bir şeyin çıkardığı sese benzetilerek oluşturulmuş sözcüklerdir. yani doğada var olan seslerden türemiş kelimelerdir.

örnek:
horul horul horlamak,
şırıl şırıl akmak.

buradan

4 eniştesi olan biri olarak aklıma tek gelen kişi.
eniştelerim çok soryy.*

sabahattin ali 25 şubat 1907 eğridere doğumlu türk yazar ve şairdir. toplumcu gerçekçi bir yazardır ve eserlerinde yaşamındaki deneyimlerini çoğunlukla yansıtmıştır, kendisinden sonra gelecek olan yazarlara ilham olmuştur. kürk mantolu madonna, sabahattin ali'nin yazdığı üç romandan üçüncüsüdür. 1943 yılında yayımlanmıştır. en bilinen ve en çok okunan kitaplardan bir tanesidir ve ne yazık ki popüler kültüre köle bile olmuştur.

rasim işini kaybetmiştir ve arkadaşı ona raif efendi isimli bir adamın yanında iş bulmuştur. raif efendi çevirmenlik yapan yaşlı, hasta ve çok az konuşan bir adamdır. işi olmadığı zamanlarda yanında duran kitabını okur. raif efendi hasta olduğundan işe gelmediği bir gün rasim ona çeviri vermek için evine gider ve sessizliğini evin durumuna bağlar. raif efendi'nin evi fazlasıyla kalabalıktır ve eve para getiren tek kişinin o olmasına rağmen sürekli ezilip hor görülüyordur. raif efendi çok hasta olduğu için rasim'e iş yerindeki eşyalarını getirmesini rica eder, masasındaki siyah defteri fark eden rasim onu okuduktan sonra yakacağına dair bir söz verir ve asıl hikâye burada başlar.

raif efendi'nin babası sabun fabrikası işletmektedir ve işi öğrenmesi için oğlu raif'i almanya'ya yollar. raif, almanya'ya gittikten sonra kendine bir pansiyon bulur, fabrikada işe girer ama zaman geçtikçe iş hevesi kaçar ve almanya'yı keşfetmeye başlar. her gün farklı yerleri gezerek gününü gün eder. bir gün gazetede sergi ilanı görür, oraya gidip kürk mantolu madonna adında bir tablo karşısında büyülenir; saatlerce tabloya bakar ve oradan hiç ayrılmaz. günlerce tabloyu ziyarete gelir, bunu fark eden bir kadın tabloyu birine benzetip benzetmediğini sorar. raif utanarak yalan söyler ve annesine benzettiğinden bahseder.



raif, bir gün arkadaşıyla gezerken sergide tanıştığı kadınla karşılaşır, ertesi gün onu tekrar görme umuduyla aynı yerde bekler ve onu takip ederek gece kulübüne gider. kadın, gece kulübünde şarkı söyler ve raif'in yanına oturmaya gelir. tablodaki kadının kendisi olduğunu, adının maria puder olduğundan bahseder ve o günden sonra raif ile birlikte arkadaş olurlar. raif, maria'ya diyecek kadar aşık olmuştur ama maria en başından beri "ondan aşk anlamında bir şey beklememesi gerektiğini," söylemiştir. neredeyse her gün buluşup almanya'yı gezerler ve bir gün maria, raif'e aşık olduğunu itiraf eder. her şey bir süre yolunda giderken raif, babasının öldüğünün haberini alır ve türkiye'ye dönmek zorunda kalır. işlerini yerine koyduğunda maria'yı yanına alacağını söyler ve ülkeden gider.



raif ile maria mektuplaşmaya başlar ama bir süre sonra maria'nın mektupları kesilir ve raif ondan haber alamaz. bu durumda perişan olan raif eski hâline geri döner üstelik bu sefer içine daha çok kapanmıştır, on yıl boyunca maria'dan hiç haber almadan onu sevmeye devam eder.



aradan yıllar geçtikten sonra istanbul'da maria'nın kuzeniyle karşılaşır, yanında küçük bir kız çocuğu görür ve yıllar önce maria'nın öldüğünü bu küçük çocuğun da kendisine ait olduğunu öğrenir. raif efendi kızıyla ilk ve son kez orada görüşmüştür.



