yazarların yaşadığı en büyük şanssızlık

1. lig takımları tarafından izlendiğim sene ön çapraz bağımı+yan bağlarımı tek seferde koparıp 1 sene spordan uzak kalmam.

4 sene boyunca her sene sol kolu bilekle beraber birkaç yerden kırmak. nasıl becerdim bilmiyorum ama bir ara resmen seriye bağlamış art arda kırıyordum. çok şükür 2 senedir sağlam nazar değmesin.

biz dört arkadaştık.dört sıkı adam. dördümüz bir giderdik her yere bu yüzden kimse bize bulaşamazdı. bir gün maça gittik dördümüz.kuyruk çok uzundu hangimizin aklına geldiyse artık ufak bir kargaşa çıkaralım kuyruk dağılsın önlerden bir yer kaparız diye düşündük.o kalabalık kuyrukta bir kişiyi gözüne kestirip bulaştı en sağlamımız.adam boksör çıktı iyi mi...
geceyi hastanede geçirdik.

10. siniftaydim. o zaman da iste biri vardi. ama artik bitmis. aklimi kurcaliyor ama surekli anilar falan. ıste dersteyiz. kafayi yiyecegim artik. ders de din. dedim biraz derse bakayim kafam dagilsin. kafami kaldirdim soruyu okudum. sorudaki surenin adi o çocuğun adiydi. kafami vuracaktim duvara.

kendini tek kelime ile anlat deseler "şanssız" diyebilecek derecede şanssız bir insan olduğum için hangi bir şanssızlığımı yazacağımı bilemedim

okeyde biticekken rakibin önce davranıp bitmesi.

istemediğim her otun yıllarca burnumun dibinde bitmesi.

tavlada 4-0 yeniyorken, son el mars edecekken en olmayacak zarı atmam ve o eli kaybettiğim gibi oradan 4-6 yenilmem. hala unutamıyorum o günü.

internetten sigara parası isteyen birisine 30 tl atmıştım. bir ay sonra şafak operasyonu + tutukluluk hediye edildi.

30 lira attığım kişi suça karışıyor beni de niye attın suç ortağımısın diye alıyorlar 30 ytl için kimseye haber veremeden 4 gün nezaret sonrası cezaevinde buldum kendimi corona dönemi olduğu için telefon hakkı da vermediler 15 gün sonra yakınlarım zar zor buluyor beni polis gözaltına aldık tutuklandı vs. bilgi paylaşmıyor. avukat savcıdan öğreniyor.

4 ay 30 tl için tutuklu kaldım bir de beni elemanların başı olarak gördüler.

aşk hayatım. yemin ederim şanssızlıktan ibaret.

geçen eylül sonuydu. istanbuldan dönüyorum. araba motor patlattı, yolda kaldım. yalova çıkışından balıkesire çekiciyle geldik. 2 gün önce yine istanbuldan dönüyorum yine aynı yerde araba arıza yaptı. yine çekici mod... istanbul yolculuğunu yasakladım kendime*

platonik olduğum tatlı pıtırcığımın yanında pırt yapmış olmam.

türkiye de doğmak

erasmus başvurusu yaptım kafa tatili olsun diye. sınavı geçtim gerekli belge toplama işlemlerine başladık. herkes okulunu seçti postayla belgesini yolladı onayını aldı ben cevap bekliyorum. aradan 1 ay geçti, yabancı okul, bizde senin bölüme benzer bölüm yok diyerek başvurumu reddetti. arkadaşlarım bu sürede vize başvurusu yaptılar 1 ay geç kaldım. gitmek istediğim okul, bu haberi okul seçimlerinin bitmesine 1 hafta kala verdi (1 ay gecikti) ve o bir haftanın yarısı noel tatili ile heba oluyordu. koordinatör bana 'okulunu kendin yazışıp bul ben daha bakamam ya da feragat et dedi'. haklı adam ne uğraşacak. k-9 köpeği gibi koklaya koklaya son kontenjanı buldum. o sırada yazmadığım okul kalmadı. finaller heba oldu. neyse ki hallettim.

aradan 1.5 ay geçti, 10 şubatta trabzon'dan vize başvurusu yapacağım. şansıma o gün öyle bir kar yağdı ki, karadeniz oldu doğu anadolu. kar dizime geliyor. giresun trabzon arası ana yol kapanmış, 1 kamyon devrilmiş. sabahın 6'sında sokak kenarında elimde belgelerle yolların açılmasını bekledim tam 4 saat. randevu 9.30'da. allahtan yetkiliyi aradım anlayışla karşıladı. 3 saatlik yol, kar kıyamet trafikte oldu 6 saat. varınca hemen hallettim işimi daha kahvaltı yapmadım. 5 saat kadar da dönüş sürdü. geldiğimde akşam 10 gibiydi neyse hallettim bitti diyorum. daha yeni kahvaltı yapıyorum :d. sigarayı bırakmıştım 1 ay olmuştu o gün tekrar başladım :d

aradan 20 gün kadar geçti, vize onaylandı her şey tamam. bu sırada arkadaşlarım çoktan gittiler tanıştılar gruplaştılar. tam yola (uçak+otobüs) çıktığım günün ertesi covid kararları alındı. aynı ulusal ajans bize sabah dönün diyor, öğle vakti isteyen kalsın diyor, akşam orada kalın dönmeyin diyor:d. çat pat yabancı dille meramımı anlatana dek göbeğim çatladı. almanya üzerinden polonya'ya geçip kalacağım hotele vardım.

