birinin yokluğunda oluşan his

kişisine ve bize yaşattıklarina göre değişebilecek histir.

kimisi için acı, özlem duyulurken kimisi için rahatlama, mutluluk hissedebiliriz. partnerinin, ebeveynlerinin, amirinin zulmüne uğrayan çok insan var. hatta keşke yok olsalar diye düşünen...

anksiyete yaratır.

boşluk. içi doldurulamayan bir boşluk. anıların olduğu köşelere göz gezdirildiğinde sızlar yürek ve bu boşluğu hissedersin yine. sanki anlamını yitirmiş gibi gelir bazı şeyler. şehir artık boştur. her yan insan doludur ama sanki boş, anlamsız gibidir. ve o boşluk büyür. ya sen onu yutarsın ya o seni.

yerini her ne kadar başkasıyla, herhangi bir eşyayla, hobiyle doldurmaya çalışsan da dolmayacak olandır.

geri dönüşü yoksa o kişinin ölmüşse veya hayatınızdan kalıcı olarak çıkmışsa yokluğuna alışmaktan başka çareniz yoktur.
alışmaya alışmak diye bir şey var ya. heh öyle işte.
bazı şeylerin yeri dolmaz,doldurulamaz. doluyormuş gibi yaparsınız sadece.

yalnızlığa o kadar alıştım ki birinin yokluğunda benim yüreğimde yaprak bile kımıldamaz ne hissi?

ayrılıktır o his. mesafeden bağımsızdır. muhatabı herhangi bir kimse değildir.
o "biri"nin varlığı büyük yer kaplamıştır, bu yüzden zengin kalkışı yapıp gittiğinde büyük bir boşluk hatta derin bir çukur bırakır ardında.
o hissi ki cemal süreya'ya:
sizin hiç babanız öldü mü?
benim bir kez öldü, kör öldüm.
dedirtmiştir.
atila ilhan'a:
gözlerim gözlerine değince felaketim olurdu ağlardım. dedirtmiş.

şükrü erbaş'a:
sevincin kundakçısı
hüznün arması
ayrılık o küçük ölüm, usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan. dedirten o histir.

ve sevgili roman sever dünyalı arkadaşlarım,
100 yıl sonra dünyaya bırakmış oolduğunuz yokluğunuz çok az kimsede bir his bırakacak; bir ölüm yıl dönümü yahut bir bayram ziyareti.
hayat sermayenizi iyi harcayın sevgili dinolar.

onun artık olmadığı hissi çok acı. birlikte sohbet ettiğiniz yerlere her gittiğinizde boğazınızda bir yumru oluşuyor. oturuşu, kalkışı, gülüşü, sesi her şeyi bir anda canlanıyor. ama hatırlıyorsunuz o canlı değil. kara toprak onu aldı. kabul edemiyorsunuz. sadece alışıyorsunuz. onun için yaptığınız fedakarlıkları, geçirdiğiniz zamanı düşündükçe mutlu oluyorsunuz. iyi ki son zamanlarında yanında olmuşum diyorsunuz. sonra keşke daha önce tanışsaydım da bütün zamanımı ona harcasaydım diyorsunuz. hayat boyu yaşayacağınız bir pişmanlık bu. çaresi de yok.

değerli hocam kayıhan güven'i saygıyla anıyorum.

(bkz: uzay boşluğu.)

özlemdir.

ölüm gibi bir şeydi kimse ölmedi dedikleri his sanırım.

ah be abi... hayatımın bir parçası.

bir arkadaşımı kaybettim. ani bir ölüm olmuştu. nevi şahsına münhasır bir kişiliği olan her eylemiyle farkını hissettiren bir arkadaşımdı, aykırıydı. sıra arkadaşımdı beraber okuduk, yetmedi beraber çalıştık. mesleğimizden ötürü nöbet usulü çalışmak zorunda kalıyorduk aynı bölümde olduğumuzdan mütevellit nöbetler bizi birbirimizden ayırıyordu biz de buna çözüm olarak mesai ücreti almadan nöbetlerimizi birleştirerek bulduk. o nöbetten çıktığında ben gündüze gelirdim. nöbetten çıkıp eve gidip dinlenmezdi, yanımda beklerdi. çok sıkı ikiliydik. işte, arkadaş ortamında insanlar bizi bir olarak görürdü. isimlerimizi yan yana telaffuz ederlerdi. işte ben böyle bir dostumu kaybettim. bir gün mesaj attım kendisine iki gün cevap gelmeyince aradım telefonu kapalıydı. 3 saat sonra vefat haberini aldım. ne mi hissediyorum? bilmiyorum... telefonumda duran fotoğrafı, ismi. içimden mesaj atma isteği geliyor sanki cevap verecekmiş gibi hissediyorum. değişik bir boşluk hissi bu hüzünle karışmış bir his. bazen de ölüm acaba bayram mı diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.

siz hiç böyle hissettiniz mi bilmiyorum...

sanki binlerce yıl boyunca uyumak istiyormuşsunuz gibi. ya da yok olmak. ya da yalnızca var olmamak. ya da var olduğunun farkında olmamak. ya da böyle bir şeyler işte...

yok ki.
tarif edilebilse çaresi de bulunabilirdi, maalesef anlatamam.

göğsümüze öküz oturması.

evet öküzün takendisi. bu kadar ağır bir hayvan olması gerekiyor. his ağır olduğu için.

nasıl tarif edilebilir açıkçası tam olarak bilmiyorum. fakat ben böyle zamanlarda kendimi bir boşlukta gibi hissediyorum. sanki içimden bir parça eksilmiş gibi hani böyle yapbozun bir parçası eksik olunca tamamlanamaz ya aynı o şekilde bir boşluk oluşuyor içimde ne yaparsam yapayım, ne denersem deneyeyim yeri asla dolmuyor ve o his ne geceleri uyutuyor ne de gündüzleri zihnimi rahat bırakıyor. hep bir düşünceli oluyorum öyle zamanlarda, kendi içime dönüp insanlardan soyutlanıyorum sadece özlediğim ve yokluğunu hissettiğim kişiyi istiyorum aslında…

özlemle karışık güzel bir his.
bu hissin oluşabilmesi için karşıdaki kişiye dair hala bir saygı ve sevgi duyuluyor olması gerekiyor. hayatınızdaki hiç kimsenin hayal edilebilecek kadar saygıyı ve sevgiyi hak etmediğini fark ettiğiniz zaman, bu hissi bile özlüyorsunuz. yerini sadece hayal kırıklığı, utanç ve çok fazla vaktin boşa kaybedildiği hissine bırakıyor.

sadece bir parça sevgi ve koskocaman bir hayal kırıklığı..

kişinin bizzat kendisinden ziyade zihnimizde onunla bağ gösteren anıların sebep olduğu histir. bana göre esas yokluğu çekilen şey kişilerden ziyade onlarla ilgili olarak kafamızda kurduğumuz, yaşadığımız atmosferdir. düşlemde yer bulan imgelerin hep birer an olması da bundandır.

fakat her şey gibi bu da bir gün geçer ya da en azından eski etkisini yitirir ve ıstırap yerini ara ara anımsamalara bırakır. bu gayet tabiidir.

armut yemiş ama boğazına takılmış gibi.