ankara'nın en çok sevilen yanı

sanırım denizi ya, çok temiz.

istanbul'a çankırı'dan yakın olması.

hem kozmopolit hem de rahat yaşam sunabilen çok ender karşılaşılan bir sosyopolitik bir yapıda olması.

karizması yeter.

dünki trafiği görünce ankara da istanbul gibi gelip yaşanacak yer olmaktan çıkmış gibi görünüyor dedim ama en azından kısa sureli ankara'da olmak güzel.

güzel ülkemizin dört yanında ikamet etmiş, genelde kıyılarda yurt tutmuş biri olarak bu karasal iklim biraz değişik geldiği için inceden hoşuma gidiyor. soğuğu çok ilginç, dışarıda 20 dakika duruyorum üşümüyorum, içeri girince titremeye başlıyorum. sinsi bir soğuk. kapıdan girip ılıman bir iklime kavuşunca adamı az önce ankara'ya maruz kaldın diye şöyle bir kendine getiriyor. kuru havası biraz bela, ona başka şehirlerde de hiç alışamamıştım. kaldığım otelin resepsiyonuna vardığımda üzerine basıldığında ciyaklayan oyuncak ördek sesi çıkardım. boğazım şu bulutlu kış gününde bile kupkuru.

dediğim gibi belli bir yaşa kadar ankara'yı hiç görmemiş her bireyin zihninde bir ankara karizması var. suriye sınırına 50 km mesafedeyken, apo yüzünden tank namluları suriye'ye dönmüş, sınıfın penceresinden tank konvoyunu seyrediyoruz, ankara'mız anlatılıyor, atatürk anlatılıyor. gururla askerimizi seyrediyoruz el kadar bebeler. selam çakıyoruz, ellerinde tüfek, sevkiyata giden askerler aracın arkasında bize selam çakıyor.

ardahan'da hudut kartalıyım, o ana kadar hiç görmediğim ülkemizin başkentini koruyormuşum gibi hissediyorum. gürcistan sınırından kaçak geçmekte olan 3 somalili yakaladık djdjf ne işiniz var çok ters gelmişsiniz diye dalga geçtik, sigara içtik adamlarla, sohbet ettik, sonra başka birliğe gönderdik akıbetleri ne oldu bilmiyorum. sınırlar güvende allaşükür.

edirne, izmir, istanbul, kahramanmaraş... ama ankara bambaşka. bir yerden geçiyoruz ehe behzat ç burada çekilmişti diyorum, iyi hissettiriyor. "la bebe" falan diyorlar mı diye gençlere kulak kesiliyorum ama yok, duymadım hiç.

gençler özünü yitirdi biraz. simit yiyin bari, hepsi döner yiyor.

benim için bir tık nostaljisidir.
gençlik dönemleri, 20li yaşların başları.
ankara'da yaşamıyorum, sevgililerim oldu biraz*
kar o şehirde çok güzel yağardı mesela.
cinnah'tan tıngır tıngır yürürsün kuğulu'ya, orada kart kurt karda yürürsün.
elbet bir iki çocuk vardır karın keyfini süren.
oradan da tunalı'ya tabi, kahve içmeye.
ah, güzel günlerdi.

evimde hissettirmesi.

güzel şehirlere gittim, bir müddet kaldım da ama hepsinde yolcu gibi, misafir gibiydim. oysa ankara benim evim, çocukluğum, gençliğim ve umarım geleceğim… mesela şimdiki evime giderken eski mahallemden geçmek; ip atladığım, oyun oynadığım sokakları, okulumu görmek bile huzur veriyor bana her defasında.

1975ten önce doğan insanlarının kibarlıgi, hayranlık uyandırıcı türkçesi, hanımefendiligi, beyefendiligi, misafirperverliği. baba tarafı akrabalarımı görmeye tarsus'a ve adana'ya gidince kendimi hayvanat bahçesine gitmiş gibi hissediyorum, ankara'nin bircok yerinde konuşulan türkçe türkçeyse tarsus ve adana'daki türkçe kekemece gibi bir şey oluyor. ankara'da evine bir çay kahve içmeye davet eden, ısrar eden, nerdeyse yalvaran yaklaşık on teyze ve amca gördüm. güya çok misafirperver olan adana'da, mersin'in tarsus'unda bir tane bile görmedim.

ankara'ya ve istanbul'a ilk gidislerimde belli bir yaşın üstündeki insanların yüzüne hayranlikla dolu bön bön bakmıştım. bu türkçe değil rüyaydı benim için.

1990 sonrası doğanlar ankara'da ve istanbul'da da genel olarak mal.

(bkz: orada yaşamıyor oluşum)*

sevilen bir yanı var aslında ama anlayamadı daha. teflon tavayla vurmak lazım bazı angaralara anlaması için *

böyle özleyip özleyip gitmesi.

üç dört bilemedin beş günlüğüne kalmak.

illaki bazen kaleye çıkmak, bazen hamamönünde takılmak, hanları sanki ilk defa geziyormuş gibi gezmek, ulustan kızılay’a yürümek, tunalıdan kızılay’a yürümek, minnoş bir arkadaşın seni beklediğini bilmek, diğer bir arkadaşın yeni keşfettiği yerlere buraya kesin gelince götüreceğim diye not aldığı yerlere gitmek.. vs vs.

daha yeni geldim sayılır ya hu. ankara zamanım gelmiş gibi hissettim.

alıştım, anlıyor musun, alıştım!

burada doğdum ve büyüdüm. 50'ye yakın yıldır buradayım yani. 50 sene neyle birlikte yaşasan alışırsın. çok büyük kötülük içermiyorsa...

bazen düşünüyorum, hayalimdeki gibi şöyle california'ya taşınmışım. müstakil evimde yaşıyorum, deniz var az ileride falan... burayı özler miyim diye tartıyorum biraz kafamda. illa ki çıkıyor özleyeceğim birkaç köşesi. öyle içime sinmiş, damarlarımda geziyor.

evimdir. bazen kızılay'da o caddeye yatasım gelir çok duyguluysam, sarılır gibi. bunun sebebi benim kendimle tanıştığım, ruhen büyüdüğüm, kötü şeyler yaşadığımda her zaman beni iyileştiren bir şehir olmasıdır. ne yaşanırsa yaşansın angaram da angaram.

istanbul’a giderken kuzenlerime uğrayıp hem güzel bir yemek molası vermemi hem de konforlu bir konaklama yapmamı sağlaması.

istanbul'a hemen geri dönebilecek olmak.

taksi bulma kolaylığı.
her yerin aynı yere çıkması.

bir süre küçük minik sevimli bir anadolu ilçesi'nde yaşamadan kolay kolay fark edilemeyecek yanlardır bunlar.

ne istanbul gibi rahatsız edici kaos ile insanı boğar, ne de ufak anadolu şehirleri gibi saçma sapan toplum alışkanlıkları vardır.

tanıdığım tüm insanların, bir çok dostumun ve ağımın önemli bölümünün ankara'da olması var bi de, ama bu kişisel bir şey tabi.

(bkz: babadan kalan mirasın nüfuz olması)

doğduğum topraklar olması.

mamak o zamanlar komple gecekondu idi, bizim de gecekondumuz vardı.

o sokakların dili olsa da konuşsa.

(bkz: amma da edebiyatı yapılan şeyler)

ankara gazozu. evet.

ankara'nın sevilmiyor oluşu.