yemek yapmak

son üç yıldır majör depresyon ve anksiyete ile mücadele ediyorum. böyle yaşamak çok zor. tedavi oluyorum ama yer yer patlayan anksiyete krizlerim günlük hayatımı mahvediyor. bu ataklarla mücadele edip kafayı boşaltmanın yollarını ararken yemek yapmanın ve ocakta kaynayan bir yemeğin beni nasıl sakinleştirdiğini fark ettim. biber dolmasından balık buğulamaya daldan dala atlayıp pişirebileceğim her şeyi pişirmeyi denedim bu süreçte. eskiden yemek yapmaktan kaçardım. simdi ise varoluş sancılarım için biberlerin içine bir şeyler doldurup kişiliğimin çarpık taraflarını düzeltmeye çalışıyorum.

hiiç beceremem

protestan ekmegi;)

din kapatip din acmak dediler, burdayiz. ıhih

benim sevgimi gösterme yöntemlerinden biri yemek yapmak. asık olunca ona yemek yapmaya baslarım. hatta samimi kız arkadaslarıma da yemek yaparım.
mutlu oluyorum karınları doyunca çok:)

ve kilit cümle: karnının doymayacagı yerde aç oldugunu belli etme.

hızımı alamadıgım.
bir aydır yemek pişirmiyordum.
bugun bir aska geldim.
oglen mantı actım. simdi ıspanaklı borek yaptım. palıcan yemegi, kabak yemegi, patates yemegi de yapıp borcamda dolaba kaldirim diyorum simdi. biri beni durdursun:)
evde tek basımayım. kim yiyecek bunca yemegi?
didem madak annem gibiyim der sevinince receller yapıp recel kaplarını dizmek istiyorum mutfaga.
ben de kendimi iyi hissedince yemek yaparım.
bunalımdaysam aylarca dısardan yiyebilirim sabah ogle aksam.

benim için bir çeşit terapi

bana dün aura nın verdiği tüyo salataya haşlanmış patates atmamı önerdi hem doydum hem de ekmek çok sevmeyen ben karbonhidrat işini çözdüm.

bugün de patatesi kızartma hariç nasıl kullanırım araştırması yapıyorum.