ve sanki 40 çuvalı sırtımda taşımış gibi yorgun olurum. bugün de çok üzgünüm, bilmem ki ne yapılır?

uyuyorum. varsın dünya dönsün.

ben üzüldüğüm zaman hep hemen yanı başımda üzülen bir küçük kendimi görüyorum. gözlerimin içine bakıp şu anki ruh halimi yaşarken izliyorum onu.
mesela o an yalnız hissediyorsam onu yanı başımda yalnız hisseden bir çocuk olarak görüyorum. eğer ağlıyorsam o an dibimde ağlayan küçük bir ben canlanıyor. çok mutluysam yine küçük minik ama yerinde duramayan bir ben hissediyorum.
ama başlık üzülmekle alakalı olduğu için, üzüldüğüm zaman hemen o yanı başımdaki küçük kendimin elin tuttuğumu hayal ediyorum. ona bişeyler telkin ediyorum içimden. ağlarken gözyaşlarını silip onu bağrıma bastığımı yanında olduğumu söylüyorum. o çocuk benim. ben o çocuğum. aynı zamanda içimdeki o koruyucu ses de benim. içimdeki çocuğa sahip çıkıyorum. onu çok sevdiğimi, kimse olmasa bile onun yanında olduğumu söylüyorum ona yani kendime. sonra elinden tutup yürüyorum onunla. o an ilginç bir şekilde aynı şeyler şuanki bana yapılıyormuş gibi o an iyi hissediyorum. o çocuğa gösterdiğim şefkat bana iyi geliyor.

az evvel pakistanlı biriyle içtim. beraber araplara sövdük. mütiş aktiviteydi.