kuram; genel, soyut ve rasyonel olan herhangi bir olayı, doğrulanmış gözlem ve deneyler baz alınarak açıklamak için kullanılan düşünce sistemidir. günümüzde hayal ürünü, dayanaksız fikir yürütme gibi çağrışımlar taşır.

bizim zamanımızda sbs vardı. 3 yıl girdik. üçünde de de düştüm. hatta 8. sinifta girdiğimde merdivenden çıkarken arka arkaya 3 kez düştüm. malesef üzerimde böyle bir uğursuzluk var sınavlarda mutlaka ya düşerim ya da çok önemli bir eşyamı unuturum. büyük bir acı içinde başladım sınava. ellerimin içine taş girmişti dizim kanamisti. hayret birşey ya. ilk sene de sınava almiyorlardi. belgedeki fotoğrafıma benzemiyormusum. acayip korkmuştum.

çaylak dediğin nedir ki? çok uç bir şey olmazsa, bir gün sonra o da yazar.
moderatör dediğin nedir ki? dün o da yazardı, yarın yine yazar olabilir. ee ne oldu şimdi? normal aşk gibi oldu.
ayrıca girişte, yoldaş yoldaşa yürümez dendiydi bize. bu sözü ciddiye alan 3 kişi falan herhalde.

hepsi iyi güzel insanlar. ama (bkz: hi my i run) bazılarına çalı süpürgesi ile saldırmış olabilir diye düşünüyorum.

doğdum, yaşadım ve öleceğim.

renk körü olan birisi olarak, normal insanlar nasıl görüyor diye merak ederim hep.
tanım: bir çeşit göz rahatsızlığı.

selam sözlük, günaydın takipçilerim yani güzel insanlar.

bugüne de size pozitif ayrımcılık yaparak başladım çünkü niye yapmayım.

biz de müşteri memnuniyeti herşeyden önce gelir.

bugün karantina dayslerimin 2. günü, normalde sürekli uykusuzluktan yakınan ben gördüğünüz gibi yine bu saatte buralarda fink atmaktayım.

çünkü rahat batıyor abi, rahatsız adama rahatlıkta neymiş.

neyse hepinize mutlu hafta sonları diliyorum.
hoççağalın.

işte olan emekçi kardeşlerime tavsiye;

mabel matiz'in 2013 yılında çıkarmış olduğu yaşım çocuk albümüne ait en güzel şarkılarından birisidir. sözleri ve müziğinin nahifliğiyle her dinleyişimde beni dinlendirir ve eskilere götürür.

yazdıklarımın okunduğunu ve birilerinin hoşuna gittiğini görmek hoşuma gidiyor tabi ki.

mrs. ponyo

yakın 5 arkadaşım yok, ben neyim o zaman?
isviçreli bilim adamlarını açıklamaya davet ediyorum.

eskici adlı öyküsünü her okuyuşumda boğazıma bir şeyler düğümleyen yazar. gurbeti, garipliği, öksüzlüğü, anadili duymanın derin mutluluğunu, memleket hasretini daha iyi duyumsatan başka bir öykü yoktur bence türk edebiyatında.

hain cehape.

bizden önce yoktu biz yaptık.

içişleri bakanımın yanındayım.

şahlandık uçuyoruz dünyada birinciyiz falan filan.

maşallah barekallah ve kapanış.

biz daha ölmedik.

öldürülmemizin faturası da bize kesiliyor, ne garip. tacizcilerin bile yaşam hakkının korunması gerektiğinin savunulduğu 21. yüzyıl düşünce dünyası sırf yanlış bir tercih yaptığı için kadınlar için "e üzülüyoruz tabii de onlar da yanlış tercihler yapmasalardı ya" gibi anlamsız söylemler üretebiliyor. bu farkında olmadan erkeklerin erillik alanını genişletmekten başka bir şeye yaramaz. bunun bir üst segmenti o zaman onu giymeseydi, orda ne işi vardı. insan olduğumuz için yanlış tercihler yapıyor olabilir miyiz? mesela neden yanlış tercih yapan erkeklerin ölümü değil de yanlış tercih yapan kadınların ölümü söz konusu?

bugün yürüyüşe çıktığımda her günkü rotadan ilerlemek istemedim. alakasız bir yerden sola saptım. önce gözümle seçebildiğim en uzak noktayı belirledim. ne kadar yürüyeceğimi, hangi şarkıları dinleyeceğimi, akşam yemeğini düşünürken tak diye bulunduğum yerin güzelliğini fark ettim. yolun iki yanında sıra sıra ağaçlar, güller. ki bugün öğrendiğim kadarıyla erken açtıkları için "mayıs gülleri" denirmiş.

önce şöyle bir kendi etrafımda döndüm. geriye baktım, en çok geriye baktım. çünkü anlamsız birçok şey düşünüp yanından geçerken görmediklerimi telafi etmek istiyordum. güzeldi. akşamdı. akşamın sokak lambaları mesaisinden bir önceki vaktiydi.

sonra yürümeye devam ettim. adımlarımı yavaşlattım. acelem yok ki. hemen müzik listemi değiştirdim. bahar romantizmine girmeyeceğim ama tam da öyle şarkılar dinlemeye başladım. evet, bol sezenli bir listem var. sağımda solumda insan yokken birkaç kez ritme ayak uydurdum. bir şey oldu, o an bir şey beni sevindirdi ve ben ne olduğunu anlayamadım. belki daha sonra bu yolu hiç sevmeyecektim ya da daha önce. ama şimdi beni mutlu ediyordu.

yanlış başlıkta değilim. hayalime gelelim..
ben o yolda, aynı şeyleri hissetmek istiyorum. hayır hayır yanlış anlamayın lütfen, aşk istemiyorum. yani illa aşk şart değil. bir sevgili, bir arkadaş, bir kedi, köpek.. kim olursa olsun. ben bu hissi paylaşmak ve bir başkasının yaşadığına şahit olmak istiyorum. size hâlâ saçma geliyor değil mi? öyle değil işte. hayatımın birçok günü, birçok anında bu hayali kurdum. herhangi bir konuda içime sığmayan o duyguları birinin yüzünde okumak istedim. bir şakaya aynı ölçüde gülmek mesela. ne eksik ne fazla. bir filmin sonunda aynı sahnelerden büyülenmek mesela. bir kitabın kıyıda köşede kalmış, üstün körü anlatılmış aynı karakteriyle bağ kurmak ya da.

keşke şu an tam olarak anlatabilseydim sizlere. ama ben bu kadarıyla da anlamış olmanızı dilerdim.

bazı insanlar vardır, fazla konuşmazlar dertlerinden sıkıntılarında.
nasılsın diye sorulduğunda, iyi derler. uzatmazlar fazla.
yüzleri güler muhabbet ederken ve her lafı da kendilerine çevirmezler.
insanlarda öyle sanır işte. sürekli dertlerinden, sıkıntılarından, endişelerinden bahsetmiyor. her muhabbeti kendine çevirmiyor. kendini her şeyin merkezine koymuyor diye derdi yok sanırlar.
bu insanların nasıl bir girdapta oldukları ancak çıktıklarından sonra öğrenilir ve vay be dedirtir.

mutsuzluğuna hiç bir çare aramıyorsun.” demişti.“ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. dünyadan haberdar olmayan bütün geri zekalılar gibi. ölmesine çeyrek kalmış, herkesi yaşadığına pişman etmeye çalışan, sağlıklı oldukları için suçluluk duymalarını isteyen hastalıklı, yaşlı bir kadın gibisin.
hakan günday