birinin kıyamadığı olmak

her şey ve herkes bir yana siz bir yana oluyorsunuz ciddi söylüyorum o kadar muhteşem bir duygu ki yaşamadan ölmeyin.

kalpten sevmekle alakalı olan bir durum.

insan ; kalpten sevdiği birisine kıyamaz.
evladını kalpten sever.
ve ona kıyamaz.

ana, baba, kardeş, sevgili, karın veya kocan...

geç bunları
anam babam geç bunları
bir kalemde
bilirim ben yaptığımı.

levent yüksel, şarkısında çok doğru söylemiş.

başlık bana robinin silahla milleti korkutmasını hatırlattı ne alakaysa

hastalıklı bir durumdur. uzun uzun bencilliğin sağlıklı bir şey olduğunu anlatmayacağım ama kendinize verdiğiniz değeri başkaları üstünden belirlemeyin.

aman haa!
ananız babanız değilse güler azınıza öyle bir tükürür ki.

kendi kendime kıyabilirken, başkalarının kıyamadığı olmayı nasıl bekleyebilirim ki?

adamlar kendi canına kıyıyor, kaldı ki sana kıyamayacak ha!
her koyun kendi bacağından asılıyor arkadaşlar. o saf sevgi içeren ilişkiler mazide kalmış.
ha siz kıyamayabilirsiniz, ama size öyle bir kıyarlar ki. aklınız şaşar kalır.

kimseye kendinize verdiğiniz değerden fazlasını vermeyin.

ben tadına bakamadan bitmiş olan uygulama

(bkz: kıyarız anam)

çok benlik bir olay değil. muhtaç ve kırılgan değilim amin ecmain. yine de yakından gördüm sayılır. eski sevgilimin tanıştırdığı bir çift vardı. çocuk kıza çıtayı tek başına yükseltecek kadar narin davranıyor, peşinden ayrılmıyor, imkanı da olduğu için her istediğini yapıyor falan kızın yerinde olmak isteyen 7 milyar insan var yani o derece. sonra kızın nişanlısı olduğu, baya baya evlilik hazırlığı yaptığı ortaya çıktı. dört ay idare etmiş ikisini ama nişanlısıyla evlendi. kabak bizimkinin başına patladı. kızdaki şans mı, cesaret mi, şeytan tüyü mü, delilik mi nedir anlamadım. kıyamadıklarınız kıyabilir, bu da size koyabilir :dd

hayatımda bir kez yaşadım gibi bi şey oldu, onda da sevgilim borderlinedı. onun dengesiz iniş çıkışlarında sevildiğimi sandığımı anladığımda artık çok geçti. hayatımın en eksik yerinden yakalamıştı, onunla tamamlanırım sanmıştım ama duygusal boşluktan başka bi şey değilmiş. bu başlıktaki gerçek duyguyu sadece yiğenimden gördüm o da büyüyünce değişmez umarım. haa umarım siz birilerinin kıyamadığı olmuşsunuzdur bunu bilmek bile bir umuttur benim için.

çok değerli bir his olmalı

zira insanda kuyruk olmamasından mütevellit kuyruk yağı da yok.

kıysan ne, kıymasan ne.

genel olarak insanların başka bir insanı kırmayı, üzmeyi vs düşünmemesi gerekiyor. birini tanımak istiyorsanız başkalarına nasıl davrandığını gözlemleyin. size o an için dokunmayan yılan daha sonra sizi de sokabilir.
birinin kıyamadığı olmayı değil de doğru insanlar ile bir arada olmaya ve hayatınıza özel olarak giren kişinin doğru bir karaktere sahip olup olmadığına önem verelim.

çok güzel bir histir doğru. ne övülmek ne sevilmek ne arzulanmak okşar ruhumuzu bunun kadar. birinin gözünüzün içine bakmasından, kendini, tüm söylemlerini, davranışlarını sizi incitmemek üzerinden kurgulamasından daha evlası yoktur. ama arkadaşlar, özür dilerim, çok üzgünüm bunu söylediğim için; birinin kıyamadığı olmak ne yazık ki sadece basit bir illüzyonudur. var gibi görünür ama aslında yoktur. bilirsiniz gerçek olmadığını ama yine de inanırsınız. sürekli olması da mümkün değildir. size kıyamayan kişi hala hayatınızda olsa bile değildir ki düşünün hayatınızdan falan çıkacak bir gün...

işin kabul etmesi daha kolay olan yanı sizin de kimseyi ilelebet gözetmeyecek olduğunuz galiba. itiraf ediyorum kimseyi, güncel dönemimde romantik bağlamda kimseyi koşulsuz şartsız gözetmiyorum artık. acı da vermiyor bu üstelik. yaptıklarımı düşünüyorum, ne kadar özenle seçtiğimi kelimelerimi ya da ne kadar çok boyutlu düşünerek hareket ettiğimi falan, bana hiç de zül gelmeden, şimdi bulunduğum yerden bakınca kendime, farkı görmemek imkansız. geçenlerde eski kocamla mesajlaşmam gerekti bir konuda mesela, ki en ufak bir sorun yaşamadan ayırdık biz yollarımızı kendisiyle, belki duygusal bir anıydı, belki benle mesajlaşmak iyi hissettirmedi, son derece somut bir konuda konuşurken, üstelik kendisi de analitikliğin vücut bulmuş hali bir bireyken normalde, kırılgan belki biraz da pasif agresif yanıtlar verdi diye ağzına sıçtım hiç acımadan. sormadım bile takındığı tavrın sebebini. merak da etmedim. bunun öncesinde yine benim için çok önemli olmuş başka bir adama daha yaptım benzerini. umursamadan ne hissettiğini o an, saldırdım sinirliyim diye. söyledi, devam ettim. ilgilenmedim! onu düşünmeden, tek bir boyutu varmış gibi davranışlarımın etkilerinin aldığım aksiyonlar oldu, gibi gibi...

bakın bunları düşünüyorum, işliyorum ve ne yaparken ne şimdi kötü hissettiriyor. kendime kızmama falan da sebep olmuyor. ne yapayım hissetmediğim şey için kendimi mi suçlayayım? artık onlara kıyabiliyorum diye, nasıl ya nasıll krizlerine mi gireyim? yok böyle bir şey. onlar için de yok. güvenin bu söylediğime.

iş kendinize kızmamakla onlara kızmamak arasında bir fark olmadığını kabul etmekte. kendine daha adil olan herkese ve onların hayatlarındakilere sabırlar, selametler.

başıma gelmeyendir.

canım anam demek istiyorum. annem bana kıyamaz. şöyle ki benim üniversitem dağın başındaydı ve bir saate okula giderdim. ama öyle böyle değil. okula gidene kadar üç günlük acıkmış olurdum. sallana sallana ders dinleyecek halim de olmazdı. okuldan çıktığımda bazen canım öyle patates kızartması çekerdi ki hemen annemi arardım. ben yorgun argın eve gelip bir kere bile o patates kızartmasını pişmemiş bulmadım. hiç yapamam yorgunum bile demezdi canım anam. ulan ağlayacağım galiba, püü.

annemin kıyamadığıyım. allah muhabbetimizi bozmasın. amin.

sonunda en büyük zalimliği kıyamadığı o kişiye yapma olasılığı vardır.

kıyamadığınız kim varsa bir gün kasap kıyması gibi bir dolmanın içine tıkılırsınız.