baba

allah başımızdan eksik etmesinden başka ne desem ,sevgimi ve saygımı ifade etmez diyeceğim insan.
hoşgörüsü yüksektir babamın. kolay kolay sinirlenmez, eli açıktır, filmleri ince yorumlar . babamızla çok zevklidir toplaşıp film seyretmek.of özledim 1 hafta oldu en son göreli. yazdırma , ağlatma sözlük.

*

bir sıfattan ibaret kalabiliyor bazen; "çocuğu olmuş erkek".

bir de şu manası var malum; "gemi veya iskelede halatın takıldığı yuvarlak başlı iri demir, ağaç veya beton dikme."

bir de şambaba var ki babaların en tatlısı...

uzun dorseli araçlarda, dorse parça kapakları arasına konan kalın dikme. o dikmeler olmazsa dorse kapaklarının mukavemeti olmaz.

eksikliği zamanla daha çok hissedilen.

allah rahmet eylesin.

yaşasaydı 90 yaşında olacaktı.
melekler yoldasin olsun babam,bu dünya da gün görmedin insallah öteki dünya da mutlu olursun.

o kadar çok seviyorum ki keşke derdine derman olabilseydim yüreğindeki yangın bende yansaydı içten içe bu kadar üzülürken bizim için dimdik durmaya çalışmasaydın keşke anlatsaydın dökseydin bu defa da sen kırsaydın her şeyi.

ben değilim, bir arkadaş.*

rüyamda beni arıyordu. iki ay önce görüştüğümde günümü bok ettiği için bilinçaltım özür mesajı bekliyor sanırım. aslında yıllardır tek beklediğim samimi bir özür ama bu angut insan kendini haklı görecek kadar her şeye kör. merhameti annemden aldığım için şükrediyorum, allah korumuş yoksa böyle korkunç bir insan olabilirdim.

nur içinde yatsın.

tanrıyla olan ilişkimizin beta sürümünü yaşadığımız kişi.
(bkz: firavun)
bana düşen tanrı hiçbir şeyi beğenmiyor ve fazla manipülatif.
allahtan bi yaradan var da babama iman etmiyorum.

hayal kırıklığı.

kararsızlıkta zirvedir. evet. ilgili diyaloglar;

x: bcs'den aradılar, pazartesi bekliyorlar.
baba: boşver yhaa.

birkaç saat sonra hoooop, tartışmalar...

baba: annen evi temizleyecek üzme.
x: iki gün önce temizledim evi köyü. 5 saat sürüyor.
baba: iş bul da çalış.
x: e pazartesi günü gideyim o zaman.
baba: kem, küm, zınk, hınk...

bugün 11 sene olmuş kimseye baba diye seslenmeyeli.

baba diyeceğim kimse yok.çok oldu gideli.

yanimda durmadigi izin kizgin oldugum, cocukken oldurme hayali kurdugum, bana ogulluk hissini deneyimletmedigi icin kizgin oldugum varlik. annem bi konuda yetersiz kaliyor. mesela anksiyete bozuklugum var, psikolojim bozuk ki ilac aliyorum ama o buna inanmak istemiyor. cunku her seyin iyi tarafini gorme meraklisi ve kendini kandirmada bi marka.

babamsa hic olmadi. ama isa gibi degil, onun en azindan allah'i vardi. benim de var ama ondan fazla uzaklastim, kimsem kalmayana kadar herkesten de.

suan universitede sinifin arkasinda. yalniz basima oturuyorum iste. yalniz olmayi sevdigimden degil. yalniz birakildigimdan.

hicbirinizde bunu anlayacak deneyim yok, yasiniz ister 40 ister 50 olsun. hicbiriniz bu kadar yalniz birakilmadiniz.

simdi, babam olmadigi icin calismak zorunda kalip, sirf bu yuzden beni krese goturen anneme bile yabancilastim. cunku buyudukce rol modellerinin aslinda cok yanlis dusundugunu goruyorsun.

e seriatciyiz allahimiz var, ama namazimiz niyazimiz yok kardes. bugun olsek yerimiz yurdumuz belli degil yani.

baba. yani ne bileyim. keske serefsiz olmasaydin sen de benim gibi. seni de anliyorum. cunku ben de senin gibiyim baba. ben de kacarim senin gibi. birakip giderim. kalamam ben de. bir kadinin olamam iste.

keske sen olsaydin ama. en azindan benim olsaydin. babam olsaydin. en azindan olup de oyle gitseydun dedem gibi. hic olmazsa iyi olarak hatirlardim seni.

ama sen ne yaptin. simdi ben burda senin icin agliyorum, ama sen metresinle, 2 cocugunla yurt disinda copcatanlik yapiyosun.

yani bi insan bu kadar yalniz birakilir mi diyorum.

ben zaten 2 yasinda yalniz birakilmisim. 16 sene olacak. koca 16 sene.

degisen bir sey yok. ne zaman intihar edecegim bilmiyorum. belki de hicbir zaman. zaten boyle bir hayatin intihardan hicbir farki yok.

diyar pala eseri

babam hiçbir zaman yediğimi içtiğimi eksik etmemiş, hem okurken hem de çalışırken arkamda olmuştur. babalığını görmedim gibi bir şey diyemem yani, kendisine ne kadar minnet duysam az kalır.

lakin babamın komşu çocuğu veya akraba çocuğu yerine televizyonda gördüğü çocuklarla beni kıyaslaması her zaman canımı sıkmış, içimi burmuştur. bilen bilir: bizim haber bültenleri bir tesadüf eseri kariyer yapan insanlara hayrandır. mete gazoz'un okçu olması gibi mesela... mete, babasının yönlendirmesiyle bir yayı eline almış ve ömür boyu 12'den vurmuştur. hamza dursun'un kayakçı olması ya da... bir kayak hocası karşısına çıkmış ve ağrı gibi bir memleketten olimpiyat sporcusu olarak çıkmasını sağlamıştır.

babam, özellikle trt haber'de yayınlanan bu sporcu örneklerini gördüğünde hep şöyle laflar etmeyi alışkanlık haline getirdi: "ulan bi' şunun gibi kayakçı olamadın, bi' şu adam kadar okçu olamadın. altı üstü bi' üniversite okudun, onunla övünüyorsun. milletin çocuğu neler yapıyor, bir de bizimkine bak."

ben hayatım boyunca elime ok almadım, kayak da yapmadım. futboldan başka bir spordan da çok anlamam. hayır işin garip yanı, sülalemde daha önce üniversite okumuş bir insan da yok. neredeyse bütün ecdadım, hayatı boyunca tarlada kazma kürek sallamış. aradan bazıları kafayı çalıştırmış, uzman çavuş veya gardiyan olmuş. ama üniversite okuyan yoktu. ben bu sülalede farklı bir şey yapıp üniversite okudum. ülkenin en iyi üniversitelerinden birinde makine mühendisliğini bitirdim ve kazandığım parayla hem kendime, hem de yeğenlerime bakıyorum.

her şeye rağmen, olimpiyatlara katılmış bir milli sporcu olamadığım için pişmanım.

kizini tanimayan bana ne kadar huzuncluyse, kizini taniyan baba o kadar sevinclidir.