bir t-shirt'ten beklentim budur. ikiside makbuldur.

derseniz biz sizin için vişne çürüğü rengini düşündük ona da tamamım. uzlaşmacı bir tarafım var sözlük kendimi iyi hissettiğimde uzlaşmamam gereken bir yerde bile o tarafı atamıyorum. tartışmacı bir tarafımda var kendimi kötü hissettiğimde sakin kalıp uzlaşamıyorum. nedense bir anda konu dışına çıktım. bunu karalama defterine yazmalıydım uzun uzun. bu kafa sıcaktan buharlaşmış girdiği başlığı unutup daha yazarken hedefini şaşırmış kendi kendini sabote etmiş olabilir. neticede bir kafa üyesiyim bende bir sürü farklı kafalardan sadece biriyim.
neydi konumuz
t-shirt, unuttuk mu? hayır...

kafa'yıda bir yere atıverirsiniz artık onu da size bıraktım.

beklemedeyim... vişne'nin mevsimi geçmeden gelmeli. öyle bir anda ansızın..

şeytan tüylü.

istanbul sözleşmesini okumamış kişi cümlesi. okusanız anlayacaksınız da işte. neyse...

gözlerimin gördüğü bu güzel tabloyu siz de görün isterim. iyi geceler dünya.
yuli yulyevich klever - winter sunset in a pine forest (1898)

bu bir ruh hastalığı değildir. herhangi bir dili, o dilin kurallarını önemsemeden kullanmak çok saygısızca. birkaç kural öğrenip bunlara özen göstermek yerine, bu konuda hassas olanlara ruh hastası demek ve bildiğini okumak cehaletten başka bir şey değil.

ingilizce orijinali nasıldır bilemem ama amerikan filmlerinin dublajlarında, yerel polislerden duyarız.

misafirlikte annenin sinir edici cümlesidir. ne yememesi be nefessiz gömerim o yemekleri.

manisa'nın alaşehir ilçesinin antik yunan dönemindeki adı bugün abd'de ünlü bir kentin adı: philadelphia.

telefonum bozuldu, tüm numaralar gitti.
ne yalan söyleyeyim, işime yarıyor. *

(bkz: kara delik)

özellikle, olay ufku olarak tanımlanan merkez bölgesinde, zamanın durma noktasına geldiği düşünülmektedir.

gitme kaybedince daha çok seveceksin.
ali atay

ne kadar komikli bir başlık. büyürken aileleri tarafından erkekliğin dünyanın en önemli şeyiymiş düşüncesi aşılanan insanların düşündüğü bir durumdur işte. kimse kimseden üstün değildir.

(bkz: günebakan) veya (bkz: ayçiçeği)
lakin asıl:
(bkz: clytie)’nin ünvanı...*

sezen aksu, aysel gürel ile birlikte diyor en güzel sözlerini erdal eren'e.

son bakış

bir söz bitişi gibi
son buldu sevişler
bir yaz güneşi gibi eritir hep
bu terkedilişler
bir yaz güneşi gibi eritir hep
bu terkedilişler
bir an duruşu gibi
ömrün gidişi gibi
veda ederken aşk ateşi gibi
söner iç çekişler
veda ederken aşk ateşi gibi
söner iç çekişler
aman aman, yandım amman
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, acı yüzler
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, yandım amman
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, acı yüzler
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
bir söz bitişi gibi
son buldu sevişler
bir yaz güneşi gibi eritir hep
bu terkedilişler
bir yaz güneşi gibi eritir hep
bu terkedilişler
aman aman, yandım amman
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, acı yüzler
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, yandım amman
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, acı yüzler
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, yandım amman
kurşun gibi izler
son bakıştaki o gözler
kaldı aklımızda
aman aman, aman aman
aman aman, aman aman
aman aman, aman aman

bestesini de onno tunç yapıyor.

sanırım bu olurdu buradan

aşk sevmektir aslında

"imkansızlıkları yaşamak mıdır sevmek,
yoksa severken imkansız mıdır yaşayabilmek?
zor mudur gözlerine bakarken sevgiyi görmek,
yoksa sevgi midir gözlerindeki tek gerçek?
kolay mıdır bir anda her şeyden vazgeçip gitmek,
yoksa gitmekten vazgeçip, sevmek mi gerek?"

