ibn haldun,yalandantehlike
atatürk düşmanı vasıfsızlardır. nick altları bunun gibilerden tiksinen insanların yazıları ile doludur.

şimdi yaşaması için birçok şey feda edilebilecek liderimiz♡

iyi hissetmek (david burns)
bir cinayetin psikanalizi (jed rubenfeld)
keşfedilmemiş benlik (carl gustav jung)
insan ve davranışı (doğan cüceloğlu)
kitleler psikolojisi (gustave le bon)
köpek gibi büyütülmüş çocuk (bruce d. perry, maia szalavitz)
insan olmak (engin geçtan)
nietzsche ağladığında (ırvin d. yalom)
evinizdeki terapist (dennis greenberger)
toplum psikolojisi ve empati (nevzat tarhan)
çağımızın nevrotik kişiliği (karen horney)
sevginin ve şiddetin kaynağı (erich fromm)

meşguliyeti olmayan beyin kısa zaman sonra gereksiz şeylerle ilgilenmeye başlar.
hiç bir şey yapmayan kişi sıkıntılarını tekrar tekrar çiğniyor gibidir. bu geviş getirme, beyni beklemediği gibi onu bitirir de.
irade terbiyesi/ jules payot

yemeğin taşması,
mutfağın dumanaltı olması,
yanık vakaları.

siz de benim gibi, bir zeminde düzgün durmayan nesneleri, örneğin duvarda asılı bir çerçeveyi düzeltme ya da açık kalan dolap kapaklarını kapatma eğilimindeyseniz psikiyatri profesörü engin gençtan (1932-2018) tarafından yazılan insan olmak kitabının satırlarına bir göz atalım:

‘’insanlar vardır,duvarda tablo biraz çarpık dursa düzeltmeden edemez.
...baskıcı ve cezalandırıcı bir ortamda yetişmiş bu tür kişiler gerçek benliklerine o denli yabancılaşmışlardır ki derinlerde saklı olan kızgınlıklarını ancak bu yoldan denetim altında tutabilirler.çarpık duran tablo o insanın gerçek benliğini ve bu benliğin suçluluk duygusu yaratan eğilimlerini yansıtır.tabloyu düzeltmekse vicdanına toplum normlarına ve vaktiyle ana babası tarafından zihnine işlenmiş olan değer yargılarına boyun eğmeyi simgeler.’’

pişi yapıyorum, çay koyun biriniz hadi bakiim.

buyurun benim diyecektim tam atar yapıcaktım ki arkasından ağladığımız yazarın başlığıymış..aklıma geldi yine üzüldüm ona da kendimi de.boş işlerle uğraşıyormuşuz hep.

elizabeth bennet.(gurur ve önyargı)

nedense hep duygusal anlamda değerlendirilen eylem.

buluştuk diye güzel/yakışıklı çıkması mı lazım karşımızdakinin? niye buluşuyoruz tam olarak? sohbet edip dağılmayacak mıyız? öyle yapacaksak bize ne kimin neye benzediğinden?

yok çok iyi anlaştınız da sevgili olmak amacıyla buluşuyorsanız siz de bir zahmet önce bir görüntülü arama falan yapın, bir beğenin karşılıklı olarak birbirinizi. o zaman kötü sürpriz de olmaz büyük ihtimalle.

tehlikeye gelince... hep söylerim; herhangi bir mekânda buluşup takılmaya başladığınız insanlar da en az buradakiler kadar tehlikeli zaten. insan bu sonuçta...

bireysel olarak ben buluşmayı sevmiyorum sözlüklerden kimseyle. tercih meselesi. fakat buluşana da "aaa nasıl cesaret ettin!" ya da "niye buluştun?" demem. gayet normal bir eylem çünkü bence. benim yapmıyor oluşum bunu anormal yapmaz.

kimsenin aşktan, sanattan başka bir şeyden dolayı kaygılanmadığı bohem bir diyarda yaşamak isterdim. insanın ruhunu biraz da bulunduğu atmosfer yoğuruyor çünkü.

