baba

artık bayramlarım sensiz...

benim için çok özlenen ama bir daha hiç sesi duyulmayacak, yüzü görülmeyecek sadece rüyalarda görüşülecek olan kişi..

her zaman, her şeyi, her şekilde, uzay boşluğunda, kara delikte, başka galakside, başka bir boyutta farketmez en iyisini bildiği konusunda kendi kafasında en ufak şüphe olmayan, yaptığı her hareketin ve davranışın doğru olduğu konusunda inancı sınırsız, hiç bir fikri düşünceyi kabul etmeyen insandır bazen. özellikle yaşlandığı zaman konuşabildiginiz şey sayısı 100 den 3-4 e düşer. aradaki bağ sadece atan olmasından gelen yakınlıktan ibaret hale gelir. zamanla ona olan ihtiyacın da azalır o seni tanımaz sen bir baban varmış hatirlamazsin ve yiter gider. acı.

koşulsuz güvendiğin tek erkektir , bayramındır o giderse bayramında gider. her kız babası hayatta olduğu müddetçe yaşarmış ... çok doğru çok

göktürkçesi apa veya kang olan erkek ebeveyn tanımlaması.

koşulsuz şartsız seven, destekleyen kişidir. daha demin geldi "bu ara az uyuyorsun, bir sorun olduğunu görüyorum, konuşmak ister misin?" dedi. bi duygulandım. o da olmasa napardım.

bir anneler günü kadar değeri olmuyordur. fakat baba da özeldir. baba ve baba adaylarının günü kutlu olsun.

komiktir. komik olmayan baba, baba değildir arkadaşlar. o kötü espriler, 20 kez dinlediğiniz saçma sapan anılar, hayat dersleri hatta bazen tartışması bile komiktir, güleceksiniz!

alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır. diyor (bkz: hasan ali toptaş).

az önce attığı yorumla duygulandırandır...

bu kişinin ölmesi sizi başka birine, daha garip birine dönüştürmektedir.

keşke her önüne gelen baba olmasa. cinsel birliktelik yaşadınız diye de baba olunmaz ki canım. hadi kadın istedi, siz istemeyin yahu. yazık günah.

"seni kaybettiğimde işledim en büyük hatamı. affet!"

bir kızın en büyük çaresizliği ama aynı zamanda en güzel,özel sevdiği...

hiç sevilmeden, takdir edilmeden, onaylanmadan, görülmeden büyümüş ki.. öyle bir yoruyor ki. kendisi de yoruluyor.

türk rap sanatçısı allame'nin bir parçasının ismi



sözleri;
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak
duvarları kir
evin iki oda bir boşluk
lastikleri giy
okulun yolu belirir
karanlık üzerime gelir
konuşamamak ise derin
kaçıncı meridyenin ötesinde hatırlanabilirim birebir (söyle)
bu travma, özlem çocuk kursağıma
takılı zoka bunun geri dönüşü yok
inmiş yutağıma
ilk sigaramın adı samsun
hoş düşmek baba tuzağına
aldanma, güldüğüme kazdıkça buldun fazladan bol drama
kalbim şehir mezarlığı, isteme
içinde tanıdık yüzler, onlarca iskelet (ey)
ruhumda yara kalıcı darp izleri (oy)
bir yanım eksik, bir yanım hasret denizlere (ey)
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak
mahalle yokuşları dik
toy umutlarımın içi kin
önce onu temizlemeli
para kaybeder önemini
sırada yaşama savaşı var
ilk olarak ayakta kalmalılar
bu dibin en dibi son derece gerçek
al yap ödevini
kusurun yalnızlıksa
hislerin ona sığar
babadan miras kanser
ermiş midir huzura?
bir metrekare parsel
taşında tek bir mısra
baba gittin hasretiz ayaklarının tozuna
kalbim şehir mezarlığı, isteme
içinde tanıdık yüzler, onlarca iskelet (ey)
ruhumda yara kalıcı darp izleri (oy)
bir yanım eksik, bir yanım hasret denizlere (ey)
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak
ilk hayal kırıklığım uzaklara gidişin baba
hasret hiç sığar mı göz kapaklarıma?
üstünden yıllar geçse bile anılar
hep altı yaşımda, orada kalacak

bazen tartışırız bazen çok güleriz ama başıma ne zaman bi şey gelse arkamda dağ gibi babam var allah yokluğunu gölgesini başımdan eksik etmesin...

baba !
beni bu dünyada daha çok mutlu eden ne olabilirdi baba olmak dışında?
heralde baba olduktan sonra gerçek karşılıksız sevgiyi anladım.
hatta sevmeyi de.
benim için değişik güzel duyguların bütünüdür babalık.
seviyorum baba olmayı hele de kız babası olmayı.

baba, içi benim için çok dolu ve karmaşık olan o kavram.
kendimi bu kadar sevdirmeye çalışıp da kendimi bu kadar yıprattığım bir başkası olur mu hayatımda bir daha, bilmem. tarifsiz bir boşluk hissi var içimde, zamanında senin doldurabileceğin. bana seni hatırlatan her şeyden ürküyorum baba. geçen gün beni çok sevdiğini söyleyip sarıldığında bile içim o kadar çatışmalı oldu ki. bir yanım suçlu hissetti neden hala kafaya taktığım için bazı şeyleri bir yanım ise sadece boş verdi, bazı şeyler tamir olmaz. yine de keşke biraz daha sakin olsaydın demek isterdim sana ancak hayatım boyunca asla yüzleşmeyeceğim seninle sanırım.