ve kitap şöyle biter;



raif efendi'nin defteri burada bitiyordu. diğer sahifelerde hiçbir not, hiçbir kayıt yoktu. sanki, büyük bir korkuyla sakladığı ruhunu bir kereye mahsus olmak üzere dışarıya, bu defterin yapraklarına aksettirmiş, ondan sonra gene içine kapanıp senelerce susmuştu...
.......

raif efendi'nin hikâyesinin gerçek olduğunu çok düşünmüştüm, sanki raif efendi sabahattin ali'ydi, belki de böyledir bilemeyiz. zaten her yazar kendi hayatından bir şeyler katmaz mı kitaplarına? ilk okuduğumda ağlamıştım; sabahattin ali'nin dilini, yazım şeklini, toplumcu gerçekçiliğini çok seviyorum ve bu eseri de gerçekten okumaya değerdi. insanın içinde bir süre bir boşluk bırakıyor ve böyle sevgilerin gerçek olup olmadığını sorguluyorsunuz. "insan birini, bir daha hiç görmeden on yıl boyunca sever mi?" sorusunu kitabı okurken kendinize sorabilirsiniz. ben çok sormuştum ama güzel olan her şey bir gün bitse de insanda her zaman kalacağını öğrenme fırsatı bulmuştum.
size birkaç tane daha alıntı yazayım ve bu kitabı sonsuza kadar konuşalım...

eylemsizliktir. oturduğu yerden ahkâm kesenler bir arpa boyu yol alamazlar.

hani bir anne bebeğinin en ufak sesinde fırlar ya yataktan, çorap giyersiniz ilk başta lastiği ayak bileğinizi sıkıştırır sonra hissetmezsiniz, şehirler arası yolculukta o çıkan sese alışıyorsunuz ya belli bir süre sonra. işte tüm bunları yapan beyindeki bu merkez. neyin sizin için önemli olduğuna karar verip sizi ona odaklar. bakıyor önemsiz bir şeyse artık onu ilki gibi takmıyorsunuz.

arkadaşlarımın sevgililerine hediye, sürpriz hazırlarken onlara fikir verdiğim, yardım ettiğim andır. hep o gruplarda yalnız oturuyorum ve bu çok koyuyor bana. çünkü bu zamana kadar başkalarını düşündüğüm gibi kimse düşünmedi beni. kimse sürpriz yapmadı onlara hazırladığım gibi..

bihter ziyagil'in : "gözlerimin önünde birbirlerini seviyorlar" repliği canlanıyor zihnimde..

(bkz: tanımlar arasında hızlıca dolaşıp nickini aramak)

an itibarıyla üçüncü sezonu bitirdiğim dizidir. artık dördüncü sezon için beklemeye geçtik. seneye gelirse izleriz. dördüncü sezon onayını almış bu arada. normal almayı hak ediyordu.

dizi takıntılı bir manyağı anlatıyor. ilk sezondan beri başrol arkadaş birilerine ilgi duyuyor ve onu sapıklık derecesine kadar takip ediyor. konu böyle olunca dizi devasa şekilde seviliyor ve izleniyor. özellikle başrol oyuncusunun soğuk tavrı ve oyunculuğu sizi dizinin içine çekiyor.

ilk iki sezonu üçüncü sezona göre daha başarılı buldum. üçüncü sezon bence eh işte bir sezondu. dizide kullanılan mekanlar ve müzikler bence çok başarılı. ayrıca bazı göndermeler hoşuma gitti. ilk sezondan beri bazı şeylere göndermeler yapıyor. bu sezon aşı karşıtlarına yaptıkları gönderme başarılıydı. günümüzü takip etmesi diziyi güzel bir hale getiriyor.

biraz merak, biraz heyecan. an'ın içinde olduğum farkındalığını seviyorum.

