30 yaşında aile kurmamış insan

aile sadece anne baba ve çocuklardan oluşmaz. eğer anne baba ve çocuklardan oluşan bir aileden ya da sadece bir eşten bahsedilen bir aileyse neden evlenmedi neden çocuk yapmadı diye sormaktan farkı yoktur.

aileden zengin olan birinin evlenmesi çok problem değil ama kendi çalışıp kazanan ve bununla evlenmek isteyen bir insan için 30 o kadar da geç bir yaş değil.

artık insanlar ev araba sahibi olamıyorlar ve olamayacaklar. bir çok insan da evi arabası olsun rahat edeyim diye bakıyor ve zengin olmasa da bir evi iyi kötü bir arabası olsun diye bakıyor.

bütün arkadaşlarımın kurmuş olmasından dolayı normalde kendimde baskı hissedecekken, o arkadaşlarımın anlattıklarından dolayı git gide uzaklaştığım insan modeli.
herkesin bu kadar mutsuz olduğu başka ortak payda duymadım. bu bir işkence çeşidi olsa gerek.

acaba nasıl olurdu diye düşündüğüm zamanlar oluyor tabii de.
çok zor işler...
çocuklarımın bana ahlaksız teklif yapan 30'lu yaşlardaki öğretmenlerine nasıl hayır diyeceğim ben yahu!!!!
ilk önce bunu öğrenmem gerek!!
(kalem etek giymiş!!)
olgunlaşmak şart!!
(ingilizce öğretmeni!!)
daha yolum var!!!
(present continuous tense!!!)

(bkz: durumumuz yoktu şe yapamadık)

bir nikah kıyalım, mütevazi bir ev kuralım sonra bakarız deyip evlenecek kadın(ve bunu kabul edecek ailesi) sayı verisi ile gelin bana önce, boş yapmayın!

böyle başlıklar, böyle düşünceler ne kadar çiğ.
her insan ( çoğu insan) bir aile kurmak, sevmek, sevilmek, evlat sahibi olmak, mutlu olmak ister. her şeyden önce kader kısmet diye bir şey var, bir de evlenmek için evlenilmez, sadece otuz yaşından önce evlenmiş olmak için evlenip hem kendini hem karşındakini hem de o aileye doğacak çocukları mutsuz etmek gibi olasılık var, (ki toplumumuz çoğunlukla bu tarz ailelerden oluşuyor) bırakalım bu toplumsal baskıları yahu.

iradesi zayıfsa ebeveyn baskısı yüzünden hata yapması yüksek olasılık dahilinde olan insandır aynı zamanda.

evde kalmış kalık

bu mu yani, 30'a gelip evlenince ne oluyor?

hayatta tek isteğiniz sırf toplum baskısı yüzünden evlenip içerisine gerince nalet bir ortamın olduğu, yine sırf toplum baskısı için çocuk yapıp hiçbir işe yaramayan insanların yetiştirildiği ama dışardan çok mutlu gözüken bir aile kurmak mı?

ceg çok güzel özetlemiş, bu mudur yani hayat;

bu tarz şeylerin (evlilik, çocuk) belli kalıplara sokulması ve bu kalıplar üzerinden insanlara fark ederek/fark etmeden psikolojik baskı yapılması pek çok mutsuz evliliğe yol açıyor. bırakın insanlar aşık oldukları için evlensinler, zorunda oldukları için değil. bunun bir yaş kıstası olamaz. hele ebeveyn olmak! çocuk yetiştirmek dünyanın en zor işlerinden biri olsa gerek. ki, realist olursak günümüz türkiye’sinde şu an evlenmek çok, çok pahalı. diyeceksiniz ki nikah yapıp geçsinler. doğru ama ev almak, çocuğa para harcamak vs. kolay değil bunlar. ayrıca bize ne ki başkalarının kararlarından? 30’a gelince evde kalınacağına mı inanıyorsun? sen evlen o zaman.

