baba

babam (bkz: demans) yüzünden 4 ay önce vefat etti. demans yüzünden insan ölür mü demeyin ölüyor işte.

kendi halinde, kendince doğruları olan, kimsenin etlisine sütlüsüne karışmayan, karınca bile incitmeyen, halim selim bir insandı. 4. corona aşısını olduktan sonra beyninde pıhtı attı, geçici felç geçirdi , ne olduysa ondan sonra oldu zaten. yaklaşık 3 ay sonra bir anda hareketleri değişti, her gün dışarıya çıkan, gezen, dolaşmaya bayılan adam 3 gün evden çıkmadı. 3. günü sonunda kendi gibi davranmamaya başlayınca telaşla doktora götürdük demans başlangıcı teşhisi konuldu.

doktor her şeyi anlattı, olması gerekenleri, olabilecek durumları, alması gereken ilaçları vs...
1 yıl kadar tedavisi güzel gidiyordu, memlekette ayrı bir eve çıkmak istedi, doktor da onaylayınca her şeyini düzenledi bir hevesle, yeni eşyalar aldı, yeni arkadaşlar edindi, kardeşleri ve annesiyle yakın olduğu için sürekli görüşüyordu. hatta evlenmeyi bile kabul etmiş kendi istemişti. biz ısrar ediyorduk aslında "baba evlendirelim seni istersen" diye ama istemedi hiç, ama öğrendik ki bir kadınla tanışmış hatta çocuklarıyla da tanışmış, eve misafirliğe almış babaannemle birlikte. iki tarafta beğenmiş hem birbirlerini hem ailelerini, kardeşimle bize söyleyecekmiş 1 ay sonra bayramda yanına gittiğimizde. evlilik kararı aldıktan 1 hafta sonra karşı komşuda çay içerken "ben ilaçlarımı alıp da geleyim" diye eve geçen babam kendine zarar vererek aramızdan ayrıldı.

mükemmel bir ilişkimiz vardı babamla, babadan çok abi gibiydi bana. öldüğünden beri kardeşim, eşim dahil kimseyle konu hakkında konuşmadım, annemin arkasından 2,5 yıl her gece abartmadan her gece ağlayan ben babama hiç ağlamadım ama içim parçalanıyor. insanın babası olunca konduramıyor işte. aslında hala öldüğünü kabul edemiyorum sanırım. bazen gayri ihtiyari elim telefona gidiyor babamı arayacak oluyorum.

babalık nedir bilmediği için baba olamayan babam.

allah başımızdan eksik etmesinden başka ne desem ,sevgimi ve saygımı ifade etmez diyeceğim insan.
hoşgörüsü yüksektir babamın. kolay kolay sinirlenmez, eli açıktır, filmleri ince yorumlar . babamızla çok zevklidir toplaşıp film seyretmek.of özledim 1 hafta oldu en son göreli. yazdırma , ağlatma sözlük.

*

bir sıfattan ibaret kalabiliyor bazen; "çocuğu olmuş erkek".

bir de şu manası var malum; "gemi veya iskelede halatın takıldığı yuvarlak başlı iri demir, ağaç veya beton dikme."

bir de şambaba var ki babaların en tatlısı...

uzun dorseli araçlarda, dorse parça kapakları arasına konan kalın dikme. o dikmeler olmazsa dorse kapaklarının mukavemeti olmaz.

eksikliği zamanla daha çok hissedilen.

allah rahmet eylesin.

yaşasaydı 90 yaşında olacaktı.
melekler yoldasin olsun babam,bu dünya da gün görmedin insallah öteki dünya da mutlu olursun.

o kadar çok seviyorum ki keşke derdine derman olabilseydim yüreğindeki yangın bende yansaydı içten içe bu kadar üzülürken bizim için dimdik durmaya çalışmasaydın keşke anlatsaydın dökseydin bu defa da sen kırsaydın her şeyi.

ben değilim, bir arkadaş.*

rüyamda beni arıyordu. iki ay önce görüştüğümde günümü bok ettiği için bilinçaltım özür mesajı bekliyor sanırım. aslında yıllardır tek beklediğim samimi bir özür ama bu angut insan kendini haklı görecek kadar her şeye kör. merhameti annemden aldığım için şükrediyorum, allah korumuş yoksa böyle korkunç bir insan olabilirdim.

nur içinde yatsın.

tanrıyla olan ilişkimizin beta sürümünü yaşadığımız kişi.
(bkz: firavun)
bana düşen tanrı hiçbir şeyi beğenmiyor ve fazla manipülatif.
allahtan bi yaradan var da babama iman etmiyorum.

hayal kırıklığı.

kararsızlıkta zirvedir. evet. ilgili diyaloglar;

x: bcs'den aradılar, pazartesi bekliyorlar.
baba: boşver yhaa.

birkaç saat sonra hoooop, tartışmalar...

baba: annen evi temizleyecek üzme.
x: iki gün önce temizledim evi köyü. 5 saat sürüyor.
baba: iş bul da çalış.
x: e pazartesi günü gideyim o zaman.
baba: kem, küm, zınk, hınk...

bugün 11 sene olmuş kimseye baba diye seslenmeyeli.

baba diyeceğim kimse yok.çok oldu gideli.

yanimda durmadigi izin kizgin oldugum, cocukken oldurme hayali kurdugum, bana ogulluk hissini deneyimletmedigi icin kizgin oldugum varlik. annem bi konuda yetersiz kaliyor. mesela anksiyete bozuklugum var, psikolojim bozuk ki ilac aliyorum ama o buna inanmak istemiyor. cunku her seyin iyi tarafini gorme meraklisi ve kendini kandirmada bi marka.

babamsa hic olmadi. ama isa gibi degil, onun en azindan allah'i vardi. benim de var ama ondan fazla uzaklastim, kimsem kalmayana kadar herkesten de.

suan universitede sinifin arkasinda. yalniz basima oturuyorum iste. yalniz olmayi sevdigimden degil. yalniz birakildigimdan.

hicbirinizde bunu anlayacak deneyim yok, yasiniz ister 40 ister 50 olsun. hicbiriniz bu kadar yalniz birakilmadiniz.

simdi, babam olmadigi icin calismak zorunda kalip, sirf bu yuzden beni krese goturen anneme bile yabancilastim. cunku buyudukce rol modellerinin aslinda cok yanlis dusundugunu goruyorsun.

e seriatciyiz allahimiz var, ama namazimiz niyazimiz yok kardes. bugun olsek yerimiz yurdumuz belli degil yani.

baba. yani ne bileyim. keske serefsiz olmasaydin sen de benim gibi. seni de anliyorum. cunku ben de senin gibiyim baba. ben de kacarim senin gibi. birakip giderim. kalamam ben de. bir kadinin olamam iste.

keske sen olsaydin ama. en azindan benim olsaydin. babam olsaydin. en azindan olup de oyle gitseydun dedem gibi. hic olmazsa iyi olarak hatirlardim seni.

ama sen ne yaptin. simdi ben burda senin icin agliyorum, ama sen metresinle, 2 cocugunla yurt disinda copcatanlik yapiyosun.

yani bi insan bu kadar yalniz birakilir mi diyorum.

ben zaten 2 yasinda yalniz birakilmisim. 16 sene olacak. koca 16 sene.

degisen bir sey yok. ne zaman intihar edecegim bilmiyorum. belki de hicbir zaman. zaten boyle bir hayatin intihardan hicbir farki yok.

diyar pala eseri