özdemir asaf'tan gelsin o zaman bu gecenin cevapsız sorusu:
sizce aşk, sevmek nedir?
aslında özdemir asaf bunun cevabını da vermiştir:
"bir anda her şeyden vazgeçip gitmek kolaydır nasılsa, ama marifet değil. aşk gitmekten vazgeçip sevmektir aslında"

ama ben yine de sormak istedim herkesin kendince cevapladığı aslında birçok cevabı olan aşk konusu ne kadar cevaplanmaya çalışılsa da tam bir cevabı olamıyor asla. peki sizce nedir bu aşk?

acaba nedendir diye düşündürüyor insanı. zararin neresinden dönersek kardır ama malesef batti balık yan gider zihniyetinden kurtulamiyoruz.
ama saka maka kırsal kesimden bu şekilde çok oy topluyorlar. 2 yıl önce türkiye'ye döndüğümde köye gittim, ege taraflarinda. normalde çam ormani olan yerler bicilmis kömür madeni acmislar, kömür taşıyan kamyonlar vizir vizir dag köyü yollarından geçiyor, arada birde freni patlayan oluyor, tabiki sonu kaza. denetim pek yok yani.
normalde köylü bu bolgeden çam fıstığı hasadi yapıyordu ama maden acilacak dendiğinde çok sevindiler, tarlalar degerlenecek diye. tabiki degerlenen birsey olmadi.
sonuç olarak, hasat aldıkları bir kısım alan ellerinden gitti, dağlık yollarda sürekli gecen kamyonlar büyük tehlike oluşturuyor, madenin köylülere tek bir faydasi olmadı, tarla fiyatları hala ayni, belkide ucuzladi.
ama yinede akp diyor herkes.
şimdi karadeniz'de bazı yaylaların yayla vasfı kalkmış, emin olun civar koylerde insanlar seviniyordur aynı şekilde (bkz: uzungöl). birçoğumuz için anlamasi zor ama hayatin gerçekleri boyle.
buarada 5 buyuklerden kim alir dersiniz?

buradan

hiç uyumamış bir yazar olarak lanet olası finallerdir.
ananız çözsün 20 dakikada 25 soruyu tepkileriyle soru çözdük.

sayılır mı bilmem ama komşumuzun kayısı ağacını soymuştuk. olay şöyle gelişti; bir gün kuzenlerimle mahallede otururken malum kayısı ağacı dikkatimizi çekti. "aa ne kadar güzel görünüyor, kocamanlarmış.." tepkileri eşliğinde içimize bir merak düştü. 'acaba tadı nasıldı'. tabi çocuk aklıyla izinsiz koparıp yemenin iyi bir şey olmadığını bilmiyorduk. büyük bir neşeyle neredeyse ağaçtaki tüm kayısıları yaptık ve gururla eve götürdük. sözde düşünceli çocuklar olup evdekilerle beraber yiyecektik. eve götürünce annem haliyle "nerden topladınız bunları?" diye sordu. bizde masumca "karşı komşu varya onların bahçesinden" demiştik. annem biraz kızdıktan sonra güzelce anlatmıştı yaptığımız şeyin çok yanlış olduğunu. kayısıları da götürüp komşuya iade etmiştik. o zaman çok utanmıştım.
bu arada o kayısıların tadı nasıldı acaba, hiçbir zaman öğrenemiyeceğim.

dünyayı yavaş yavaş öldüren insanoğlunun en pis özelliğidir. ama dünyanın intikamı acı olacaktır sözlük, winter is coming!