aklı başında, kendisiyle yetinebilen.

muhabbet kuşu ile sultan papağanı olur mu?

olsun, 30 yaşına gelmiş ama adam olamamış scarabaeoidea böceği kadar toplum ve eko sisteme faydası dokunmadığı gibi; aile kurup dünyaya kendi parazitlerini salan bir virüs olmaktansa, tek birey yaşayıp en azından zararı sadece kendine olan birey olmak daha değerlidir.

aile kurmak tamamen tercihe kalmış bir durumdur.
kendi ayakları üzerinde durup, kendi hayatını yaşayabiliyor ve ailesine yük olmuyorsa bir sorun yoktur.
isterse 50 yaşına gelip yine kurmayabilir, saygım sonsuz.

he ama 30 yaşında hala insanlara yük oluyorsa,
ne bileyim işte eşek kadar olup hala ailesiyle falan yaşıyorsa ohoooo ne ailesi de ne sorumluluğu zaten.
tamam bebeğim sen ağlama yeter ki,
al sen şu tableti seninle aynı statüdeki arkadaşlarınla (ilkokul çocukları) pubg falan oyna*

aile cinayettir.

kuramadım, iyi ki de kuramamisim diyorum. sağlam bir sağlık sorunu geçirdim. o aşamada karım ve çocuğum olsaydı kafayı yerdim.

sorumluluk beni çok yorardi.sanirim dinlenmezdim ve daha kötü olurdum.

ciddi eski ilişkilerimde evlenelim sözünu kız arkadaslarimdan iyi niyetli duydum, evlenirdim de. sanırım" dur şunu alalım evleniriz acele etme'' demekten kızlarla bitti.

şimdiki aklım olsa bu kadar kontrolcu olmazdım. çünkü hayat sunacağını zaten sunuyor.

şüphesiz ki en şanslı insandır.

şimdiden o zamana bakıyorum da kocaman bir iyiki yani benim için… iyiki gaza gelmemişim.. şimdi boyum kadar çocuğum olabilirdi ve o dönem o şartlar altında evlenmiş olsaydım boşanamazdım da.

teşekkürler tanrım, ben de seni çok seviyorum.

iyi ya da kötü bir yorum yapamam. nötr kalıyorum bu konuda.
ama sanki bir yerden sonra aile kurmak gerekiyor ya. ne bileyim insan nereye kadar böyle gidecek diye ara sıra sorguluyor kendini.
sevgi arayışım yok. hiç olmadı zaten. biri beni sevsin akşam gelince kapımı güleryüzle açsın diye hiç düşünmedim. şu anki halimden gayet memnunum. fakat ara ara geliyor işte lan bir cocugun olsa fena mı olur düşüncesi.

sonra boşver ya dışarıda çok güzel çiçekler var koklamadan solarsam olmaz sanki diye düşünüp yine vazgeçiyorum.

lan aile aslında baskıcı olacak ya. 20 dedin mi evlendirecekler. çok bir şey göremeyeceksin dışarıda düz insan olup ölüp gideceksin. bok vardı da bu kadar çok şeyi tecrübe ettik. şimdi de vazgeçemiyoruz. vallahi bizden adam olmaz evet.

evliliğin risklerini biliyordur. ve türkiye gibi bir ülkeye canından çok seveceği bir çocuk getirmek istemiyordur.

düşünsene çocuğa hem onu çok sevdiğini söyleyeceksin hem de bile isteye bu islamcı bencil çürümüş toplum ve siyonist uşağı yolsuz iktidarın var olduğu ülkeye, zehirli ve pahalı gıdalara, düşük hayat kalitesine, yüksek vergilere, mahalle baskısına, kötü eğitim sistemine, işlemeyen adalet sistemine vs. maruz bırakmış olacaksın. oldukça çelişkili değil mi?

bir insan sevdiğini kendi şikayetçisi olduğu şeyleri tekrar yaşasın diye böyle bir hayata mahkum etmek ister mi?