bir şehri sevmemek için sebepler

seçim sonuçları.

bir şehri sevmemek için sebepler çok fazla olabilir. ama bazen insan bir şehri anımsarken , o şehre giderken ya da ayrılırken, bir günahını hatırlar gibi acı çekebilir.

şehirde yaşamın çok hızlı akması bunlardan biri. istanbul'u sevmememin en büyük nedeni bu. her şey aşırı hızlı. bu tempo beni yoruyor. hayattan zevk alamıyorum istanbul'da.

o sehire hicbir sekilde ait hissedememen seni orada tutacak yasatacak hicbir anlamli seyin olmamasidir herhalde. nasil sevmemek icin sebepler oluyosa sevmek icinde sebepler gerek insana kisaca

sevdiklerimin olmaması. konya korçi var diye içinde, hatay'ı baharı cano olduğu için, bilecik anamın doğurmayı unuttuğum gardaşımının baba ocağı olduğu için güzel gözümde.

insanının davar olması.

sokaklarının temiz olmaması mesela.
türkiyede bazı yerler temiz ama bazı yerlerde hiç de temiz değil. almanya'da korkuyorum çekirdek kabuğunu bahçeye atayım.

denizi yoksa

yaşadığım şehirleri sevmeyi ve aidiyet duygusunu çoktan bırakmış biri olarak fazla takılmadığım konudur. buraya ait değiliz ve ne kadar istesek de, ne gerçekten ait hissedebiliriz ne de gerçekten sevebiliriz.

yıllar önce bir gün arkadaşım “yaşadığın şehri seviyor musun? “ diye sormuştu. bende “neden seveyim, sevmek bağlanmaktır.” demiştim.
o günden beri arada hep sorar “hala mı aynısın? “ diye...

bence kimse bağlanmasın hiç bir şehre yada ülkeye... ne de olsa bir gün gideceksiniz yada bir şey olacak ve o sizden gidecek... tıpkı insanlar gibi...

ama yaşadığın her şehirde sevdiğin bir mekan olmalı ve oraya gittiğinde bir köşen olmalı sana ait. yada bir tepe olmalı, arada gidip oturduğun, uzaklara bakıp kafayı dağıttığın. yada bir nehir boyu yol olmalı en sevdiğin şarkı eşliğinde, eller cepte pervasızca yürüdüğün. ve attığın her adımda kendi yarattığın şehrinin sokaklarını gezebildiğin...

gerisi sadece hikaye...

içinde insan olması.
kalmadı ki eskisi gibi ghostownlar gidip yaşayayım içinde..
metropollerin yollarını ilmek ilmek dikeyim.

o' nu hatırlatması.

denizinin olmaması.

türkiye'nin coğrafyasını, iklim koşullarını çok severim. ama kendi ülkemde, istediğim gibi yaşayamıyorum, ait hissedemiyorum. çok sevdiğim marmara denizi yok oluyor, çok sevdiğim akdeniz'e gidemiyorum çünkü param yok. fakat buraya ait olmayıp, turist olsaydım, her tatilimde rahatlıkla uğrayabilirdim. benim ülkem parsel parsel satılıyor, parsel parsel yok oluyor. hal böyleyken, hangi şehri sevebilirim? hangi şehri sahiplenebilirim? üç kuruş paramın kirama yetebileceği şehri mi sevmeliyim mesela? ya da o şehirde, kıyafetlerimi istediğim gibi değil de, şehrin müsaade ettiği uzunlukta giymeyi mi sevmeliyim? bana sevebilmem için, imkanımın el vereceği ve insanca yaşanabilecek bir şehir söyleyin dostlar, ilk orayı seveceğim.

o şehirde sevdiklerinin olmaması geçerli bir sebeptir.

şehirde deniz olmaması.

sivas olmaması.

türkiye'de olması yetiyor genelde. batı'nın şehirlerini gördükten sonra buraya köy diyesim bile gelmiyor artık...

benim için en büyük nedeni insanlarıdır.

içinde yaşıyor olmak gibi bir maddenin yetip artacağı listedir. uzatmanın pek anlamı yok.

insanlarının tavırlarıdır.