ayrılık sonrası ilk sabah

(bkz: bu arkadaş acı çekiy galiba)

gariptir. bomboş bir boşluk hissinin boş hissetmesi vardır insanın üzerinde. ne olduğunu anlamlandıramaz pek.

çayı artık şekersiz içmeye başlamak gibi bir şey..

en son hastaneden taburcu olmuştum.
böyle deyince komik oldu ehehehe.

toksik bi ilişki ise yaşanan. rahatlamış hissettirir. iyi giden bi ilişki ise de zaten bitmez. bi tarafın sevgisi diğer tarafa ağır basıyorsa da geçmiş olsun geri dönmez.

çok uzun yıllar önce, hayatımın en ama en büyük travmasını yaşadığım günün ertesindeki o sabahtan söz edeceğim.

bir yıldır beraberdik, birbirimizin aileleri ile tanışmış, bir ay sonrasında ilişkimizi resmi hâle getirme konusunda fikir birliğine varmıştık. nasıl aşığım var ya gözüme herkes o gibi görünüyor. gece son duyduğum ses onun, sabah onunla güne başlıyorum.

tam bir ay sonra nişan olacak ya ayaklarım yerden kesiliyor, uçuyorum. evde ufaktan hazırlıklar başlamış, annem-babam da sürece dahil olmuş son aşamaya gelmişiz. her gün takvimde biten günü işaretliyor, geriye sayıyorum.
tuhaf bir şey oldu o gün, uzun sürmesi gereken bir toplantı hızlıca bitti, patron hepimizi erkenden saldı. fırsat bu fırsat dedim, eve gitmeden ona uğrayıp yemek yapayım diye alışveriş yaptım. elimde iki poşet, anahtarı çıkarmaya çalışırken kapı açıldı. karşıma sevgilimin bacım diye hitap ettiği, en kıymetli kankasının sevgilisi ve belindeki el çıktı. elin gerisine doğru bakıp kim olduğunu anlamaya çalıştım haliyle, kış günü boxer şortu ile bir ay sonra nişanlanacağım beyefendiyi gördüm.
çok kısa bir andı ama sanki bir yıl gibi geldi bana.
elimdekileri nazikçe yere bıraktım, sessizce asansöre girdim. binadan çıktığımda yağmur yağıyordu ama sadece beni ıslatan cinsten. öyle çok ağlıyordum ki yanımdan gelip geçenler istemsizce bakıyordu.
iki üç saat sokakta yürüdüm, eve girdim ve doğrudan yatağıma gömülüp kalan göz yaşlarımla da onu ıslattım. sanırım ağlamaktan bitap düşüp uyumuşum.

sabah alarma uyandım. aynada karşılaştığım surat ben olmaya ben değildi ama kim olduğunu da bilemedim. çok ağlayınca insanın ağzı ile burnu yer değiştiriyormuş bizzat şahit oldum.
üzerimde 200 kglık bir yük, boğazımı sıkan bir el, kalbime saplanmış bir bıçak ve dizlerimi dik tutmamam için durmadan vuran bir tokmakla güne başladım. ben bu hissi tam bir mevsim taşıdım. nefes aldım ama oksijenim yoktu. baktım ama görmedim, duydum ama anlamadım. uyudum ama dalmadım, uyandım ama ayılmadım.
özetle ben ben olmadığım bir sabaha uyanıp kendimi üç ay aradım.

not: beldeki elin sahibi belin sahibinin nikahında damat değil şahitti.

gunaydin yaziyim diye wp'ye girerim, numarasini goremem. ona artik gunaydiran biri vardir elbet. evet.

zeytine bön bön baktığın o sabahtır. kahvaltı yapmak için pek bir motivasyonun da olmaz, yediğin içtiğinden de bir şey anlamazsın.

insan önce bi enerjik oluyo çünkü üzerinden bir yük kalkmış gibi hissediyor ama asıl bir kaç hafta sonra çöküyor o ağırlık. karşı taraf ayrılırsa pişmanlığını yaşamayacağınız için sorun yok ama siz ayrılırsanız fitile başlayın derim.

nasıl ayrıldığınıza bağlı olarak şekillenebilecek sabah. daha doğrusu olay henüz çok sıcak olacağı için pek bir şey hissedilmeyebilir de.

aslında ötekilerden hiç farkı olmadığı halde, hani dile gelip yemin etse bile ikna olamayacağınız bir sabahtır. (belki de ertesi günün öğleden sonrasıdır, hatta bir hafta sonrasınım bir akşam üstü belki.. bilinen zaman tanımlarından sıyrılmış olduğunuzu farkettiğiniz, tam o tuhaf an işte.)

aynı gün işte bunu da dramatize edemem valla kusura bakmayın

milletteki dertlere bak anasını satayım.

dert icat etmek için yaşıyorlar.
bitmiş işte, güzel olsaydı, doğru olsaydı devam etmesi gerekirdi. olmayan, yürümeyen bir şey için niye üzülecekmişiz?

ayrılık ama nasıl ayrılık.

mesela ölüm sebebi ile ayrılık..
ilk sabahını hatırlamak bile ölümden beter...

dün neler oldu öyle ya diye düşünülen an.
yeni alışkanlıklar, yeni rutinler edinmek zorunda olduğun ama bir yandan daha özgür ve kendin olduğun döneme girişindir. yalnızlığın keyfini çıkar :))