beni en çok hayal kırıklığına uğratan, yanımda olması gerektiği zamanlarda olmayışı en çok canımı yakan kişidir. kırgınlığım her geçen gün nefrete dönüşüyor ve bunu engelleyemiyorum. sakin olmam gerekiyor, onu en çok da kendi iyiliğim için affetmeliyim evet biliyorum bunları, duyuyorum. ama kimse anlamıyor gibi hissediyorum içimdeki savaşı. bu öyle bir şey ki ilk sevgiyle başladı, sonra o dış kabuk çatladı çatladı ve içeride sadece hayal kırıklığı kalmıştı. o kırılan parçaları birleştirmek, o iğrenç kırgınlığı herkesten saklamak için çok çabaladım, ama geceleri düşünüp ağlamaktan uyuyamamaya başlayınca böyle olmaması gerektiğini anladım. bir insan kalabalık caddelerdeki mutlu insanları gördükçe üzülür mü? oluyormuş. hayatın gündelik akışı tamamen acı veriyor, eğer ölmüş olsaydı hayal gücümde bir çınar olarak bile canlandırabilirdim onu. fakat yaşayan birisi ölülerden daha hazin olabiliyor işte, resmen davranışlarıyla kendi kendini bitiriyor. herkesin gözlerinde babamın hayata karşı olan kayıtsızlığını ve depresifliğini okumaya başladım, aynaya bakınca kendimde de ondan parçalar görüyorum ve dayanamıyorum. ona en çok ben kızgınım çünkü onu en çok ben sevmiştim, o benim kahramanımdı beni ne olursam olayım severdi -veya ben öyle olmasını umuyordum sadece-. ilk başarısızlığımda, ondan bir şeyler duymaya o kadar ihtiyacım varken beni görmedi bile. bir yıl sonra o da çöktü çok kötü bir kayıp yaşadık. o bahsettiğim ilk başarısızlığımın gecesinde onun bana ''seni olduğun gibi seviyorum ve ne yaparsan yap seveceğim, eğer yardım almayı düşünürsen her zaman arkanda olacağım'' diyeceği günü hayal etmiştim. ama öyle bir şey olmadı tabii bunların hepsini ben ona söyledim, sarıldım. o kaybını kısa sürede atlattı, pis egosu ve aç gözlülüğü yüzünden kaybı yaşamıştık zaten. egosunu da geri kazandı ve beni unuttu işte. ne kadar çok iyi niyetimi gösterirsem o kadar kırıyor beni, çünkü o da bunu görmüş babasından. önceleri kendime çok sorun yapardım böyle şeyleri ve çok üzülürdüm. fakat bu konu hakkında araştırdıkça kendimi onun geçmişi için suçlamamam gerektiğini fark ettim. eğer isteseydi yapardı, eğer isteseydi şuan standartlarımız çok farklı olurdu fakat istemedi. değişti çünkü şartları kötüleşti, şartlar zekasını kullanmaya zorladı onu. ve her şeye her zaman çok geç kalmış bir adam oluverdi. fakat ben onun ebeveyni değilim, annem de değil. yaşadığı hayat yaptığı seçimlerden ibaret ve o böyle olmasını seçti. bundan sonra ben de kendim için iyi şeyler seçeceğim çünkü biliyor musunuz geçmişe dönüp baktığımda babamdan her zaman daha güçlü, azimli, çalışkan olduğumu görüyorum iyi şeyleri hak ediyorum. fakat aynı zamanda geçmişte ödül olarak da insanlar tarafından iyi feedback'ler almayı beklemişim, hiçbir zaman kendimi sevip kabullenememişim. hep bir kendine karşı nefret, hep bir öfke, hep bir başkasına kendinden daha çok bağlı olma hali.. mükemmel vücut, mükemmel notlar, mükemmel dostlar. bunlar bir gün var diğer gün yok, işte babam kendimle ilgili gerçeklik algımı bu kadar bozmuş. ona her zaman üzülmesi için bir alan tanıdım, sonsuz sevdim, birazcık gurur duysun benimle diye. ama kendim için asla bu alanı yaratmadım. zamanla küçük bir anneye evrildiğimi şimdi daha iyi fark ediyorum. bu yanımı aslında seviyorum çünkü kendi kendime sahip çıkabilmemi sağlıyor. evet küçük anne yanımı affediyorum ve kötü dünyadan onu daha çok koruyacağıma söz veriyorum özellikle de babamdan. sevgi her şeyi iyileştirir mi dersiniz? sevgi ayaklarımı yerden kesiyor ve sanki babamın alıp götürdüğü renkleri yerine özenle yerleştiriyor. kendine olan sevgi, yaşadığın yere olan sevgi, basit hoş bir müzik, uzun yazılar yazdıktan sonra gelen o hafifleme hissi.. hepsini çok seviyorum.
tanım: babayı baba yapan şey size hissettirdiği sevgi ve huzurdur, her çocuk bu hisleri görmeyi hak eder. bu hisleri göstermemek ise çocuğun değil babanın suçudur. günün sonunda her insan kendisinin ebeveyni olabilmeli, görmediği şefkati kendisine göstermelidir.