bir çok kız çocuğunun içinde yara aslında . tesettürlü bir arkadaşım "ben saçlarımı hiç yapamadım " demişti böyle zorla kapandım aslında başımdakini hiç sevmiyorum açılacağım ama ailemin tepkisinden korkuyorum gibi cümleler duydukça kulaklarımda çınlar canımı yakar .
bu gibi zorlamalar islama da zarar verir lakin gel bunu bazı dalkavukalara anlat ( üzgünüm burda kibar olamayacağım . ) üstelik bu tür zorlamaları oğlu sevgili yaptığında ve yahut karşı cins hakkında müstehcen yorumlarda bulunduğunda "aslan oğlum " diyen anne babalar yapıyor daha da üzücü olan kız olarak doğmak kadın olmak bu kadar güzel ve kıymetliyken sırf şu iğrenç baskılar ve dayatmalar yüzünden keşke kız olmasaydım keşke yaşamasaydım kız olmaktan nefret ediyorum diyen birçok kız çocuğu var bu ülkede . genel olarak olmasada ( çok şükür ) bazen benim de bunalıp böyle düşündüğüm oluyor . belki düzelir diye beklemekten de sıkıldık bunu her kadın adına rahatlıkla söyleyebilirim çünkü bu bir gerçek bazımız dile getiremesede .

telefonda ve pc de hep açık. ara ara bakıyorum tüm gün boyunca.

tam olarak bu.

hani bütün kitapların yazdığı, bütün dillerin söylediği gibi; hayat uzun bir yol insan bir yolcu. bu yolculuk esnasında zaman öylesine hızlı akar ki, birçok defa birçok yükün altında kalır, ezilir ve kırılırız. hele kalp kırıklarımız, o çocukken düştüğümüz diz kırıklarımızdan daha kötü olur.

işte bu gibi zor ve önemli problemleri çözmeye çalışmak, çözülemediği durumlarda bazı şeyleri "zamana bırakmak" en doğru karar olur.
zira bunu böyle yapmayıp kendi kendimize ısrarcı bir tavır sergilememiz, dahası bunu bir tartışma konusu haline getirmemiz mevcut problemi çözmeyeceği ve daha da zorlaştırdığı gibi, yeni sorunların ortaya çıkmasına sebep olabilir.

belki bu yol gösterici yaklaşımın esas alınıp uygulanması bizi gereksiz stres, gerilim ve bunalımlardan kurtarıp huzura kavuşturur. sabrı öğrenerek zaman ile olgunluğa erişmemizi sağlar. bu şekilde geçip giden zaman, bizim için daha çok değerli olabilir.
---
belki de nazım hikmet'in dizelerindeki gibidir.

"önemli olan zamana bırakmak değil, zamanla bırakmamaktır..."

serüveninde türkler kilometre taşıdır. kahve istanbul'a önce yemen'den gelmiş. saray'da içilirmiş. sonra köşklere, yalılara girmiş. zamanla halk katmanlarına yayılmış ve istanbul'da yüzlerce kahvehane açılmış.

kahvenin hatırı sayılır bir içecek olması da onun önemini hatırlatıyor bize. yemen'den geliş hikayesi, keyif vermesi, içimi için farklı özellikte bardaklar üretilmesi, sıcak közde bakır cezvede usulüne uygun pişirilmesi, az, orta, çok kavrulmuş çekirdekleri, sade, az şekerli, orta, şekerli damak lezzeti seçenekleriyle köklü bir kültür. normalde kahve, aynı kakao gibi ağaçta yetişen ve yuvarlak meyvelere sahip bir bitkidir. kahvenin ağacı yapraklarını hiçbir zaman dökmeyen, her zaman parlak ve yeşil görünüme sahiptir. ağaçta bulunan her meyvemsi yapının içinde derin çizgiye sahip iki tohum mevcuttur. bu tohumların her biri kahve taneleridir. her ne kadar dünya literatürüne türk kahvesi olarak girdiyse de iklim yapısının uygun olmayışından ötürü türkiye'de kahve yetiştirilememektedir.

kahve, bir tutku, alışkanlık, dostluk, sohbet, keyif duyguları yaşatır. kahveler, sunumu ve içimiyle kokulandı, çeşitlendi. tatlı, çikolata, lokum, pasta, kekler kahve ile buluştu.

etrafında olay ufku olmayan teorik tekillik.