çok merak ettiğim ancak sanırım hiçbir zaman öğrenemeyeceğim orhan veli kanık fantazisi. şiire bakalım, şarkıyla dinleyelim:



yani şimdi bakıyorum, adları süheyla olmasa da biz de birilerine vurulduk, adları eleni olmasa da biz de bazı insanları öptük. işte yüksekkaldırımdı, galataydı geç bunları anam babam, geç bunları. hepsi bi şekilde okey fakat şu mualla olayına gerçekten bir açıklık getirmediği için orhan abi'yi ben burada gıyabında kınıyorum. itlik zırtlanlık goals diye bir listem olsa en tepeye yazarım bu olayı.

bu arada olayda mualla ablamıza söyletilen ruhumda hicranın şarkısı, sanıyorum ki dertliyim ruhuma hicranımı sardım isimli şu türk sanat müziği eseri:
bi gün sandal falan kiralarsanız aklınızda bulunsun.

evlilik fikrini kafamdan silip atıyorum böyle şeyleri görünce. sevdiğin, aşık olduğun hatta ona çocuk verdiğin adam senin sonun oluyor.. kaderimiz böyle olmamalı...

kişi değil de deli olmak isterdim.

ne yazık ki olmayan kültürdür. gerek böyle platformlardaki tartışma konusu yaratacak başlıkların altındaki tanımlarda, gerek izlediğimiz herhangi bir sokak röportajında kolaylıkla görebiliriz. tartışmak aslında güzel bir şeydir. iki taraf da düşüncelerini söyler, kendini ifade eder. bir sonuca bağlanmaz. sadece bu tartışma vesilesiyle taraflar karşıdakinin bakış açısını kazanır. ancak bizde bir tartışma olduğunda kişi kendi düşüncesini öyle savunuyor ki, tartışma bittiğinde senin de o düşünceyi savunmanı bekliyor. seni kendi düşüncenden ötürü yargılıyor ve hatta aşağılıyor. e haliyle işler kızışıyor ve tartışma kavgaya dönüşüyor. bir kere insan başka düşüncelere açık olmalıdır. en doğrusunu düşünsen bile düşündüğün hiçbir şeyin fanatiği olmamalısın. zamanla düşüncelerin değişmelidir, gelişmelidir, yeniliğe açık olmalıdır. ama insanlarımız bu özelliklerden noksan olduğu için gayet keyifli bir şey olabilecek olan tartışma, kavga kıyamete dönüşüyor. umarım bir gün bu dünyada başka insanların da olduğunu, onların da senden farklı düşüncelere sahip olabileceğini fark ederiz.

agresif bir dil gibi algılanmasının sebebi kelime sonlarına gelen ht vurgusunun agresif bir algıya yol açmasıdır. mesela ingilizce not almanca nicht'dir ve niht diye okunur. buradaki h harfi çok sinirlenmiş bir insanının dişlerinin arasından çıkardığı h sesine benzer. mesela bir sakarlık yaptınız ve karşınızdakinden özür dileyeceksiniz. "enşuldigun ih habe das niht abziht getan!" (entschuldigung ich habe das nicht absicht getan) diyorsunuz. aslında söylediğiniz şey "afedersin, bilerek yapmadım" dır. içerik olarak alttan alıyorsunuz ama fonetik sanki karşınızdakine meydan okuyormuş gibi görünüyor.

profosyonel örgücü olan annem sayesinde ilkokulda iken öğrendiğim el işi.
ortaokulda kendi ördüğüm kazağı giymişliğim var.
çok cici bebek yeleği örerim.
bebeği olacak olan yazsın.

marul ve asma yaprağı için. ha birde çilek var. gerisi lafü güzaf...

şu keyfi bırakıp kapı aralamakla hiç uğraşamam.

memnuniyetsiz insanlar . evinden temiz oteli beğenmez ,yemekleri beğenmezler. herseye bir kulp bulurlar. kısaca tatili burnunuzdan getirir bu şekilci insanlar.