yazarların üzülünce yaptıkları şeyler

bazen bir şeye üzülür kendime kızarım, sonra biraz varoluşuma tükürürüm, küfrederim, tiksinirim. bazen bir an olur herkesin içinde sular seller akıp gidecek olur, haykırmak gelir içimden ama olmaz, yapılmaz. yeri değildir. özenirim onlara, ya onlara işte, dağa, bomboş denizlere çıkıp ses tellerini yırtarcasına bağıranlara, sövüp sayanlara, ağlayıp, içini dışarının pis dünyasına boşaltanlara. kıskanırım delicesine. diyorum bazen sokulayım yorganımın içine, kulağıma acılı bir şeyler motive edercesine tınılarını bıraksın, gözlerim de hüzünlü yaşlarını yastığıma akıtsın. yüzümde yastığımın soğuğunu hissedeyim. her bir sıcacık damlanın yastığımda soğuyup yok oluşunu hissedeyim. olmuyor, artık ağlamayı bile beceremiyorum. ağlasam da bir boka yaramayacağı kadar alışmışımdır belki ağlamaya.

bir şeyler düşünmeden ya da bir şeyler yapmadan duramayan biri olarak oldukça iyi bir şekilde dururum.

ağlayarak çıplak bir sekilde bulgur pilavı yiyorum.

normal şartlarda ilaç alıp uyumak derdim. 4-5 saat önce yine denedim ama şu sıralar pek etkili olmuyor. başka türlü alternatif yola ihtiyacım var sanırım.

uyurum, müzik dinlerim ya da friends izlerim

üzülmeye devam etmek

sessizleşiyorum. kime anlatsam anlamayacak gibi geliyor ya da ben anlatamayacağım. ne fark eder ki?

üzülmemiş gibi yapıyorum çünkü evrende üzüntümü umursayan biri yok.

şarkı açıp yürüyüşe çıkmak.

şarkı açıp ağlamak

ağlayarak günlüğüme yazıyorum

sözlüğe sarmak şeklinde hasıl oluyor. bugün de üzüldük, incindik bin şükür ki şuralarda saçmalıyoruz.

kendimi kapatırım.

tantuni

arabesk müzik dinlemek.

gerçekten üzülünce eylemsizlik, kendini soyutlama, ağlama, kabulleniş..

sevdiğim kıza yazıyorum
-suratıma oturur musun?

oturursa üzüntüm geçiyor.

duvarları izliyorum.

bulaşık yıkıyorum ve hızımı alamayıp tüm mutfağı skoçbıraytın yeşil yüzeyiyle ovalıyorum.

internetten bi yemek tarifi bulup deniyorum.

akşamına biraz içip (genelde kusana kadar) sızıyorum.

sabahında hala üzgünsem arabaya atlayıp "ben nereye geldim, neresi burası?" diyeceğim ana kadar yola vuruyorum kendimi.

genelde üzülmem. üzülürsem komik bi şeyler okur seyreder gülmeye unutmaya çalışırım.
unutamazsam kick boks yaparım.

gülmek, ağlayana kadar gülmek.