çok basit anlatmaya çalışacağım. sıradan bir kara delik, aslında bir yıldız cesedidir*. yeterince büyük bir yıldız enerji kaynağını tüketince kara deliğe dönüşür; içinden hiçbir şeyin kaçamadığı bir cisme. basitçe, hiçbir şeyin kaçamadığı o noktaya tekillik diyoruz.

olay ufkuna gelince... tekilliği çevreleyen bölge olarak basitçe tanımlayabiliriz. detaylar için ilgili başlığa bakabilirsiniz. burada lafı uzatmamak için bu şekilde tanımlıyorum.

tekillik iç kısımda, olay ufku onu saracak şekilde dış kısımda bulunur. bu nedenle gözlem yaparak tekilliği görme şansımız yok.

olay ufku olmasaydı ne olurdu? sonsuz yoğunluk olarak tahmin ettiğimiz bir yapıyı doğrudan görebilir, cisimlerin onun içine çekilirken nasıl aşamalardan geçtiklerini inceleyebilir, fizik yasalarının belki de altüst oluşunu izlerdik. kozmolojinin gelişmesi adına oldukça iyi bir şans olurdu bu yani.

son yıllarda bazı araştırmacılar çıplak tekilliğin mümkün olabileceğini göstermek için bazı çalışmalar yapıyor. her ne kadar kozmik sansür hipotezi devreye girip "hayır efendim, öyle şey olmaz!" dese de döngüsel kuantum kütle çekim teorisi eğer kanıtlanabilirse, çıplak tekilliklerin mümkün olabileceğini de kabul etmemiz gerekebilir. temel kuvvetler içerisindeki kütle çekim kuvveti, oldukça zayıf bir kuvvet olduğundan, çıplak bir tekilliğe izin vermez. eğer kütle çekiminin sanıldığından daha farklı özelliklere sahip olduğu keşfedilirse, bu durum bildiklerimizin tersini de göz önünde bulundurmamızı gerektirecek bir sürecin kapısını aralayacaktır.

rusların yüksek sesle, muhafazakarın kısık sesle, nato'nun gizlice okuduğu efsane.

koparmasa silah zoru ile tecavüze devam edecek bir caniden kendini kurtarabilmiş. nefs-i müdafa...

başlığının açılmadığına çok şaşırdığım; ilk versiyonu 1978 yılında, diğeri ise 1996 yılında olan muhteşem bir film.

dedim acaba türkçe olarak mı açıldı? öyle de baktım, yok. benden günah gitti diyerek açtım başlığı.

şimdi efendim, ben bu filmin ilk versiyonunu 2 kere izledim. bir kere izleyince anlamıyor musun demeyiniz. izleyin, ne dediğimi anlarsınız.

ilk versiyonu fransız yapımı, orijinal ismi de la cage aux folles. ikinci versiyonu ise amerika yapımı ve başrolünde robin williams ve gene hackman oynuyor. bu versiyonu çok sevilmiş diyorlar da benim için en iyisi ve yeri ayrı olan ilk versiyonu. ama rahmetli robin hatırına bu versiyonunu da izleyeceğim.

gerçekten kaliteli bir komedi filmi. eşcinsel bir çiftimiz var ve yıllardır beraberler. oturdukları evin altında da the birdcage adlı bir gece kulübü işletiyorlar. bu çiftimizden renato, baskın karakter diyeyim; albin ise gece kulübünün yıldızı. huysuz virjin gibi aynı; ne eksik ne fazla. ama o kadar sevimli ki, gerçekten filmin yükünü o taşıyor. çok duygusal, özverili ve alıngn bir karakteri var.

renato’nun tek gecelik ilişkisinden bir oğlu olmuştur ve aslında ona anneliği albin yapmıştır. oğul büyüyüp aşık olmuştur ama şöyle bir sorun vardır: sevdiği kızın ailesi onlarla tanışmaya gelecektir. ortada bir baba vardır ama anne yoktur. daha beteri de kızın babası muhafazakar ahlaki düzen partisi’nin sekreteridir.

sonrasını anlatmaya gerek yok sanırım*. izlemediyseniz lütfen eski versiyonunu izleyin ilk etapta; albin’e hayran kalacaksınız. ayrıca bu başlığı açma şerefine eriştiğim için çok mutluyum. filmi tabağa da döktüm, bir güzel ekmeğimle de sıyırdım*. iyi seyirler efendim. puan derseniz, eski versiyonu için 10 üzerinden 10 diyorum*.



film afişi şuradan: ankarasinemadernegi.org/lis...

ben olmasam da olurmuş gibi.