yemek yapmak

yemek yapmak sanattır. sanatçılarını tebrik ediyorum.

yumurtalı patates yaparım ama kendime tadıda çok güzel olur parmaklarımı yemem yinede.

yumurtalı patates yaparım ama kendime tadıda çok güzel olur parmaklarımı yemem yinede.

şu sıralar mecburiyetten de olsa gerçekleştirdiğim aktivite.

lan evde yapayım fazla masraf olmasın diye bir şeyler alıyorum sonra dışarıyla kıyaslama kısmında daha çok para ödediğimi farkediyorum. hem param gidiyor üstüne amelelik yapıp bir de bulaşık yıkıyorum.

mutfak ekonomisi anlayışım resmen mağma seviyelerinde malesef.

sebze yemekleri için çoğunlukla soğan doğrama dışında diğer aşamaları zevkli olan bir aktivite.

ayıptır söylemesi akşam işkembe çorbası yaptım. o biçim . ona göre levelimi siz değerlendirin.

bayanların asli görevlerindendir. bir bayan çalışıyor olsun ya da olmasın hiç fark etmez yemek yapmak zorundadır. bu insanlığın doğusundan gelen bir görevdir, ödevdir.

keskin,kaliteli bir şef bıçağı kullanarak yapıldığında oldukça keyifli olan, her insan evladının öğrenmesi kendisi için faydalı olacak eylem

ne öyle pandispanya falan ılık ılık hareketler...

dünyanın en sıkıcı eylemi.
asla sevemiyorum, haliyle yemek yapmayı da bilmiyorum. ileride dandik dandik şeyler yiyerek günü geçireceğim galiba, tencere yemeğe falan yapamam galiba asla.

bir tür terapi olarak görüyorum. özellikle de tek başıma yemek yapacağım zaman.
o sebzeleri eşit bir şekilde ince ince doğramaya çalışmak bile o anlık için beni rahatlatmaya yetiyor, sebzelerle ya da kullanacağım malzemelerle aramda bir bağ kuruyorum sanki.
bir de daha önce hiç denemediğim, dünya mutfağından bir yemek veya tatlı yapacaksam işte o zaman her şey daha da heyecan verici oluyor.

benim açımdan önemli olan kısmı sadece kendime ve tek başıma yemek yapacak olmam kısmı. kendi yaptığım yemeği kendimden başka birisine beğendirme kaygısı olduğu zaman o yapmak istediğim yemek hiçbir zaman istediğim gibi olmaz, mutlaka bir sorun çıkar.
ya da benim yaptığım yemeğe karışılması... mutfakta en nefret ettiğim durumlardan biri olabilir.

music: boungiorna princpesca-la vita e bella
makarna ve sarap time:) bir cok sevdigimiz arkadasimiz vardi, cocuk ogrencilik gunleri fakirlik halinda cok makarna yemekten makarna yiyemiyordu artik. bakis acinizi degistirin. bakus acisi belki her sey degildir ama cok seydir. ben ne zaman makarna yesem milano da, venedik te ya da floransa da tarih kokan daracik sokaklar arasinda bir meydanda oldugumu duslerim.:)

şu hayatta en çok zevk aldığım şeylerden biri.

kadınların görevidir, ödevidir.

yemeklerin 'yapıldığını' oldukça geç öğrenmiş biri olarak kimseye aktaracak ciddi herhangi bir bilgim yok. (omletle başladım, henüz yumurtaları kırarken tavaya isabet ettirme level'ındayım.. zorlanmaktan da anlıyorum ki ciddi beceri gerektiren bir iş. ha unutmadan: daha önce kaynatırsanız soyarak tavaya isabet faslını geçebiliyorsun, ama omlet birşeye benzemiyor. var herhalde işin bi sırrı.. çalışıyorum bakalım.)

bu sıcaklarda yemek yemeyi istemiyor olsam da en sevdiğim ev etkinliği veya hobim olabilir. özellikle tatlılara takıntılıyım.

soğan salça yağ. yallah tencere.

inci işçilik isteyenler de tencere yemeklerinden sıkılınca mecbur öğrenirsiniz.

youtube da var. acemi yapılan yemek hem daha lezzetli olur

ilk kez sekiz yaşında yaptığım eylemdir. evde kimse yok. kardeşimleyiz ve açız. menemen yaptım.
sonrasında da sevmişimdir hep yemek yapmayı. reşat nuri güntekin'in kavak yelleri kitabını da belki yemek ile ilgili bölümünden dolayı sevmişimdir bilemiyorum. kendi yaptığım yemeği yiyemediğim bir zaman benim için çok zor olur sanırım.

buraya beceriksizlik hikayemi bırakmaya gelmedim ama gerçek şu ki pirinç pilavını bile tutturamıyorum.

her hafta allahtan bir mani olmazsa pazar gunu performe ettigim sonuclari hem zihinsel hem fiziksel olarak doyurucu eylem.