yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

kafamda kurup kurup ağlıyorum. çünkü azcık ucundan psikopat olmak böyle bir şey.

surat asmak.

intiharı gündeme getirip üzerinde uzun uzun kafa yormak.
gün sonunda bakıyorda insan tek başarı bu günde intihar etmedik.

merhaba spor salonu yine ben.

(bkz: 31)

müzik dinlemek, yürümek ve yürürken müzik dinlemek.
yazarların tatları tuzları yokken yaptıkları eylemleri paylaştıkları başlık.

uyumak kaçarım üzülmekten

üzülmemiş gibi yapmak.

spor salonuna gitmek. sadece uzulunce degil, cok bunaldigim zaman da gidiyorum. cikista dert, keder, sikinti, hicbir sey kalmiyor. ardindan mis gibi bir sicak dus alinca pamuk gibi oluyorum.

ulan herkes mi spora gidiyor ? eheueh

dışarı çıkarım müzik dinler yemek yer içer uyurum.

duşa girmek üzüntünün şiddetine bağlı olarak duşta ağlamak.
üzmeyin da beni

hiçbir şey olmamış gibi yapmaya çalışmak gerçi yine de duruma göre değişir.
üzülüp ağlayadabilirim boşveredebilirim.

duruma bağlı. olduğum ortamı terk edemeyeceksem belli etmem bile.
yalnızsam yine duruma göre... dışarı çıkabilecek durumdaysam yürürüm, ona da mecalim yoksa uyurum.

ağlamak için duygusal film izlemek ve zırıldamak

netflix-inside job- 2. sezon- son bölüm.

defalarca reagan’ın “ seni özleyeceğim ron, eminim fırsatın olsa sen de beni özlerdin” dediği sahneyi izlerim.

tekneyle açılıyorum.

geçmişe saplanmak. filmi geri sarmak istemek.

başkalarının üzüntülerinden nasiplenip kendi üzüntümü bastırmak.

zütüne salatalık sokmak

bazen bir şeye üzülür kendime kızarım, sonra biraz varoluşuma tükürürüm, küfrederim, tiksinirim. bazen bir an olur herkesin içinde sular seller akıp gidecek olur, haykırmak gelir içimden ama olmaz, yapılmaz. yeri değildir. özenirim onlara, ya onlara işte, dağa, bomboş denizlere çıkıp ses tellerini yırtarcasına bağıranlara, sövüp sayanlara, ağlayıp, içini dışarının pis dünyasına boşaltanlara. kıskanırım delicesine. diyorum bazen sokulayım yorganımın içine, kulağıma acılı bir şeyler motive edercesine tınılarını bıraksın, gözlerim de hüzünlü yaşlarını yastığıma akıtsın. yüzümde yastığımın soğuğunu hissedeyim. her bir sıcacık damlanın yastığımda soğuyup yok oluşunu hissedeyim. olmuyor, artık ağlamayı bile beceremiyorum. ağlasam da bir boka yaramayacağı kadar alışmışımdır belki ağlamaya.