yazılacak kitabın ilk cümlesi

ilk paragraftan sonra sarıo.

there and back again.

hatalarıyla yüzleşemeyen insanlar, hatalarıyla yüzsüzleşiyordu. genç adam bunu anladığında geç olmaya ramak kalmıştı.

ne zaman bunaltıcı rüyalardan uyandığım bir sabahta, yatağımda kocaman bir böceğe dönüşmüş olarak bulacağım kendimi.

evet arkadaşlar kitabıma hoşgeldiniz olurdu diye cevaplayacağım sorunsaldır.

kabulleniş karanlık bir mağarada çıkış yolunu bulmak gibiydi. kalbim yara bere içinde kalsa da o çıkışı bulmuştum ben artık.

zamandan ve mekandan bağımsız bir yer düşünebiliyor musunuz?

çevremdeki insanların bana kattığı ve öğrenmeme yardımcı olduğu tek bir şey vardı: cevaplarıyla ilgilenmediği soruları sormamalıydı insan.

selam.

giriş cümlesi bulamadığım için yıllardır beynimin kenarında tozlanıp kalmış mükemmel kurgularım var benim..

bu hikaye gerçek yaşanmış olaylardan alınmıştır.

inanın bu kitap sizlerin ufkunuzu genişletecek.

alışılagelmişlerin dışında acizlik acı dolu sayfaların ilk cümlesi.

büyük ihtimalle bu olmaz ilerde ama atmak istedim. sadece cümle değil baya giriş yazmışım ya ben...

içi hiç tanımadığım ama canımın içiyle dolu olan albümün bir sayfasını daha çevirerek onu biraz olsun tanımaya çalıştım saçlarına baktım, acaba uzun saç mı severdi kısa saç mı? en sevdiği renk neydi? belki gözlerinin yeşili belki kaşlarının karası...en sevdiği şarkılar, filmler, kitaplar neydi? ne hissetmişti ilk kez kürk mantolu madonnayı okurken? çocuk kalabilmiş miydi küçük prens için? yarın başkalarının deyişiyle benim doğum günümdü ama annemin ölüm günü benim doğum günüm olamazdı tamam belki mutluydum ama mutlu olmak istemiyordum o yokken hiç bir şey anlamlı gelmiyordu bir insan nasıl hiç tanımadığı birine bu derece bağlı olabilirdi? ben onu sadece başkalarının anlattığı anılardan tanıyordum beni bir kez bile kucağına alamamıştı bir kez bile kokumu içine çekememişti bir kez bile sevememişti beni.

bir zamanlar okuduğumda çok güzel geliyordu bu cümleler fakat şu an...

saatlerdir yattığı yerde öylece duvara bakıp düşünürken telefonunun çalmasıyla uzun süredir kadife örtü serili yumuşak koltukta uyuyakaldığını anlamış oldu.

sonunda bulmuştum; yıllardır belkide fark etmeden gittiğim her yerde, gördüğüm her şeyde, işittiğim tüm seslere, okuduğum her satırda aradığım nedenimi bulmuştum ama...

bir sabah uyandığında kaya kaçan, uzun ve yorucu gecenin ardından, kendini kapkara bir eşeğe dönüşmüş buldu.

bu kitabın basımı için kesilen aĝaçlardan özür dilerim, ama yazmak zorundaydım.

ben mi gülmüyorum tanrım?
insanlar mı somurtmuş?

her insan bir renk ve sen alacalanıyorsun istemsizce.