yüksek bir kattaki balkondan yere bakarken düşünülenler

genelde varoluşsal düşüncelerdir:

"tüpüreyim mi len kafanıza?"

anaaam yer çekiyor. insan başı ağır gelir derler zaten, deyip bakmaktan hemen vazgeçiyorum. üstelik bunu 3. kattan bakarken falan söylüyorum. alışamıyorum.

atlasam ne ölünür be. kaburga kemikleri ağzımdan çıkar öyle ölürüm yeminle.

inşallah telefonum elimden düşmez.

acaba atlar mıyım ki? yok be atlamam.
aynısı metro beklerken de oluyor. inşallah atlamam.

atlarsam sakat kalır mıyım. vücudum parçalara ayrılsa aslında rahatlarim da her şey yoluna girer mi ki. arkamdan ağlayacak insan olur mu. gibi gibi cümleler silsilesi.

"biraz daha bakarsam kesin düşerim"

aşağıdaki herşeyin çok ufak ve değersiz görünmesi. insan buradan bakınca daha iyi anlıyor kimsenin böceklere niye acımadan ezip geçtiğini yahut yüksek gökdelenlerden bakanların, insanları böcek gibi önemsiz ve değersiz gördüğünü...

aklimdan gecen genelde "ulan su tasi ve ya sigara paketini su cop kutusuna sokabilir miyim?" seklinde oluyor.

millet psikopat atlayip kac parcaya bolunecegini dusunuyor. psikolojik deliler sizi.

başlıktakileri okuyunca "manzaraya baksanıza, neden yere bakıyorsunuz?" sorusunu sormak istedim

canım çok yanar mı? ölmeyi geçiyoruz, can acısı ürkütüyor.

ölüm daha kolay ve daha acısız olsaydı insanlar daha kolay vazgeçebilirdi diye düşünüyorum.

yaşamak iyidir iyi.

düşecek olsam, yere düşmem kaç saniye sürer acaba?..

yüksek bir yere gidince içimizden geldiğini sandığımız atlama isteğinin bir sebebi var. ismine de "boşluğa çağrı" deniyor. insanların 2/3'sinde olan bir durum. korkuyla karışık atlama isteği diye tanımlanabilir. evrimsel olduğu düşünülüyor bu hissin.
bir başka sebebi de şu, yüksek bir yere yaklaştığımızda beynimizdeki hızlı korku tepkileri aktive oluyor. "düşeceksin!!" diye komut alıyoruz. sonra da aslında bir tehlike olmadığını fark ediyoruz ama bizi sakinleştirmesi gereken ilgili olaylar daha yavaş gerçekleşiyor beynimizde. bu yavaşlıktan dolayı da kaygıya tolerans gösteren bölgeler "kalbim hızlandı noluyo ya :s" diye dürtüyor bizi, o da bu karmaşaya daha da karmaşa katıyor. freud bunu "bilinçaltından gelen ölüm arzusu" (ve merak tabii) diye anlatmış. ek olarak ölümle yaşam arasındaki seçimin bize kalmış olduğu hissi de bu heyecanı yaşamamıza sebep verirmiş.

ayrıca bkz:
"the researchers’ speculation goes something like this: you’re hiking alongside a cliff when suddenly, by reflex, you step back from the edge. this was instinct, a survival response. but your conscious brain, working rapidly, conjures a rational explanation for stepping back: “ı must have wanted to jump.”"

aaa insanlar minicik, arabalar oyuncak gibi... kuşlar ne güzel uçuveriyor. keşke kanatlarım olsaydı.

o kadar da yüksek değilmiş ya, bir daha bakayım.

düşsem/atlasam beynim etrafa dağılır mı? diye düşünüyorum her seferinde. sonra olay yeri ekiplerinin cımbız gibi bir şeyle yere yapışmış beyin parçacıklarımı toplamaları gözümün önünde canlanıyor.

şimdi deprem olsa ne olur?

atlar mıyım diye düşünmüyorum yüksek giriş çünkü. hiçbir şey düşünmüyorum ya anılar falan geliyor aklıma yer ile ilgili bir düşüncem yok. eskiyi düşünüyorum ara ara. sonra geleceği. ama ben genelde göğe bakıyorum. yukarı doğru bakıp düşünürüm aşağıda pek bir şey yok.

eskiden olsa, şunun eşiğine oturabilir miyim diye düşünürdüm, şimdi ise
eskiden olsa şunun kenarına oturmayı denemeyi düşünürdüm, sonra da otururdum.
tabi o zaman çoluk çocuk yok, düşsem ne düşmesem ne,
kim beni ırgalar, kim beni özler, o ne düşünür ben ölürsem, şu gıcık hoca üzüldü mü acaba benim için diye saçma sapan düşüncelere dalarken, biri beni balkona çektiği için sonrası olmadı.
iyi ki de olmadı ne salakmışım.
yaklaşmayın balkonun kenarına, şeytan düşürür allah muhafaza.

korku filmi izlemenin yan etkisi olsa gerek ya bir garip kız kolumdan tutar aşağı çekerse? ya arkamdan bir in,cin,ruh bir şey beni aşağı isterse? çok fazla korku filmi izlemeyin dedirten durumdur.