aradan 1 ay geçti ilk şoku atlattık. nisan ayında özel uçaklar sefer edildi isteyenlerin dönmesi için. tanış olduğum kafa dengi arkadaşların tamamı dönme kararı aldı. zaten hepi topu 3 kişi. sap gibi kaldım. 3 ay kadar bilmediğim bir ülkede karantina hayatı yaşadım. market hariç odadan bile çıkmak zul oldu. adamlar bize virüs gözüyle bakıyor halbuki adamlara yıkanmayı biz öğrettik :d.

bu sırada yeni insanlarla tanışıyorum. ne şans ki 1 ay geç vize başvurusu yaptığım için vizem temmuzun son günü bitiyor. diğer herkesin haziran ayında bitiyor. (başvuru yapılan aydan itibaren 6 aylık vize veriliyor) ayrıca kaldığımız anlaşmalı hotelden çıkarsak bir daha dönemiyoruz. yani gezmek isteyenler valiziyle çıkıp oradan memlekete dönmek zorunda. temmuzun 8'i gibi başlayıp 26sına kadar koca valizle tek başıma dolaştım. 4 ülke 10dan fazla şehir gezdim. sonunda eve döndüm. şans işte.

mart-temmuz arası ne bir clup ne bir pub ne bir konser ne bir sosyal etkinlik. oradaki okuluma bile sadece haziranın son haftası diplomayı almaya gittim ilk ve son kez :d. ne kafa tatili ama. şanssızlık mı? işte o benim yaşam stilim :d.

asansördeyken halat kopunca 3kat aşağı düşüp zemine çakılmıştım. yeni nesil anlamlandıramadı tabi olayı ama +30 grubu bilir halatlı asansörler vardı eskiden. elektronik asansörler ben o tecrübeyi fobi olarak sahiplenince çıktı halime acıdılar sanırım. 12yaşında yaşadığım o şanssız tecrübe şu an bile 12nci kata asansörsüz çıkarmaya yetecek etkisini sürdürmektedir. bana acıyın düz ayak şehirlenme şart.

yumurtalığa ilk girmeyi başarıdan sayıp, bütün kardeşlerimden hızlı olmak.
çekip sağa iki dakika soluklansaydım keşke.

23 nisan baloları yapılırdı ilkokulda; veliler, öğrenciler, öğretmenler birkaç etkinlik, yarışma filan zaman geçirilirdi. o balolardan birine ilk ve tek katılışımdır bu:

annemi zor ikna ettim işinden gücünden, parasını da verdik, katıldık (hatta en son çekiliş filan yapılıyordu, numaralar veriyorlardı vs). heyecanlıyım, oyna, hopla, zıpla artık ne bok yiyorduysam o kadarını hatırlayamıyorum ancak benim için çok ilginç bir atmosferdi çünkü daha önce öyle bir kutlamada hiç bulunmamıştım. hele yarışmalar filan.

sonunda bir yarışmaya katılma cesaretinde bulundum: çocuklar sırayla şarkı söyleyecekler ve ilk üçe ödül var. o sıraların popüler şarkılarından birini seçtim, kafamın içinde tekrarda döndürüyorum ama aşırı heyecan basıyor nitekim daha önce o kadar kişinin önüne hiç çıkmamışım; andımız okumaya bile çıkmamışım öğretmenim güvenememiş "morticia mutlaka araya abuk subuk laflar sokuşturur duramaz" diye ki öyleydim evet, biraz düzgün anları sabote etmeye meyilli bi çocuk olduğum doğrudur. *

neyse efenim işte ilk kez bi heves ettim, çıkıp şarkı söyleyeceğim uslu uslu, üzerimde cici kız elbisem filan... sıra yaklaştıkça heyecan artıyor, sakinliğimi korumakta zorlanıyorum, hemen arkamda da aynı sınıfta okuduğumuz bir kız arkadaşım var. "yer değişelim mi?" dedim. onu önüme geçiririm, o söyler ve ondan cesaret alırım diye düşünmüş olacağım muhtemelen. "tamam" dedi ve biz yer değiştik.

sonrasında bir öğretmen geldi "çocuklar çok fazla kişi oldu, vaktimiz kısıtlı, bu arkadaşınız sahneye son çıkan olacak" filan diyerek arkadaşımı son kişi olarak belirleyip, kalan çocukları dağıttı. yer değiştirmeseydim, sahneye ben çıkacaktım.

minnak yüreğimi kırdılar.

var olmak.

7 tane en "büyük" var. hangisini anlatayım ki? hepsi bir birinden acayip.

ceket giydiğim günler sıcak olup giymediğim günler yağmur yağması